ΜΕ  ΣΚΟΤΑΔΙ

Η ζωή του κυλά με σκοτάδι
και μ’ αρχέγονα ζώα παρέα.
Αδιατάραχτη, δίχως ψεγάδι
η ζωή του περνάει ωραια.

Κατοικεί σ’ ένα έρημο σπίτι
πριν από άμετρα χρόνια χτισμένο
κατοικεί σ’ ενα απέραντο σπίτι
μες σε βάλτων νερά ριζωμένο.

Υγρασία τους τοίχους του σκέπει
και λειχήνες τη σκέπη του ντύνουν
παραθύρια και πόρτες δεν έχει
λίγο αέρα και φως να του δίνουν.

Ερπετών στρατιές το γεμίζουν
πάτωμα, έπιπλα, τοίχους σκεπάζουν
ανενόχλητα εκεί τριγυρίζουν
και συνέχεια βοούν και κοάζουν.

Α!  Τα ωραία τυφλά ερπετά του!
Τόσο είναι μαζί του δεμένα
που αν βρεθούν μια στιγμή μακριά του
με μανία τον ζητούν τα καημένα.

Και τι εύρωστα όλα τους που ’ναι!
δυνατά πώς φυσούν περπατώντας!
σαν θυμώνουν το κτίσμα πώς σειούνε
τις ουρές τους σιγά μόνο σειώντας!

Α!  Ωραία που κυλά η ζωή του
στου μεγάλου σπιτιού του τον χώρο!
Σε μια γη που θα ήταν δική του
τον μικρό της ας φύτευε σπόρο!

…Μακριά κάπου ακούγονται θρήνοι
κάτι που είναι γι αυτόν τέλεια ξένο.
Θα θρηνούν οπωσδήποτε ’κείνοι
που  ’χουν σπίτι στα φώτα λουσμένο.