ΜΙΑ ΤΥΧΗ ΦΘΟΝΕΡΗ

Μια τύχη φθονερή τον κυνηγά
και τις χαρές που ’ναι για κείνον
αυτή τρυγά.

Με το μαγικό το ραβδί της
την όμορφη μέρα του αγγίζει
κι εκείνη πηγαίνει μαζί της
και πια η νυχτιά τον ορίζει.

Στεφάνι με ρόδα πλεγμένο
εκείνη αγκαθένιο το κάνει
κι ενώ τη χαρά  περιμένει
με πόνους αυτή θα τον ράνει.

Και ό,τι να σπείρει
καλό και φυτρώσει
την ώρα του θέρου
το χέρι θ’ απλώσει

και κείνη θα δρέψει
καρπούς που δικά του
ποτάμια ποτίζανε δάκρυα καυτά.

Μια τύχη φθονερή τον κυνηγά
και τις χαρές που ‘ναι για κείνον
αυτή τρυγά.