ΛΕΥΚΟΤΑΤΟΝ

Λευκότατον το δέρμα της ήτο.
Και τόσον απαλόν
που ως το δικό του άγγιζε
βελούδο πως τον χάιδευε θαρρούσε.

Όμως δεν ήτο τόσον η αφή
όσον η όρασις που υπολογίζονταν:
μία υπέροχος λευκότης.

Και στο άσπιλο αυτό λευκό επάνω
να γράψει ό,τι ήθελε μπορούσε.
Και λες πως άλλαι λέξεις δεν υπήρχον
(πόσον τώρα θλίβεται δι αυτό)
έγραφε πάντοτε «ΗΔΟΝΗ»
και αποχωρούσε.