Ο ΧΟΡΟΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΧΟΡΕΥΤΗΚΕ

Πόσο να χόρευε θα ’θελε απόψε…
στην πλατειούλα τη μικρή εκεί
που μια μικρή ορχήστρα ετραγουδούσε…

Μα η ντροπή…

Να πηδά στο ρυθμό της ανάπνιας του
στα κύματα του αιμάτου του να ταξιδεύει
και στα τινάγματα των μούσκλων του ν’ αφήνεται…
Να γίνει ένα με της θάλασσας τον βόγγο
με του Συμπάντου την κλαγγή να στοιχιστεί
να στείλω σήματά του
στ’ αδέρφια του τους κόσμους του απείρου
να ξαναγίνει εκείνο που τον έκαμε,
και τον πηγαίνει
και τον καρτερά…

Μα η ντροπή…

…Τουλάχιστο έφυγε από κει
με όλο του το είναι ταραγμένο.
Για λίγο έτσι ξαναέζησε.