Πάρκο. Ένας δεκαπεντάρης ποδηλατεί στην πίσω ρόδα του ποδήλατου μόνο. Τον καλώ. Έρχεται. Καλοντυμένος, σοβαρό παιδί, όχι «αλήτης». Του συστήνομαι και του λέω: Ξέρεις παιδί μου πόσα κεφάλια έχω δει σπασμένα από αυτό που κάνεις εσύ τώρα; Και άλλα από αυτά τα κεφάλια γίνανε καλά και άλλα δεν γίνανε…
Αμέσως μου απαντάει σοβαρά και με χαμόγελο: Αυτό είναι-μια τρέλα η ζωή.
Και φεύγει με ταχύτητα στην πίσω πάλι ρόδα του ποδήλατου.

Τι θαυμάσια συνάντηση δύο αντιλήψεων! Της «τρέλας» του νεαρού και της «λογικής» της δικής μου…
Και ποιος μπορεί να κρίνει ποιο είναι «σωστό» και ποιο όχι;
Κανείς.

Ίσως αυτό να είναι το μεγαλείο της ζωής.