ΕΝΑ ΑΝΘΡΩΠΟΣ

Μες στην ηρεμία της νύχτας    
Στου βουνού την κορυφή    
Οπου μήτε ανάσα αγέρα    
Δεν αγγίζει τη μορφή-

Μες στην ηρεμία της νύχτας    
Σαν λιγόθυμος ο νους    
Κι από γύρω κι από πέρα    
Ηχους άηχους ακούς:    

Γέλια ’δω, κλάματα κείθε    
Και ψιθύρους, και φωνές
Που να χτίσουν ένα κόσμο    
Μον' αυτές ειν’ ικανές.    

Ποιος φωνάζει; Ποιός μιλάει
Οταν όλα σιωπούν;
Ποιος τον κόσμο αυτόν γεννάει
Που αχνά οι φωνές του αχούν;

Αλλά ποιος έξω από κείνον,
Τον εχθρό κάθε κενού,
Άλλος θα ’τανε ο πλάστης
Και του κόσμου αυτουνού-

Ενός κόσμου που θα σβήσει
Κι όλα θα ’ναι όπως πριν
Όταν πάλι τα γυρίσει
Απ’ το Άχρονο στο Νυν;

Ναι! Στης νύχτας την ευδία
Δίχως ήχο, δίχως φως,
Και χωρίς λέξη ν’ αρθρώσει
Γίνομαι κι αυτός θεός.