ΠΑΛΙΑ ΠΟΛΙΤΙΚΑ

 

 

ΒΡΕ!

Βρε τ’ ήτανε ο πόλεμος
ετούτος που μας βρήκε!
Και τι ζημιές μας έκανε
Κι ακόμα θα μας κάνει…

Ογδόντα χρόνια ύστερα
που είχαμε ξεχάσει
Τ’ είναι ντουφέκι, τ΄ είναι τανκς
Τ’ είναι πολιορκίες,
Ξάφνου αρχίσαν γύρω μας
να πέφτουνε οβίδες.

Βρε τι κακό που γίνεται
Πέρα στην Ουκρανία!
Τι «πέρα» λέω-στη γειτονιά,
Δίπλα μας-στην Ευρώπη.

Πάει η παγκοσμιοποίηση,
Πάει και η Ενέργεια,
Τα σιτηρά κιωθήκανε,
Το ηλιέλαιο εχάθη,
Κι οι ρώσοι και οι ουκρανοί
Αλληλοντουφεκιώνται.

Πώς ξαφνικά μας πρόκυψε
Αυτό το νταβαντούρι;
Πώς απ΄ τη μια στην άλληνε
αυτό μας έχει γίνει;

Η λογική εχάθηκε,
Πάει και το εμπόριο,
Λιγνίτες πάλι καίγονται,
το όζον πανηγυρίζει,
και όλοι χάνουν και κανείς
δε μοιάζει να κερδίζει.

Να πεις ότι δεν ήξερε
Το ΝΑΤΟ τι θα γίνει
Κι ότι ο θείος δεν είχε Σαμ
Τάχα πληροφορία
Για το κακό που ερχότανε…

Οι μυστικοί οι πράκτορες
Δεν ξέραν πως ο Πούτιν
Για πόλεμο ετοιμάζονταν;`-
Αυτοί που ξέρουν τώρα δα
Ένα κουμπί αν πατήσουνε,
Ότι εγώ σκυμμένος
Απάνου στον κομπιούτερ μου
Στις δυο η ώρα νύχτα
Τους στίχους γράφω ετούτους δω-
Δεν ξέραν πως ο Πούτιν
Για πόλεμο ετοιμάζονταν;

Και τάχα δε σκεφτήκανε
Πως έτσι που κλεισμένον
Από παντού τον είχανε
Εκείνος θ’ αντιδρούσε;
Ή μη δεν είχαν τάχα δει
Τι έκανε στην Κριμαία,
Και στη Γεωργία λίγο πριν;

Θαρρούσαν πως θα κλείσουνε
Όλες του τις διεξόδους
Και θα τον αποκόβανε
Τελείως απ’ την Ευρώπη
Χωρίς αντίδραση απ’ αυτόν;

Κι έναν εβάλαν ηθοποιό
Να παίξει στο έργο «ΝΑΤΟ»,
Ενώ υπόσχεση είχανε
Δοσμένη στη Ρωσία
Ότι ποτέ δε θα ’μπαινε
Στο ΝΑΤΟ η Ουκρανία.

Κι ο ηθοποιός δε σκέφτηκε
Το δόλωμα πως ήταν
Ώστε να μην υποδυθεί
Του θύματος το ρόλο;

Και τώρα πάει και ζητάει
Και περκαλεί γα όπλα.
Και ήρωα τώρα τον λεν.
Δε λέω. Μπορεί και να ’ναι.
Μα όλα αυτά θα μπόρειγε
Να τα ’χε αποφύγει
Πρόεδρος αν δεν δέχοντταν
Να γίνει, ή, πρόεδρος όντας
Σε ΝΑΤΟ κι ΗΠΑ αν έλεγε
«Συγνώμη φιλαράκια,
Αλλά τη χώρα μου εγώ
Δε βάζω σε μπελάδες.
Αν θέλετε ΝΑΤΟϊκή
να γίνει η Ουκρανία,
βάλτε άλλονε στη θέση μου-
Εγώ δεν θα το κάνω».

Αλλά εδέχτηκε κι αυτός
να παίξει στο παιχνίδι.

Και θα μου πείτε: όλα αυτά
Πάει, είναι γινωμένα.
Αλλά κι ο Πούτιν θα ’πρεπε
Τον πόλεμο ν’ αρχίσει;

Μα στην ερώτηση αυτή
Απάντηση να δώσω
Δεν το  μπορώ. Όποιος μπορεί,
Σ’ αυτό ας απαντήσει.

Το θέμα είναι όμως πια
Πως υποφέρουμε όλοι.
Η Ουκρανία πρώτη μαθές
Που ρημαδιό έχει γίνει,
Η Ευρώπη που επιάστηκε
Σε ύπνο Σουλπικίου,
Αλλά κι οι ΗΠΑ. Εκτός και αν
Σχέδιο δικό τους ήταν
Όσα ως τώρα έγιναν.
Γιατί απ’ τον πόλεμο, αυτή
Μόνο είναι που κερδίζει
Απ’’ όσα ως τώρα έγιναν.

Το θέμα είναι με όλα αυτά
Ότι αλλάζει ο Κόσμος.
Κάτι καινούργιο έρχεται.
Κι ας ευχηθούμε μόνον
Να μην είναι χειρότερο
Απ’ ό.τι τώρα είναι.







ΣΑΜΑΡΙΚΉ ΔΗΜΟΚΡΑΤΊΑ

δημοκρατία
σαμαρική:
από αθλία
έως κακή.

αβέρτα φόροι
μιστοί κομμένοι
θλιμμένο αγόρι
κόρη κλαμένη.

φαί απ’ τους κάδους
των σκουπιδιών
μαζί με γάτους
κεραμιδιών.

στου ηλιού το γέρμα
τα σπίτια κλείνουν
συντάξεις τέρμα
οι γέροι σβήνουν.

η εργασία
εύρημα σπάνιο
χάλια υγεία
κρασί βιδάνιο.

Το μαγαζάκι
βάζει λουκέτο
το καφεδάκι
λαφρύ και σκέτο.

Δημοκρατία
σαμαρική:
παιδιού ευτυχία
αναιμική.

Κανένα πιόμα
μόνο νερό-
κι αυτό κομμένο
με τον καιρό.

Και δίχως χρήμα
χειροπιαστό
κι ο έρως-κρίμα!
έχει ρεπό.

Η Ελλάς πωλείται!
ξένοι κοπιάστε!
μη μας αργείτε!
ιδού! αγοράστε!
δρόμοι ορίστε!
να αεροδρόμια!
για μας αφήστε
τα πεζοδρόμια

δημοκρατία
σαμαρική-
κι η δυστυχία
λες δανεική…


«Ο Βενιζέλος πήρε στο σπίτι του το στικάκι με τη τη λίστα Λαγκάρντ.»

Εγώ πήρα στο σπίτι μου τα έγγραφα του κράτους
Ώστε κανείς να μη τα βρει από τους επαράτους
Τους κλέπτας και τους άρπαγας απόρρητων εγγράφων
Που για να τα ’χουν θα ’φταναν να μπούν ως και στον τάφον.
Πόσαι κλοπαί την σήμερον ημέραν δεν διαπράττονται
Από αυτούς που, οι άθλιοι, κάθε ευκαιρίας δράττονται
Βιαίως δια να εισέλθωσιν εις όσα καταστήματα
Πωλούν χρυσά και αργυρά πανάκριβα κοσμήματα…
Πόσοι εμβαίνουν εις Σχολάς και πόσοι εις υπουργεία
Κι αφού τα καταλάβωσιν, πλέον με ευκολίαν
Κλέπτουν απόρρητα έγγραφα, και μυστικούς φακέλους…
Και δια το κράτος μας, αυτό, δεν ειν’ η αρχή του τέλους;
Θ’ αφήσω στο γραφείον μου τα έγγραφα τ’ απόρρητα
Τα τόσον εμπιστευτικά-κι άκρως ακριβοθώρητα
Δια να μη πει ο Σύριζα ότι δεν δρω υπευθύνως;
Τα ίδια αν ήταν υπουργός θα έκαμνε κι εκείνος!
Και «εύγε» θα του έλεγον και δε θα τον εμάλωνα
Ούτε αυτόν ούτε υπουργόν όποιον θα το ’καμνε άλλονα.
Εξάλλου εις την οικίαν μου έχω ένα κύνα άγριον
Προσφάτως που ηγόρασα δίνοντας ένα Λαύριον
Κι εις άγνωστον ουδένα αυτός είσοδον επιτρέπει
Καθώς ως δίκης οφθαλμός τα πανθ’ ορά και βλέπει.
(Και αν αυτήν την τακτικήν συνέχιζεν ο Σύριζα
Θα ηγόρευον εις την Βουλήν κι ευθέως θα υπεστήριζα
Εις την Βουλήν τον κύνα μου να φέρωμεν ως Κέρβερον
Και, πλην Δεξιών, εκ της Βουλής να διώκει πάντα έτερον).
Κι αν γίνει ο μη γένοιτο καμία επανάστασις
Εξ όσων ονειρεύεται η Αριστερά κατάστασις,
Τις έτερος θα εφύλαττε καλλίτερον εμού
Την κρατικήν ασφάλειαν και την τιμήν ομού,
Αφού στην πόρτα του σπιτιού το σώμα μου θα εσφήνωνα
Κι από εγγράφων της κλοπήν την χώραν μου θα εγλίτωνα;
Και ας μη τις ισχυριστεί–ως έγινεν εσχάτως
Ότι-οποία ασέβεια!-δεν είμαι εγώ το κράτος:
Τι; Ο Λουδοβίκος δέκατος τέταρτος της Γαλλίας
(χώρας που την πατρίδα μας τιμά μετά φιλίας)
Ήτο παχύτερος εμού όταν ρητώς εδήλωνεν
Ότι το κράτος ήτο αυτός-κι ανέτως το εδήωνεν;
Και έτη περισσότερα μετρώ εγώ αισίως
Που θώκους κυβερνητικούς κατέχω επαξίως-
Κράτος λοιπόν δεν είμαι εγώ; κι αν όχι τις θα ήτο;
Ο Τσίπρας το αμούστακο; Ο Παπανδρέου το βλήτο;
Κι αφού το κράτος είμαι εγώ, δεν δύναμαι κοντά μου
Έγγραφα να ’χω κρατικά, τουτέστιν ιδικά μου;
Και χρήμα τις θα ηδύνατο να ισχυριζόταν ίσως
Ότι κατέχει, ως εγώ, όσον κατείχε ο Κροίσος;
 (Κι ότι το χρήμα σήμερον τον κόσμον κυβερνά
Το ξεύρουν άπαντες–ας μη κι εγώ το πω ξανά).
Δι αυτό σας λέγω πως μπορώ να έχω επιτέλους
Όχι έγγραφα στο σπίτι μου, μα ολόκληρους φακέλους.
Κι ακόμα, ας είπω και αυτό: να ’στε προετοιμασμένοι,
Διότι η Ελλάς δεν δύναται άλλο να περιμένει.
Δυο δισεκατομμύρια έχω περιουσία.
Δεν αγοράζει λέτε αυτό μια πρωθυπουργία;
Άνθρωπος όστις ως εγώ κατέχει τόσο χρήμα
Πρωθυπουργός δεν δύναται να γίνει παραχρήμα;
Λοιπόν μη πάλιν σας ιδώ να λέτε κουταμάρες
Γιατί αν ντόρτια έχετε σεις, εγώ έχω εξάρες…



ΚΆΛΑΝΤΑ ΧΡΙΣΤ. 2012

Καλήν ημέραν άρχοντες
Κι αν είναι ορισμός σας
Λίγα απ’ τα μαύρα χάλια σας
Να πω στο φτωχικό σας.

Καλή σου μέρα Σαμαρά
Που ενώ σαμάρια φκιάνεις
Εσύ καλάμι καβαλάς
Και τρέχεις και δε φτάνεις.

Που τα συντρίμμια που άφησαν
Όσοι λουφάζουν τώρα
Τ’ αποσυντρίβεις λέγοντας:
«θα σώσω εγώ τη χώρα!»

Μα να ‘σαι πρώτος υπουργός
Είναι δουλειά ευθύνης-
Δεν είναι κόψιμο μιστών
Και γλείψιμο όπου φτύνεις.

Τότε κι εξάχρονο παιδί
Να ’κοβε θα μπορούσε
Και για ευρωπαίος πρωθυπουργός
Κατόπι θα περνούσε…

Γεια σου και Βενιζέλαρε
Με τη χοντρή κοιλιά σου,
Τα δισεκατομμύρια σου
Και την ξετσιπωσιά σου.

Που ενώ τη χώρα έφερες
Στο που έχει τώρα χάλι
Με γαϊδουριά απροσμέτρητη
Εσύ παρλάρεις πάλι.

Γεια σου και Κουβελάκο μου-
Όσο πιο αίμα πίνεις
Πιο γρήγορα και Πρόεδρος-
Τρομάρα σου- θα γίνεις.

Και συ λαέ κοιμήσου μου.
Μην κάνεις κανα αστείο
Και σηκωθείς… Καλά είσ’ εκεί-
Και κάνει κι ένα κρύο…

Γεια σου κι Ελλάδα που ποτέ
Βεβαίως δε θα πεθάνεις:
Αφού είσαι χώμα και βουνό
Τι θάνατο να κάνεις;..

Άσε. Πεθαίνουμε εμείς.
Με την που έχεις λόξα
Εσύ λίγο ξαπόστασε
Και τράβα για (ποια;) δόξα.

Γεια σου και Πείνα που εσύ
Κάνεις κουμάντο τώρα
Και πέρα ως πέρα κυβερνάς
Την άθλια ετούτη χώρα.



Μάρτης 2013
            ΣΑΜΑΡΆΣ ΕΝ ΤΟΥΡΚΊΑ

Εγώ που λέτε φίλτατε συνάδελφε Ερντογκάν
από μια χώρα έρχομαι που οι κάτοικοι βογγάν.
Και θεωρούν υπαίτιον του βόγγου τους εμένα.
Γι αυτό τους δρόμους πήρα εγώ και τρέχω εις τα ξένα
μήπως και λίγα χρήματα μαζί μου φέρω πίσω
και με αυτά κατόρθωνα να τους παρηγορήσω.

Θα έσκυβα να φίλαγα το δεξιό σας χέρι
αν τα Μου Μου Ε δεν μου ’στηναν όπου βρεθώ καρτέρι
και αν δεν καταγράφανε όποια κι αν κάνω κίνηση.
Μα θέλω να πιστέψετε μεγάλη έχω συγκίνηση
να βρίσκομαι στη χώρα σας την τόσο ισχυρή
που οχτώ φορές περσότερους πολίτες αριθμεί.
Και για να μην μακρηγορώ και λέω και δε φτάνω-
στη θάλασσα του Μαρμαρά τ’ ορκίζομαι επάνω-
με συντομία όση μπορώ θα σας απασχολήσω
ζητώντας σας ό,τι έχω ερθεί εδώ να σας ζητήσω.

Φίλτατε κύριε Ερντογκάν γνωρίζετε καλώς
ότι η μόνη που έχουμε βαριά βιομηχανία
είναι για μας ο τουρισμός. Και ιδού με λέξη μία
τι να ζητήσω από σας ποθώ διακαώς.
Στείλτε τουρίστες φίλτατε εις την πτωχήν Ελλάδα,
την χώρα που ολοχρονίς ανθεί η περικοκλάδα.
Στείλτε τους και σας βεβαιώ ότι καλώς γνωρίζουμε
παπούτσια και ενδύματα εμείς να καθαρίζουμε,
ότι μαγείρους έχουμε όπως κι εσείς καλούς
αρίστους έχουμε οδηγούς και ωραίας ξεναγούς,
λαδάκι άγουρο έχουμε και στουμπιστάς ελαίας.
Ως για υποκλίσεις ξεύρετε πως κάνουμε εδαφιαίας.
Στείλτε λοιπόν πολίτας σας εις την μικρή Ελλαδίτσα
κι ας μη μαζί κρατούν πολλά. Μία αρκεί βαλίτσα-
θα βρουν σε μας ό,τι απαιτεί η όποια των διαμονή-
ρωτήστε όσους ήρθανε, καθένας συμφωνεί.

Βέβαια έχουμε πολλά κι άλλα να συζητήσουμε,
μα σ’ όλα είμαι βέβαιος ότι θα συμφωνήσουμε.
Κι αυτά ταχέως θα τα πω μη κι ίσως σας κουράσω
ώσπου στο τέλος του μακρού κατάλογου να φτάσω.

Αίφνης για το πετρέλαιο που εβρέθη στο Αιγαίο-
αυτό δεν είναι πια κρυφό και ούτε είναι και νέο-,
το θέμα είναι πώς αυτό μαζί θα το μοιράσωμεν
ίνα μη εις πόλεμον τινά οι δύο μας να φθάσωμεν
γιατί ογδόντα είσαστε σεις,
δέκα μονάχα είμαστ’ εμείς
καταλαβαίνει ο καθείς η νίκη πού θα κλίνει
και ποιος στο τέλος άπατρις κι ανέστιος θ’ απομείνει.

Όχι που τώρα έχουμε πατρίδα δηλαδή-
κι αυτό το ξέρει σίγουρα κι ένα μικρό παιδί-
όμως εμείς τον ευρωπαίο φέραμε που την άρπαξε
και μέσα της σαν τον πασά εμπήκε και την άραξε.
Και άντε τώρα διώχτονε. Γι αυτό κι αν πολεμήσετε,
όχι εμάς, μα τη φραγκιά θα πρέπει να νικήσετε.

Τέλος, να μην πολυλογώ κι από το θέμα βγαίνω,
για το πετρέλαιο έλεγα, που πήγε το σκασμένο
και στην Ελλάδα βρέθηκε-μέγας για μας μπελάς,
γιατί καλά γνωρίζετε πως η πτωχή Ελλάς
ν’ αγωνισθεί δεν δύναται για να το διεκδικήσει
και ή θα το πάρετε εσείς, ή θα το πάρει η Δύση.
Και όπως τότε, επί Μουράτ... στην Άλωση…  θυμόσαστε…
που απέξω από την Ισταμπούλ τρώγατε και κοιμόσαστε,
ώσπου αποφασίσαμε και κλίνη σας εδώσαμε
και τους αχρείους Δυτικούς απέξω τους κλειδώσαμε,
έτσι και τώρα μέγιστε της χώρας σας αυθέντα,
εσείς θα προτιμούσαμε να πετρελαιωθείτε
κι όχι αυτοί-Μη! Σιωπή! Δε θέλω ούτε κουβέντα!-
το ξαναλέω: θέλουμε εσείς να καρπωθείτε
τα οφέλη που ο μαύρος μας χρυσός μαζί του φέρνει:
προς σας, ναι! φίλτατε Ρετζέπ η ζυγαριά μας γέρνει.
Κι αν θέλετε αφήνετε λίγο όιλ σε μας κει πέρα
ώστε ν’ ανάβουμε κι εμείς καμιά παλιο-γκαζιέρα
ή λάμπα μία να ’χουμε απ’ αυτές του πετρελαίου
για μη ζούμε σε καιρούς περιόδου Αχελλαίου.

Βλέπετε πόσον είμαι εγώ καλός Ρετζέπ μαζί σας
αγνοών τας κρώζουσας  οικτρώς εις την πατρίδα κίσσας
που τίποτα δε θα ’πρεπε,  λένε, να σας χαρίσω
και πως μονάχα φέρνοντας πρέπει να πάω πίσω.
Γι αυτό σας λέω στείλετε τουρίστας στην Ελλάδα
κι ελάτε κάτω εκεί και σεις μια μέρα με λιακάδα.

Για τα νησιά μας μου είπανε κάτι να σας ειπώ
μα δεν θυμούμαι ακριβώς τι ήτανε αυτό.
Αλλ’ όσον αφορά εμέ πάρτε κανα νησάκι
για να δροσίζεστε κι εσείς μες στο καλοκαιράκι.
Τη Χίο πάρτε αν θέλετε, ή ίσως τη Μυτιλήνη
ή όποιο άλλο έχετε στο μάτι-τι να γίνει,
αφού μικροί είμαστ’ εμείς και σεις μεγάλοι είστε
μπορείτε σ’ όποιο θέλετε νησί να κατοικείστε.
Μόνο την Αίγινα να μη πάτε να καταλάβετε
γιατί φωτιές στη χώρα μου θα είναι σαν ν’ ανάβετε
μιας και φυστίκι φύεται  εκεί
που αρέσει σ’ όλους πανοικεί.

Ως για τ’ αεροπλάνα σας, πετάτε πάνωθέ μας!
αυτό δεν μας ενόχλησε λόγω τιμής ποτέ μας.
Μόνο να μη μας έρχεστε τις ώρες ησυχίας
γιατί τον ύπνο θέλουμε πολύ της μεσημβρίας.

Τώρα τη Χάλκη είτε ανοιχτή είτε κλειστή κρατείτε,
καρφάκι δεν μου καίγεται και να με συγχωρείτε,
αλλά ο έλλην προ πολλού έχει αλλαξοπιστήσει
κι ανταλλακτήρια αντί ναών, χρημάτων έχει στήσει
και δεν ευαγγελίζεται
μα μόνο χρηματίζεται.

Και επειδή για σίριαλς καλά κάνουμε αμάν,
αν κι άλλο κάτι βγάλετε σαν τον Σουλειμάν
παρακαλούμε στείλτε το για να το απολαύσουμε.
Κι αν από τη συγκίνηση που δίνει λίγο κλάψουμε,
καλλίτερα το κλάμα αυτό από το να κλαιγόμαστε
πως ένα σίριαλ καλό δικό μας δεν χαιρόμαστε.
Και κείνη η Κάλφα η Νιγκιάρ τι μούτρο είναι αλήθεια!
Σε χίλιων μιας μόνο νυκτών φυτρώνει παραμύθια.
Αμ κείνος ο Σουλειμάν μ’ αυτό το λάγνο βλέμμα
που μου παγώνει σαν τον δω το ελληνικό μου αίμα…
Κι αν τη Χουρέμ για μια νυχτιά μου στείλτε στην Αθήνα,
τότε κουβέντα δε θα πω κι ας μπείτε στη Ραφήνα.
Κι αν δείτε εκεί κάποιον χοντρό που συνεχώς θα τρώει-
δείγμα καλό από φαγανό ότι κρατάει σόι-
κι αν τον ακούστε «πρόκεται» αντί «πρόκειται» να πει
μαζί σας πάρτε τον. Πολύ στη μύτη μου έχει μπει
για όσα ένας μου υπουργός για κείνον έχει πει.

Ως για την Κύπρο-εννοώ τη Νότια-όσο να ’ναι,
την αγαπώ γιατί κι εκεί  ελληνικά μιλάνε,
μα για μια γλώσσα τώρα ας μη φίλτατε τα χαλάσουμε
γουίν-γουίν, καζάν-καζάν, νέο ένα ντιλ ας φκιάσουμε
γα να χουνε ειρήνη
όπως εμείς κι εκείνοι.

Και, δέστε, δεν το είπατε, όμως σας προλαμβάνω,
και κείνη την απόμερη τη Θράκη εκεί πάνω-
όλοι δικοί σας ειν’ εκεί. Γιατί δεν τηνε παίρνετε
και στο αφράτο χώμα της λαχανικά να σπέρνετε;
Μόνο κανένα σκόρδο εδώ  στους έλληνες να στέλνετε
γιατί μας στέλνει το Ζαίρ –αν τον Αλλάχ σας έχετε…

Άλλο δεν έχω να σας πω αγαπητέ Ερντογκάν μου
και θέλω για όσα είπαμε κι εσείς κι εγώ εδώ χάμου,
να δώσω μιαν εξήγηση, γιατί πολύ φοβούμαι
πως όλα σας τα έδωσα αζήτητα θα πούνε.
Να πώς το βλέπω ακριβώς φίλε Ταγίπ το πράγμα:
Τ’ ειν’ η Ελλάς; Ένα μικρό κάποιου ηφαιστείου μάγμα
που πέτρωσε κι απόγινε μία μικρή πατρίδα.
Όμως πατρίδα σαν αυτή πρώτη φορά μου είδα.
Όπλα δεν έχει ούτε στρατό, πολιτικούς το ίδιο,
Παιδεία Υγεία τίποτα-δεν είναι καν κρατίδιο.
Και με την κρίση που έπεσε πάνω της σαν θηρίο
χρόνια πια δεν της μένουνε να ζήσει ούτε δύο.
Γι αυτό ελάτε φίλε μου προτού τα κακαρώσει
και στο μηδέν την ταπεινή ύπαρξή της παραδώσει,
και πάρτε την και κάντε την νομό ένα της Τουρκίας,
αυτό που ήταν δηλαδή επί τουρκοκρατίας…
Βλέπετε, γνώριμοι είμαστε σε σας κι εσεις σε μας-
ορίστε: γιουναιντίν, καρτάλ, ατζέμ πιλάφ, ντολμάς…
Ελάτε. Ελαφρύτεροι οι φόροι που θα βάλετε
κι όχι σκληρά όπως εμάς τα μέτρα που θα πάρετε.

Γεια σας λοιπόν φίλε καλέ και πολυχρονεμένε
και πάντα να ’σαστε καλά οι έλληνες όπως λένε.



ΠΕΡΙ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ
(Καιρός Κρίσης)

Το σύνταγμα εφαρμόζοντας
μας γέμισαν ατομικές ελευθερίες
και δικαιώματα (γιατί όχι:
από την τσέπη τους τα βγάζουν;)

Αυτό το παλιοσύνταγμα...
να μη λέει τίποτα και για λεφτά...




 ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ
(ΚΑΙΡΟΣ ΚΡΙΣΗΣ)

Όλοι οι λαοί έχουν εναν εθνάρχη
Μια εθνική σταρ
Και διάφορα  ινδάλματα.
Κι εμείς για εθνάρχη έχουμε τον Καραμανλή
Για σταρ μας εθνική τη Βουγιουκλάκη
Για εθνικό κωμικό μας τον Σεφερλή
Λατρεύουμε Σαββόπουλους και Σάκηδες
Οι τηλεοράσεις μας γεμάτες είναι από ……….
κι από …… μορφονιούς.
Κι οι κινηματογράφοι μας από ταινίες-κακή μίμηση
κακών ξένων προτύπων.
Τέτοιοι που είμαστε τέτοιοι μας πρέπουν.

Και καλά που οι ευρωπαίοι
έχουν ανάγκη από σαλτιμπάγκους
και μας ανέχονται.  





ΤΟ ΡΈΜΑ
(στον Βενιζέλο)

Τον κόλο σου στο μάρμαρο
χοντρέ να τον χτυπάς
ένα είναι πλέον ή σίγουρο-
πως μέρες πια μετράς.

Κι ενώ τα κλεψιμέικα
βαθιά στην τσέπη χώνεις,
όμως συντάξεις και μιστούς
αλήταρε, παγώνεις.

Και με τις στάλες απ’ του λαού
τον ίδρωτα και το αίμα
ένα φρικώδες κι άθλιο
φτιάχνοντας άγριο ρέμα,

το στέλνεις μες στη θάλασσα
των φίλων σου κλεφτών
ώστε να γίνεις κάποτε
πρωθυπουργός δι αυτών.

Μα πρόσεξε το ρέμα μη
στη δίκαιη οργή του
πάρει και σε και τ’ άτιμα
τα πλούτη σου μαζί του.






ΓΡΑΪΔΙΑ…

Πάγκαλος, Παπουτσής και Βενιζέλος,
Κουβέλης, Καστανίδης και Μαγκριώτης,
και Βερελής και Ρέππας κι Ευθυμίου,
Πρωτόπαππας, Φλωρίδης, Κακλαμάνης,
Παπαντωνίου, Βάσω, Σηφουνάκης,
Μαρία, Τσοχαντζόπουλος, Χυτήρης-
και πάλι μία γεύση από τα ίδια-
μόνο που πια τα «ίδια» είναι γραϊδια.