ΤΟ ΞΑΝΑΖΩΝΤΑΝΕΜΑ ΤΗΣ ΜΑΡΩΣ

Χτες ξαναζωντανέψαμε τη Μάρω.

Δυο γέροντες –παιδιά μαζί της τότε
και μια γριά –καλή της φιλενάδα
σκυμμένοι πάνω απ’ την παλιά φωτογραφία
με τ’ άσπλαχνα της μνήμης μας τα νύχια αρπάξαμε
και ζώσα πάλι φέραμε κοντά μας
την χρόνια πριν για μας χαμένη κόρη,
με τα μεγάλα της τα μαύρα μάτια
και το λεπτό σαν σανιδένιο της κορμί,
με τα δυο στήθη τα μικρά και πετρωτά
να ξεπηδούν απ’ το κλουβί του θώρακά τους
μεστά τροφής για κάθε πεινασμένο.

Δεν τόλμησα ούτε χτες να τα εγγίσω.
Το άφησα για όταν όλοι πάλι θα βρεθούμε
σε κάποιας γειτονιάς ξανά τη ζέστα
με όλα ίδια
πλην του δισταγμού,
που αυτός μονάχα
(που τόσα εδώ κάτω μας κρατεί)
εκεί θα λείπει.