ΘΑ   ΚΑΤΑΛΥΣΕΙ

Αφήστε με τον κόσμο μου να πλάσω.
Σε λίγο φεύγω. Να ’χω μία σκέπη
εκεί που άυλος κι αγνός θα φτάσω
και μια γωνιά να με προσμένει πρέπει.

Αφήστε με. Στον κόσμο κατοικείτε
τούτον εσείς, και όλα σας τα μίση
και κάθε ομορφάδα που μπορείτε
σ’ αυτόνε μέσα έχετε σκορπίσει.

Αφήστε με. Η ζήση μου είναι τούτη
πρώτη και μοναχή για μένα ύλη
της άλλης για να πλάσω τ’ άγια πλούτη
που είν’ η αγαπημένη μου και φίλη.

Αφήστε με. Γιατί κι η φαντασία,
μα κι η καρδιά, και η ψυχή, και το αίμα,
σφάγια να γίνουν έχουν στη θυσία
το που της γης θα καταλύσει ψέμα.