Κατάφαση

Όχι! Δεν είναι-δεν μπορεί
να είναι αυτή η μοίρα
τόσων υπάρξεων ευγενών 
να ’ναι κακή και στείρα

σειρά πανσόφων ιδεών. 
Δεν ημπορεί να μοιάζει
το μέγα θάμα της ζωής
σαν το χοντρό χαλάζι


που λιώνει κι αργοχάνεται
κι ανίστορα κυλά-
του ανθρώπου άλλο η μοίρα του
μερίδιο του φυλά.

Δεν το μπορεί να χάνεται
για πάντοτε να σβήνει
ό,τι το ανθρώπινο στοιχειό
μέσα βαθιά του κλείνει.

Τόσες ιδέες φωτεινές
τόση αγάπη-τόση
ευγένεια που παντού φτερά
στον κόσμο έχει απλώσει

τόσα αισθήματα αργυρά
τόση χρυσή σοφία
δεν ημπορεί ποτέ παρά
να μείνει αιωνία.

Δεν ημπορεί σ’  απέραντα
φριχτής αβύσσου χάη
να καταβαραθρώνεται
κι ανώφελα να πάει

τόση ζωντάνια, τόση ορμή.
Τέτοια φρικτή θυσία
ποιος θα την έστεργε θεός
παρά σαν προδοσία;

Δεν ημπορεί τόσο φτηνό
κι άδοξο τέλος να ’χει
τ’  ανθρώπινο δημιούργημα
μετά από τέτοια μάχη.

Δεν ημπορεί-κάπου ψηλά
κάτι θα πρέπει να ’ναι
που μάτια δεν το βλέπουνε
και ας καλοκοιτάνε,

που δε θ’ αφήσει να χαθεί
για πάντα η ύπαρξή μας-
που σ’ ένα μέρος μυστικό
θα κρύψει τη ζωή μας

σαν η φρικτή συντέλεια
του κόσμου μας θα ’ρθεί-
που-όχι- ποτέ δε θ’ άφηνε
το είναι μας να χαθεί.

Μέγα ένα χέρι στοργικό
ψηλά θα μας σηκώσει
κι από τη λάβα που κυλά
τον άνθρωπο θα σώσει.

Και φιλικά, προσεχτικά
την όμορφή μας ζήση
σε μονοπάτια όμορφα
σιγά θα την αφήσει.