Ο ΓΚΡΕΜΟΣ

Ονειρεύομαι έναν γκρεμό.
Έναν μεγάλο γκρεμό.
Έναν γκρεμό χίλιες φορές βαθύτερον από το μπόι του ανθρώπου.
Τα τοιχώματά του θα είναι στιλπνά και μελανά.
Και λεία. Χωρίς καμιά προεξοχή ως κάτω.
Στο χείλος του θα οδηγεί ένα οριζόντιο πλάτωμα, που η αρχή του θα χάνεται πίσω.
Στα πλάγια του πλατώματος θα έχουν δημιουργηθεί, αμφιθεατρικά διευθετημένες, σειρές μαρμαρίνων καθισμάτων.
Ο γκρεμός αυτός χρησιμοποιείται από τους ανθρώπους όταν αυτοί διαλέγουν  να φύγουν από τη ζωή.   
Όταν έρθει η ώρα τους, θα διασχίζουν μόνοι τον πλατύ γυμνό διάδρομο προς τον γκρεμό, σέρνοντας πίσω τους ό,τι ζώντας αγαπούσαν και δεν θα ήθελαν να το αποχωριστούν ως την τελευταία τους αναπνοή.
Από τα δεξιά και αριστερά του διαδρόμου καθίσματα, θα τους βλέπουν όσοι θέλουν να παρακολουθήσουν το τέλος των μελλοθανάτων. Οι θεατές αυτοί θα μπορούν να χαιρετούν, να ζητωκραυγάζουν, να αποχαιρετούν, να επι- ή αποδοκιμάζουν.
Οι αυτόχειρες θα μπορούν να χρησιμοποιούν όποιου είδους όχημα επιθυμούν ή να πηγαίνουν πεζή προς τον γκρεμό.
Εισιτήρια δεν θα υπάρχουν. Η είσοδος τόσο στον μεγάλο διάδρομο που οδηγεί στον γκρεμό, καθώς και η χρήση των μαρμαρίνων καθισμάτων θα είναι ελεύθερη.