ΘΙΣΒΗ ΚΑΙ ΠΥΡΑΜΙΣ
(μυθολογία)

Να του ’δινε ας μπορούσε τη μισή ζωή της
και πια να ζήσουνε μαζί όπως το είχανε σχεδιάσει…
Τραβώντας το σπαθί από το στήθος του
ας εζωντάνευεν εκείνος…

Μα τόσο κρύο το στόμα του ήταν
σαν τον εφιλησε
που το ’νοιωσε καλά
πως τελευταία φορά τόνε φιλούσε.

Τράβηξε το σπαθί από το στήθος του
ψηλά το σήκωσε στα δυο κρατώντας το τα χέρια
το βλέμμα έστρεψε στον ουρανό
και στο δικό της στήθος το εβύθισε.

Το αίμα
παραξενεμένο
που τόσο απλά και γρήγορα διέξοδο βρήκε
χύμηξεν έξω, μαύρα,
τα μέχρι τότε ολάσπρα βάφοντας βατόμουρα.