ΑΠΑΛΕΙΨΗ
(Λος ΄ΣΑντζελες 1993)

Τώρα είμαστ’ εμείς.
Καλά.
Η πρώτη φύτρα στο καινούργιο χώμα.
Τώρα είμαστ’ εμείς
Κι έχουμ’ ακόμα μες στις ρίζες μας χυμούς
Απ’ τις παλιές συνήθειες κι απ’ τη γλώσσα..
Και που και που βρισκόμαστε
Και καμωνόμαστε
Πως είμαστε οι ίδιοι
Σα ναν’ αυτό ένα ταξείδι με επιστροφή
Σαν μια παρέκβαση προσωρινή να ’ναι η αιώνια εξορία.

Και λεμε λόγια της Πατρίδας
" Θυμάμαι τότε..."
"Εμείς στο χωριό μας..."
Τέλος, κάτι μετράει.

Μα τα παιδιά δε θελουνε ν’ ακούσουν γιά Πατρίδα
Συνήθειες άλλες, άλλους τρόπους αποκτήσαν
Ξενικούς.

Γιa ποια λοιπόν Πατρίδα σκοτωνόμαστε!
Για ποιά Πατρίδα συζητάμε;