ΙΔΟΥ ΛΟΙΠΟΝ!
(Λος Άντζελες 1987)

Ιδού λοιπόν εφτάσαμε στο χείλος της αβύσσου
Πιου μέχρι τώρα ήτανε ιδέα μακρινή.
Αφήνουμε ξοπίσω μας μιά ζήση σκοτεινή
Μέσα σ’ ονειρομύριστα φύλλα να πλέει ναρκίσσου.

Αφήνουμε να δέρεται μιά μάνα αγαπημένη
Που καί νεκρούς θα λέει γιά μας μιλώντας "το παιδί"
Φίλο έναν που θάκανε το παν γιά να μας δει
Προτού στην τρύπα πέσουμε αυτή την πεινασμένη.

Λοιπόν εμπήκαμε κι εμείς στο σχήμα του ανθρώπου
Με τις μεγάλες λύπες του και τις φτηνές χαρές.
Τώρα άλλη μιά όπως πολλές στο παρελθόν φορές
Στη μέγα τούτη κάμινο εντός θα πέσουμε όπου,

Όλα τα πριν αλέθονται κι απ’ το καθάριο τήγμα
Ελπιδοφόρα κι άσκεφτα γεννιούνται τα μετά-
Οπου η σκέψη αντριώνεται η ζήση δεν κρατά-
‘Ολων των προΰπαρξάντων τους και των μελλόντων μίγμα.

Κι απ’ τη ζωή που πέρασε και τώρα εδώ τελειώνει
Ακολουθώντας μας πιστά μέχρις εδώ έχει ’ρθει
Και στης αβύσσου το χαμό μαζί μας θα ριχτεί
Μιά αγκαλιά θανατερό ολάσπρο κρύο χιόνι.