ΠΥΓΜΑΛΙΩΝ ΚΑΙ ΓΑΛΑΤΕΙΑ
(μυθολογία)

Αιχμάλωτος της τέχνης της μεγάλης του έγινε.
Το άγαλμα της κόρης που έτσι έφτιαξε ωραίο
το είχε παθιασμένα ερωτευτεί.

Κι αλήθεια τούτο το άγαλμα
Άγαλμα δεν έμοιαζε.
Κρύο δεν ήταν κι ούτε άσπρο μαρμαρένιο
μα ρόδινο με σάρκα θελκτικά ζεστή.

Ωραία που ήταν! Ως και τις πτυχές ελάτρευε
του απαλοφόρετου χιτώνα της.

Και τόλμησε: στα χείλη έσκυψε
και τα δικά του πάνω τους εταίριασε
σ' ένα φιλί ατελείωτο αγάπης.

Και να! Σιγά σιγά τα χείλη τα σκληρά μαλάκωσαν...
Και του ανταποδόθηκε το χάδι...