ΠΕΣΤΕ ΜΟΥ…

Προτού να φύγουμ' από κει τα Σούσα είχαν πέσει
Κι ήτανε τα Εκβάτανα μιας μέρας εκδρομή.
Κανείς δεν ελογάριαζε τον Μηδο η τον Πέρση-
Ολοι μεριάζαν να διαβεί η νέα μας ορμή.

Κάθε πρωί απ' τους γρήγορους ιππείς αγγελιαφόρους
Τα νέα εμαθαίναμε: πως όλο προχωρά
Ο Βασιλιάς κι όλο κινάει γι αγώνες νικηφόρους,
Κι απ’ του θριάμβου τις ιαχές εσειόταν η αγορά.

Ημασταν υπερήφανοι που πρώτα Μακεδόνες
Τη μακρινή πατήσανε χρυσή Ανατολή
Και ξέραμε-στούς μέλλοντες να έρθουν τους αιώνες
Του Βασιλιά μας τόνομα θα τιμηθεί πολύ.

Μάθαμε πώς παντρεύτηκε εκεί κάποια Ρωξάνη,
Ανθό απ' της  αλλόθρησκης Ασίας τους ανθούς.
Ακόμα πως οι βάρβαροι θεό τον έχουν κάνει
Κι ότι αγάλματα πολλά του στήνουν και ναούς.

Μα τώρα λείπουμε από κει τόσα και τόσα χρόνια
Και ’δω τα νέα δε φέρνουνε αγγελιαφόροι-ιππείς.
Μας εσκεπάσαν των λωτών τα άνθη σαν τα χιόνια
Κι εξαίρεση είν' το μίλημα στον Κόσμο της Σιωπής.

Οι άλλοι αποκοιμήθηκαν για πάντα και ξεχνάνε
Τις νίκες μας, τις δόξες μας και –αχ- το Βασιλιά.
Μα εγώ πού μένω ξάγρυπνος ασίγαστα θυμάμαι
Κι όλο ποθώ νέα ξανά ν' ακούσω όπως παλιά.

Πέστε λοιπόν-ω! πέστε μου για τη Μακεδονία.
Μέρος απάτητο έμεινε γι αυτήν πάνω στη γη;
Είν’ όπως τότε πρόβλεπα η δόξα αιωνία
Η τους θριάμβους κάλυψε της λήθης η σιγή;

Κι ακόμα του παράξενου εμένα νεκρανάστη
Που σέρνει μες το θάνατο και τη ζωή μαζί
Πάψτε την αγωνία μου που όμοια της δεν επλάστη:
Ο Βασιλιάς Αλέξανδρος επέθανε η ζει;

(Λος Άμντζελες 1992)