Το 1995 ήμουν στο Λος Άντζελες.
Μια μέρα πήρα το αυτοκίνητό μου και πήγα να βρω ένα κατάστημα που μου είχαν συστήσει, για να ψωνίσω κάτι.
Το κατάστημα ήταν σε μια άγνωστή μου γειτονιά.
Όταν είχα φτάσει περίπου στην περιοχή  που υπέθεσα ότι ήταν το καταστημα, πάρκαρα το αυτοκίνητό μου στο δεξί μέρος του δρόμου, και κατέβηκα να ρωτήσω κάποιον σχετικά με κείνο που ζητούσα.
Ακριβώς απέναντί μου βλέπω έναν άντρα που ήτανε μέσα στο γκαράζ του και ταχτοποιούσε τα πράγματά του. Από  το σπίτι του μέχρι το δρόμο μεσολαβούσε ένας χώρος επιμελώς τσιμεντοστρωμένος, που εκτεινόταν μέχρι και δέκα μέτρα ως το δρόμο-σαν μια μικρή πλατεία πες.
Η μέρα ήταν ωραιότατη, Άνοιξη, η ώρα ήταν μόλις μεταμεσημβρινή. Από κάποιο γειτονικό σπίτι θυμάμαι ακουγόταν ένα τραγούδι.
Είπα λοιπόν να ρωτήσω τον άντρα αυτόν.
Πήρα την κατεύθυνση προς το γκαράζ. Δεν είχα κάνει πέντε βήματα πάνω στο τσιμέντο, όταν είδα τον άνθρωπο να έρχεται με άγριες διαθέσεις και βιαστικά βήματα προς το μέρος μου χειρονομώντας και έτοιμος να μου ορμήσει, ωρυόμενος: «Μπάσταρδε, το ξέρεις ότι είσαι μέσα σε ιδιωτικό χώρο; Πώς τόλμησες…»
Πρόλαβα να αρθρώσω «Συγνώμη, μια ερώτηση…»
Τι ερώτηση, που αν δεν έσπευδα να απομακρυνθώ τρέχοντας, θα είχα πεταχτεί σε κάποιο χωράφι τελειώνοντας οι ταλαιπωρίες μου.
Και σκέφτομαι τώρα με τον πόλεμο:
Αν ο άνθρωπος αυτός είχε πάνω του όπλο τι θα γινόταν; Ίσως να με σκότωνε, μιας και τώρα που δεν είχε όπλο (επάνω του) ήταν ήδη έτοιμος να με σαπίσει στο ξύλο.
Δικαίως; Για μένα όχι, όμως οι αμερικάνοι δεν αστειεύονται με την ιδιοκτησία τους. Και ο νόμος τούς δίνει το δικαίωμα να σκοτώσουν ατιμώρητα όποιον μπήκε στο σπίτι τους αν νομίσουν ότι αυτός έχει κακές προθέσεις.
Και σκέφτομαι: αν εγώ πήγαινα να ρωτήσω τον κύριο αυτόν έχοντας  ένα πιστόλι  να κρέμεται από τη ζώνη μου, τι θα γινόταν; Και φαντάζομαι ότι αυτός θα έπαιρνε το δικό του πολυβόλο και θα με γάζωνε όπως οι ραπτομηχανές τα υφάσματα. Και τότε θα του έδινα δίκιο ως κι εγώ (αν προλάβαινα πριν ξεψυχήσω εννοείται), που με την απερισκεψία μου θα τον είχα προκαλέσει.