ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ ΕΠΟΧΗΣ ΑΝΤΡΕΑ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ

Κι αφού
οι ευρωπαίοι
εδιώξανε τους τούρκους απ’ τον τόπο
κι έλληνες μας βαφτίσαν από κάποιους
που παλαιά ζούσαν εδώ,
μετά, έτσι έτοιμους, μας δώσαν μια κλωτσιά
και από τότε πια εμείς περήφανοι γυρνάμε.

Εκείνοι μας λαδώνουν κάθε τόσο,
τα σύνορά μας καθορίζουν,
τους ολυμπιακούς κάνουν αγώνες μας,
μας δίνουν όπλα και πηλίκια και στολές
και λέμε μεις "οι ένοπλες δυνάμεις μας",
λεφτά μας δίνουνε και λέμε μεις "η οικονομία μας".

Όμως κι εμείς από την άλλη τους δουλεύουμε πιστά:
τις κυβερνήσεις έχουμε που αυτοί μας λένε
οι εφημερίδες κι οι τηλεοράσεις μας
γράφουν και λένε ό,τι αυτοί διατάξουνε
κι ως για μπογιά, βάζουμε μπόλικη,
όταν σκυμμένοι τα παπούτσια τούς γυαλίζουμε.
Και τελευταία τους διασκεδάζουμε πολύ
με έργα όπως «Ο Καραγκιόζης πρωθυπουεγός»,
 «Ετσι είναι αν έτσι νομίζουμε»,
«Το επάγγελμα της κυρίας Γουόρεν».





ΤΟ ΣΩΣΤΟ ΜΕΤΡΟ ΕΠΟΧΗΣ ΑΝΤΡΕΑ ΠΑΠΑΝΤΡΤΕΟΥ

Μέτρα παίρνουν για το κάθε τι-
μέτρα καινούργια κάθε φορά.
Και λένε: "να διορθώσουμε ό,τι μπορούμε..."
Μετά τρώνε.

Και σε λίγο άλλα μέτρα.
Και διορθώνουνε το διορθωμένο.
Και λένε:" ε, τι να πρωτοκάνουμε;..."
Και ξανατρώνε.

Δραχμή στην τσέπη της φτώχειας
κάθε μέτρο να 'τανε,
θα 'χε τώρα το πρόβλημα λυθεί.

Όμως εσείς ξέρετε: ένα το μέτρο είναι
το σωστό
και αυτό
μία κάννη και μία σκανδάλη έχει.

Η ΚΟΛΥΜΠΗΘΡΑ ΕΠΟΧΗΣ ΑΝΤΡΕΑ ΠΑΠΑΝΤΡΕΟΥ

Μια κολυμπήθρα έχουν ελληνικέ λαέ,
και όπως τους βολεύει κάθε τι βαφτίζουν.
Όπως τη σκλαβιά λεφτεριά την είπαν,
τη δουλεία δουλειά,
το άδικο δικιοσύνη,

τα θύματά τους δολοφόνους,
την καταπίεση κράτος,
και κείνους που οι ίδιοι εκμεταλλεύονται,
εργαζόμενους.

Α! Πώς άχρωμα τα ελληνικά όλα είναι βαφτισμένα
και στο πρώτο τίναγμα τ' όνομα το ψεύτικο φεύγει!

Και γυμνά και παραπονεμένα,
όλα,
από το χέρι σου να ξαναβαφτιστούν, ελληνικέ λαέ, περιμένουν!..

Πες, Καλέ, τα πράγματα με τα ονόματά τους. Ξανά,
σε Αληθινά Βαφτίσια τις Έννοιες της Ζωής μας οδήγα.
Και νέα κολυμπήθρα-το ξέρεις-δε χρειάζεσαι-μόνο την παλιά,
με το αίμα των πρώτων, των άνομων νουνών, γεμισμένη.



ΟΙ ΠΕΛΑΡΓΟΙ ΤΩΝ ΗΛΙΘΙΩΝ ΕΠΟΧΗΣ ΑΝΤΡΕΑ ΠΑΠΑΝΤΡΕΟΥ

Οι πελαργοί μειώθηκαν στη Θράκη!
Ω! συφορά! Τώρα
οι άρρωστοι ούτε ράντζα δεν θα βρίσκουνε,
οι υπάλληλοι οι δημόσιοι μας δικτατορίσκοι θα 'ναι,
οι Τούρκοι θα μας πάρουν το Αιγαίο,
η διαφθορά στη χώρα θα περσέψει
κι η φτώχεια θα ρημάξει το λαό.
Ω! συφορά!

Μα όχι ευτυχώς!
Η πολιτεία
που μέλημά της η ευτυχία είναι του πολίτη
έλαβε μέτρα προστασίας των πελαργών.

Δόξα τω θεώ-η Ελλάδα σώθηκε.
Όλα καλά θα συνεχίσουν να πηγαίνουν.




ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΕΠΟΧΗΣ ΑΝΤΡΕΑ ΠΑΠΑΝΤΡΕΟΥ


Κι αφού
οι ευρωπαίοι
εδιώξανε τους τούρκους απ' τον τόπο
κι έλληνες μας βαφτίσαν από κάποιους
που παλαιά ζούσαν εδώ,
μετά, έτσι έτοιμους, μας δώσαν μια κλωτσιά
και από τότε πια εμείς περήφανοι γυρνάμε.

Εκείνοι μας λαδώνουν κάθε τόσο,
τα σύνορά μας καθορίζουν,
τους ολυμπιακούς κάνουν αγώνες μας,
τους τρομοκράτες μας πιάνουνε,
μας δίνουν όπλα και πηλίκια και στολές
και λέμε μεις "οι ένοπλες δυνάμεις μας",
λεφτά μας δίνουνε και λέμε μεις "η οικονομία μας"...

Όμως κι εμείς από την άλλη τους δουλεύουμε πιστά:
τις κυβερνήσεις έχουμε που αυτοί μας λένε
οι εφημερίδες κι οι τηλεοράσεις μας
γράφουν και λένε ό,τι αυτοί διατάξουνε
κι ως για μπογιά, βάζουμε μπόλικη,
όταν σκυμμένοι τα παπούτσια τούς γυαλίζουμε.

Και ο λαός μ' ολάνοιχτο το στόμα ακούει
τον …………… να του λέει
πως η Ελλάδα-επιτέλους!..-ειν' ελεύθερη…



ΑΝΑΛΟΓΙΕΣ

Όσοι αν ζούσανε πενήντα χρόνια πριν
θα γίνονταν τσαντάκηδες,
μεσάζοντες σε βρώμικες δουλειές
και άνθρωποι της νύχτας,
όλοι αυτοί.
όταν οι ξένοι εδιώξανε τη χούντα
το κόμμα φτιάξανε των "κινηματιών".

Και τώρα οι βρώμικες δουλειές εγίναν εξουσία
και τώρα οι άνθρωποι της νύχτας όχι νύχτα
μα μέρα μεσημέρι κακουργούν
κι όσο για κείνους που θα γίνονταν τσαντάκηδες
τους Κουμπαράδες και τις Τράπεζες
και τα Χρηματιστήρια σήμερα ξαφρίζουν.




. ΣΥΜΒΙΩΣΙΣ ΕΠΟΧΗΣ ΑΝΤΡΕΑ ΠΑΠΑΝΤΡΕΟΥ


Χοντροί υπουργοί κι αντιπαθητικοί
κομματικοί παράγοντες και πρόεδροι
οργανισμών και άλλοι τέτοιοι
βγαίνουν στις τηλεοράσεις και μιλάνε
κι η έγνοια όλη τους είναι το πώς
θα φάνε και θα πιούνε και θα κλέψουνε.

Κι ο άνους ο ελληνικός λαός
την τηλεόραση ανοι' και τους ακούει.

Κι αντί στο πρώτο το άκουσμα
να πάρει τ' όπλο και να βγει στους δρόμους,
αντίθετα προσέχει τις κουβέντες τους
σαν άνθρωποι να του μιλούνε
κι όχι κτήνη.




ΣΤΟ ΧΑΟΣ  ΕΠΟΧΗΣ ΑΝΤΡΕΑ ΠΑΠΑΝΤΡΕΟΥ

Εδώ κι εκεί
μέσα στο Χάος
μια γέφυρα υπερσύγχρονη
ένα τούνελ,
λίγο μετρό…

Κι αυτά με χρήματα από ζητιανιά χτισμένα
και με τα χέρια ξένων, που ένα ξεροκόμματο
σ' αντάλλαγμα θα πάρουν της ζωής τους
που τηνε χάνουν είτε κεί, πάνω στα έργα
("εργατικά ατυχήματα" τα λέει ο δολοφόνος
αρχικινηματίας)
είτε σιγά σιγά
σε θάνατο έναν καθημερινό δοσμένοι
μέσα σε διώξεις κι εξευτελισμούς και τρόμους.

Και όλα αυτά για να μπορούνε οι βρωμεροί "κινηματίες"
να λένε "φτιάξαμε" και "χτίσαμε" και "κάναμε"..

Εδώ κι εκεί.
Μέσα στο Χάος.
Μια γέφυρα υπερσύγχρονη
ένα τούνελ.
λίγο μετρό.

Σαν το κεράσι σε μια τούρτα πάνω
φτιαγμένη από σκουπίδια και βρωμόχαρτα.
Ο ΚΑΛΟΣ ΛΑΟΣ ΕΠΟΧΗΣ ΑΝΤΡΕΑ ΠΑΠΑΝΤΡΕΟΥ

"Τι καλό παιδί που είναι αυτό!..
Δώσε μου το τόπι σου μωρό μου.."
Και το καλό παιδί το τόπι του δίνει.

Και οι πολιτικοί έτσι:
"Τι καλός λαός που είναι αυτός!
Δώσε μου λαέ μου τα λεφτά σου..."
Και ο μωρός λαός το χρήμα του δίνει.

Ούτε κλάματα, ούτε γκρίνιες ούτε νάζια.
Το χεράκι του απλώνει
κι έτσι απλά
όλα τα δίνει
στους αφέντες του.



ΔΙΑΝΟΗΤΙΚΗ ΑΝΑΠΗΡΙΑ
Ή
ΤΟ ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΟ  ΕΠΟΧΗΣ ΑΝΤΡΕΑ ΠΑΠΑΝΤΡΕΟΥ


Διανοητικά ανάπηρε λαέ, ελληνικέ,
είθε σε κάποια φωτεινή αναλαμπή σου-αν θα 'χεις-
να δεις κι ο ίδιος καθαρά πόσο αστείο φαντάζει
να θες να φαίνεσ' έξυπνος ενώ είσαι χαζός.

Υμνολογείς τους άτιμους αλήτες του ΠΑΣΟΚ
και δουλικά υπηρετείς το κάθε τους καπρίτσιο
κι όσες σου δίνουνε κλωτσιές εσύ τις κάνεις χάδια
τα σιχαμένα τους μ' αυτά σκεπάζοντας κορμιά.

Δημοκρατία και λεφτεριά ότι σου δώσαν λεν
και στην αναπηρία σου όλος εσύ χωμένος
νομίζεις πως ελεύθερος και δημοκράτης είσαι
ενώ αυτοί το δούλο σου το αίμα σου ρουφάν.

Φιέστες σου ρίχνουν και γιορτές και τις αρπάζεις συ
και με το λίγο σου μυαλό πας και γλεντάς με κείνες-
μα η γιορτή η πραγματική στην τσέπη εκείνων είναι-
και χρήμα λέγεται-και συ την έχεις βάλει εκεί.

Διανοητικά ανάπηρε λαέ, ελληνικέ,
μοναδική σαχλή φυλή στης γης τη φλούδα πάνω
μείνε στην αυταπάτη σου και στην μικρόνοιά σου.
Χρειάζεσαι-είσαι ο φαιδρός παλιάτσος των λαών.

...Μα να σ' αφήσω-πήγαινε-ο σοβαροφανής
ο Ρέππας, απ' την τσέπη του μία δεκάρα βγάζει
και στην πετάει. Σήκωσ' την, το χέρι φίλησέ του
και την αναπηρία σου συντήρησε μ' αυτήν.



. Ο ΕΛΛΗΝΑΣ ΕΠΟΧΗΣ ΑΝΤΡΕΑ ΠΑΠΑΝΤΡΕΟΥ

Την ύπαρξή του μια ελαστικότητα ποτίζει
που τον κάνει παντού να ταιριάζει
 και σε όλα να προσαρμόζεται.
Κάποια δύναμη τονώνει την ανεπάρκειά του
δίνοντάς του την αντοχή να κοιτάζει ακόμα γύρω,
τα χρυσά των άλλων θαυμάζοντας παιχνίδια
και τους ασημένιους κύκλους  των ασεβών συναναστροφών.

Τα δίχως κουρτίνες παράθυρά του ατενίζοντας,
σαν μέσα σ' ένα κλουβί
στο άπειρο πεταμένο νιώθει.

Κι είναι ως, παίζοντας,
κάποιοι να παρασπονδούν
και απέξω περνώντας,
ένα ξεροκόμματο κάποτε να του πετάνε.



ΕΛΛΗΝΕΣ ΕΠΟΧΗΣ ΑΝΤΡΕΑ ΠΑΠΑΝΤΡΕΟΥ

Από φωνή άλλο τίποτα: Φωνακλάδες.
Και λεν και λεν και λεν. Ώσπου νυστάζουν.
Και πάνε και κοιμούνται. Άπρακτοι.
Γιατί δεν ξέρουν άλλο από λόγια.

Όταν ξυπνήσουνε βλέπουν τριγύρω
υπουργούς που τους εξοντώνουνε,
κλέφτες κυβερνήτες που ό,τι έχουνε τους παίρνουν
και υπαλλήλους που τους λοιδωρούν.

Και πάλι λένε… λένε... και ξανακοιμούνται.
Ξυπνάν, τα χέρια τους δεμένα βλέπουν,
στη φυλακή βαλμένοι μέσα να 'ναι,

και να τους τρων ποντίκια το κορμί..
Το λαιμό τους καθαρίζουν μ' ενα αυγό
και πάλι λεν …και λεν… και μόνο λεν.


ΨΕΥΔΟΠΑΡΑΙΣΘΗΣΕΙΣ
ΚΡΑΤΙΚΕΣ ΚΕΡΔΟΦΟΡΕΣ ΕΠΟΧΗΣ ΑΝΤΡΕΑ ΠΑΠΑΝΤΡΕΟΥ

Λένε: "οι αρχαίοι πρόγονοί μας.."
και τους έλληνες εννοούνε. Όμως
εκτός απ' την απάνθρωπη διανόησή τους
δεν έμεινε ούτε σπόρος από δαύτους.

Και λένε: "αυτό το χώμα είναι δικό μας"
όχι γιατί βρεθήκανε απλά εκεί
αλλά γιατί παλιά στους έλληνες ανήκε.

Και περιφέρουν τις αγροίκες φάτσες τους
και βγάζουν λόγους εθνικούς
κορδωμένοι.

Τουλάχιστον αυγά μονάχα αφήνει ο κούκος-
δεν κάνει κατοχή και στη φωλιά.
Και τους χτίστες της προγόνους του δε λέει.

ΑΛΛΟΙ ΦΑΝΑΡΙΩΤΕΣ  ΕΠΟΧΗΣ ΑΝΤΡΕΑ ΠΑΠΑΝΤΡΕΟΥ


Όταν ήρθε η χούντα βγήκαν έξω
κι αρχίσανε τη ζητιανιά: δώστε...

Κι οι ξένοι δώσαν,
αγοράσαν τους ζητιάνους
πράκτορες των συμφερόντων τους.τούς έκαναν
και πια τους έστειλαν εδώ.

Κι αυτοί με τη σειρά τους
πιάσαν τα πόστα
πέσαν πάνω μας
μας βάλαν στη γωνιά
μας λιάνισαν,
μας έστιψαν,
και,
νέοι φαναριώτες,
μας κυβερνάνε.


ΣΤΟΥΣ «ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΕΣ» ΕΠΟΧΗΣ ΑΝΤΡΕΑ ΠΑΠΑΝΤΡΕΟΥ
α.

Και μήπως ο θάνατος εσάς σας χάνει-
μήπως εσείς, ορόσημο της ανθρωπιάς
στην έρημο δε γίνεστε της κτηνωδίας;
Για όποιον ονειρεύεται τ' όνειρό του δεν είστε;

Το χέρι σας, φαρδύ σαν το άπειρο,
τις ελπίδες και τις κρυφές αγάπες μας δεν κρατεί;
Σαν μια σελίδα δεν είσαστε άγραφη,
που μέσα της όλα να χωρέσουνε μπορούν;

Και αν τον τελευταίο από τους κύκλους μας
να κλείσουμε δεν προλάβουμε
και αγωνιούμε,
δεν είσαστε σεις
που από του αιώνιου τα μακρινά βύθη
το σωτήριο κύμα στην ακρογιαλιά μας θα στείλετε
σαν βεβαίωση
πως καλά πορευτήκαμε;


ΣΤΟΥΣ «ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΕΣ»  ΕΠΟΧΗΣ ΑΝΤΡΕΑ ΠΑΠΑΝΤΡΕΟΥ
β.

Φωτισμένοι εσείς,
που στο σκότος της γης σαν αστραπές περνάτε,
πέστε μας
από ποιο ευτυχισμένο μέλλον ερχόσαστε;

Πέστε μας, το χάδι ποιας Μοίρας σας ξεχωρίζει;
Πέστε μας-εκεί χωροφύλακας δεν υπάρχει;
Εκεί τα παιδιά παίζουν χαρούμενα;
Οι άνθρωποι ανέμελα και αδιάφθορα υπάρχουν;
Και η ροδιά ανοιχτή όλο και πάντοτε ερωτιάρα θάλλει;

Και πολύν αν απ’  τον χρόνο σας δεν παίρνουμε
πέστε μας καλοί
πριν σας σκοτώσουμε,
ό,τι μας φέρνετε και, στοργικά,
τη γαλήνη σας θυσιάζοντας, σπέρνετε,
θα καρπίσει;



ΣΤΟΥΣ «ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΕΣ» ΕΠΟΧΗΣ ΑΝΤΡΕΑ ΠΑΠΑΝΤΡΕΟΥ
γ.

Ήρωες-πώς αλλιώς να σας πω;-που στη βία απέναντι
την αγάπη για τον άνθρωπο υψώνετε, ήρωες
που του μυαλού σας τις αυλακιές αντιγράφοντας
δρόμους λογικής στον παράλογο κόσμο μας χαράζετε-

ήρωες εσείς, που τολμάτε
στη φωνή του βαριού υπακούοντας "πρέπει",
της σκλαβιάς να σπάζετε τα σίδερα κι αλαφρά
στον γύρω αέρα και γερά να πετάτε,

ήρωες, που κιόλας ακούγεται η φωνή σας λέγοντας:
"Τώρα πρέπει! Η αιωνιότητα είναι Τώρα",

ήρωες που με ατσάλινα χτυπήματα το Άδικο ραγίζετε-ήρωες πονετικοί της γήινης δυστυχίας, ακούστε με:
όλοι όσοι μπορούν και σκέφτονται, ακόλουθοί σας είναι.

ΣΤΟΥΣ «ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΕΣ» ΕΠΟΧΗΣ ΑΝΤΡΕΑ ΠΑΠΑΝΤΡΕΟΥ
δ.

Τα λόγια μου, αδέρφια του Ήλιου,
δεν είναι για τους πρωθυπουργούς,
ούτε για τους εργοστασιάρχες
ούτε για τους κάθε λογής εχθρούς του έλληνα-
το τομάρι και τα λίπη τους
να διαπεράσουν δεν μπορούν.
Οι σφαίρες σας γι αυτό θα φροντίσουν.

Στη φτώχεια και στη δυστυχία τα λόγια μου πετάνε
για να φέρουν της ανάστασης το μήνυμα.
Για να τους πουν πως η ώρα φτάνει
της εκδικήτρας επανάστασης.
Συνείδηση της αθλιότητάς τους να τους δώσουν
και την απόφαση
αδίστακτοι την ώρα της Μεγάλης Τιμωρίας να 'ναι.


ΤΟ ΛΑΘΟΣ ΕΠΟΧΗΣ ΑΝΤΡΕΑ ΠΑΠΑΝΤΡΕΟΥ

Ποιος άλλος ν' αγωνιστεί αδέρφια μου έλληνες;
Πέταξαν ένα ξεροκόμματο στον κάθε ζήτουλα
κι αυτός με τούμπες τους ευχαριστεί σαν να μη
ο ίδιος με τον ίδρωτά του να 'φτιαξε και να 'ψησε
ό,τι εκείνοι καταπίνουν.
Αυτούς ξεγράψτε τους ολότελα.

 Ποιος άλλος ν' αγωνιστεί; Οι ανόητοι
που πιστεύουν τους πολιτικούς;
Οι πουλημένοι παρατρεχάμενοι;
Οι εκατομμυριούχοι
που δημιούργημα η κατάσταση αυτή δική τους είναι;

Κάποιος πιο ίσος από την ευθεία
και πιο αγνός από το άρωμα του γιασεμιού μόνο,
θα μπορούσε να ξεχωρίσει καταστάσεις,
να δει από το ύψος του πως το σουμάρισμα δεν είναι καθαρό-
πως από κάπου άρχισε ένα λάθος-
και ν' αγωνιστεί να το διορθώσει.


ΤΟ ΤΙΜΩΡΟ ΕΠΟΧΗΣ ΑΝΤΡΕΑ ΠΑΠΑΝΤΡΕΟΥ

Των σπιτιών τα ρόπτρα και τα ηλεκτρικά
κουδούνια με χέρι σταθερό χτυπάς
και με χωνί από εφημερίδες και μέσα
απ' το τετράγωνο κυρτό γυαλί

ηχηρά φωνάζεις και παρακαλείς και προσκαλείς
τον εργάτη να του δώσεις δουλειά, τον υπάλληλο
να πάρει αύξηση, τον άρρωστο γιατρό να 'χει.
Όμως οι "κινηματίες" με το βαρύ χέρι τους

τα μάτια και τ' αυτιά των δούλων τους
ερμητικά κλείνουν, για να μη δει κανείς κι ακούσει
και στο σωτήριο κάλεσμά σου αποκριθεί..

Τι λες λοιπόν καλέ μου εσύ,
καιρός δεν είναι τις ευχές ν' αφήσεις και το άλλο-
το τιμωρό να δείξεις πρόσωπό σου;

Ο «ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΕΣ»!.. ΕΠΟΧΗΣ ΑΝΤΡΕΑ ΠΑΠΑΝΤΡΕΟΥ

Ω! Εσείς! Που τα πρόσωπα όλα, ένα ένα
σε καλά ή σε άσχημα με προσοχή ξεχωρίζετε
και αλλιώς στο καθένα, με το γέλιο
ή με το μαστίγιο, ανάλογα φερόσαστε…

Ω! Εσείς! κοιτάξτε εμένα,
πώς, σαν ξερά φρύγανα πατώ
τον τέτοιο ξεχωρισμό σας
και συνέχεια περπατώντας
ζήση νια σε κάθε βήμα μου γεννώ,
αβρή και δροσερή κι ευτυχισμένη και μέσα της
όλους σας χαρούμενους να έρθετε καλώ.

Ω! Εσείς! Που τα παιδιά μου χωρίζετε
σε δικούς σας και σε αντίθετους
αποκριθείτε στο κάλεσμά μου
προτού
σε όλη την οργή μου φανερωθώ.



ΚΟΙΤΑ ΤΟΥΣ ΕΠΟΧΗΣ ΑΝΤΡΕΑ ΠΑΠΑΝΤΡΕΟΥ

Τώρα ετοιμάζουν το φαϊ τους ελληνικέ λαέ. Κοίτα τους
πώς γύρω από το λαιμό τους πετσέτες τα ιδανικά μας δένουν...

Τώρα τρώνε ελληνικέ λαέ. Κοίτα τους
πώς τις σάρκες καταβροχθίζουν των παιδιών σου
που ξετσίπωτα πρόδωσαν.
Κοίτα πώς σπίθες πετάει το αγριεμένο βλέμμα τους...
Τώρα πίνουν
ελληνικέ λαέ. Δες πώς ανεβοκατεβαίνει ο λάρυγγάς τους, καθώς άπληστα το αίμα σου ρουφάνε...

Τώρα χωνεύουν ελληνικέ λαέ.
Άκου τα ρεψίματα και τους αερισμούς τους
ξαπλωμένοι όντας στη λάσπη...

Τώρα χτίζουν ελληνικέ λαέ.
Χτίζουν μια πολιτεία ελεύθερη λένε.
Χτίζουν μια πολιτεία δίκαιη λένε.
Χτίζουν μιαν Ελλάδα μεγάλη λένε.
Χτίζουν μια δημοκρατική πολιτεία για τα παιδιά μας λένε.
Ελληνικέ λαέ, τους βλέπεις όλους,
πώς,
διασκεδάζοντας,
κινήσεις χτισίματος με άδεια χέρια κάνουν.



ΚΟΛΟΚΥΘΙΑ ΕΠΟΧΗΣ ΑΝΤΡΕΑ ΠΑΠΑΝΤΡΕΟΥ
"Για το λαό" λένε. Κολοκύθια για το λαό.
Κονκάρδες στα πέτα βάζουν: "ελευθερία".
Κολοκύθια ελευθερία. Δίνουν Ίμια, δίνουν Κύπρο,
δίνουν λεφτεριά και αξιοπρέπεια, μόνο αυξήσεις

στους μισθωτούς δε δίνουν. Τρέχουν προς τα πίσω
και λένε: "τραβάμε μπρος!" Γλύφουν κόλους,
φιλάνε ποδιές κατουρημένες και λένε: "Είμαστε υπερήφανοι!.." Η αστυνομία
τους άπορους πιάνει και τους κλέφτες προστατεύει.

Οι κυβερνήτες, με το βιβλίο του Νόμου στο χέρι,
σαν μύγες το δίκιο και την ευημερία σκοτώνουν.
Για δικιοσύνη δεν ακούς κουβέντα.
Για ελευθερία τίποτα πια.

Ελληνικέ λαέ, ως πότε θα τους ανέχεσαι;.
Με την κάννη του όπλου σου Αμάλθειο Κέρας
ανθρωπιά και αξιοπρέπεια στην Ελλάδα φέρε.


ΕΔΩ ΕΊΜΑΣΤΕ! ΕΠΟΧΗΣ ΑΝΤΡΕΑ ΠΑΠΑΝΤΡΕΟΥ

Τον πόνο μας δε θα τον κρύψουμε. Μα και να τον πούμε,
πώς, με λέξεις, μπορούμε; Δε μένει παρά ύμνους
να υψώνουμε σε κείνους που τον πόνο θα πολεμήσουν.
Σε κείνους που με τις ιερές πράξεις τους, το τιμόνι

θα στρέψουνε της ζωής προς τη χαρά-στους αγωνιστές
όλης της Ελλάδας-που ό,τι εμείς, στη γωνιά
στριμωγμένοι, με τα όπλα των "κινηματιών" μπροστά μας,
δεν τολμούμε, αυτοί άτρομα θα τολμήσουν. Σε κείνους

που την προσταγή και του δικού μας χρέους
στην δική τους δένοντας, με διπλή θα χτυπήσουνε δύναμη.
Το περήφανο σπηρουνίστε αδέρφια το άτι σας!

Και μας, σκόνη μας θέλετε στο δρόμο σας;
Μας θέλετε σπιρούνι; Οπλή μας θέλετε; Αφρό
στου αλόγου σας το στόμα; Εδώ είμαστε!