Βάλε της λύπης φόρεμα μαύρο

Βάλε της λύπης φόρεμα μαύρο
στο σώμα΄ βάλε πόνο κρυφό
να σκέπει κάθε χρυσή χαρά σου-
σκόρπα μελάνιασμα στον αφρό.

Βάλε καλή μου στο μάγουλό σου
που φέγγει ολόγλυκα σαν αυγή
λάσπης σημάδι, φόρα στο πόδι
αιματωμένη, λερή πληγή

Και vτύσου ρούχα βαριά να σκέπουν
τ’ όμορφο στήθος σου το γλυκό
να μην προβάλει΄ τύλα μ’ αγκάθια
της ομορφάδας σου τον ανθό.

Τι έμαθα, μου ’πανε, διάβασα, είδα,
πως καβαλάρης περνάει στητός
κι όπου λουλούδι δισμυρισμένο
και όπου πέρφανος χρυσαετός,

κι όπου βασίλειο ευτυχισμένο
κι όπου κορίτσι όπως εσύ
μαραίνει, κόφτει, χαλάει, θάφτει,
σκοτώνει αγάπη μου χρυσή.

Τόσο ομορφούλα-κρύψου-σκεπάσου!
τόσο λαμπρούλα-κρύψου-πω πω
κρύψου-σκεπάσου-βάλε καλή μου
άσχημη να ’σαι τάχα σκοπό.

Αχ! Τόσο όμορφη... φοβάμαι... τρέμω...
ξεγέλασέ τον κοίτα πώς κλαιν
τα μάτια, κι άκου τα’ άθλια μου χείλια:
τον καβαλάρη Χάρο τον λεν.