Ποίηση διαβάζουμε και αγωνιούμε

Ποίηση διαβάζουμε και αγωνιούμε
μη όλο το βάθος της δεν αιστανθούμε.
Και γράφουμε... και συλλαβές μετράμε…
αλλ’ άδικα το χρόνο μας χαλάμε.

Από το άλφα της μέχρι το ωμέγα
η ποίηση όλη μ’ ό,τι κλείνει μέγα
στης Λώρας ήταν μέσα τη φωνίτσα
όταν της τράβηξα την κορδελίτσα.

Χαράστους όσους η ζωή αξιώνει
και τέτοιαν αίσθηση τους φανερώνει:
να γεύονται έστω λίγες εδώ κάτου
σταγόνες απ’ τη δρόσο του Θανάτου.