2.
Της Μοναξιάς δούλος και υπήκοος
των ψιθύρων Της μάρτυς αυτήκοος
την ύπαρξή μου Της έχω δώσει.
Έχω στα πόδια Της απιθώσει

ασημικά-σμάλτα-μαλάματα  
της ζωής χαμογέλια κάι κλάματα
στους κηπαγρούς Της κλαίουσες ιτέες
κείνται οι ωραίες μου οι ιδέες.

Σε ικεσία θερμή εκτείνονται
των χεριών μου οι μυ’ς και ξεχύνονται
απ’ τους αρμούς τους χιλιάδες δώρα.
Φρούτα από δέντρα ελπιδοφόρα,

της μοναξιάς θέλγουν τα πέλματα
ως του νου μου διασχίζει τα τέλματα-
στη Μοναξιά μου εγώ προσφέρω
μύρα και αρώματα που ξέρω.

Και προσδοκώ δειλά και υπάκουα
να μου χαρίσει όλα όσα άκουα
να ’ναι δικά Της-να μ’ αγαπήσει-
πάντα κοντά Της να με κρατήσει.