Η ΠΑΡΕΚΚΛΙΣΙΣ

Ναι, είναι μια μικρή παρέκκλισις
αυτός ο τρόπος της γραφής.

Αυτός ο δρόμος όμως στο Χαμό τραβάει.

Να πάω λοιπόν από αυτόν
ή στον ίδιονε να συνεχίσω;
Ποιος θα μου πει-ποιος θα μου δώσει μία γνώμη;
Κανένας δεν μιλάει.

Μα και να μιλούσε
με τι γνώσεις θα γνωμοδοτούσε;

Μου λένε να πάω μαζί τους.
Μα θεέ μου, να κάνω τι;
("Κουράστηκε η καρδιά μου να ζητάει")
Ότι μ' απόμεινε με τα δόντια το κρατώ
για ν’ αγοράσω το εισιτήριό μου να περάσω.
Αυτοί όλοι έχουν πράγματα να δώσουνε γι αντίτιμο.
Σπίτια, βίλες, κότερα,
στρέμματα ελιές και πορτοκάλια,
ημέρες ξεγνιασιάς και ηδονής,
εκατομμύρια.

Μου λένε να πάω μαζί τους.
Αλλ’ αυτοί τις νύχτες έχουν ύπνο.
Αλλ’ αυτοί λένε με σιγουριά: βρέχει.
Αλλ’ αυτοί δεν ξέρουν πόσο απέχει
ο άνθρωπος από τον εαυτό του.

Νιώθουν τη θλίψη των πεσμένων δέντρων;
Έχουν ραγίσει με το κλάμα τους αυτοί
το κρύσταλλο της νύχτας;

Με γλώσσα ποια λοιπόν μαζί τους να μιλήσω;