11.
Στη σκοτεινή σπηλιά

Δε θέλω εγώ ενός ηλιού μόνο την καλημέρα
δε θέλω εγώ μιας μοναχά γυναίκας το φιλί.
Εγώ είμαι φως μέσα στο φως κι αγέρας στον αγέρα
εμένα το σελάγισμα του Απείρου με καλεί.

Ο εραστής δεν είμαι εγώ της μιας νυχτιάς και μόνο
εγώ δεν είμαι μοναχά μιας πόρτας το κλειδί
εγώ φωτιά μες στη φωτιά και πόνος μες στον πόνο
κι από το δέντρο δεν ζητώ μονάχα ένα κλαδί.

Δεν είμ’ εγώ ένα μικρό ρυάκι που κυλάει
το λιγοστό νεράκι του πάνω στην έρμη γη
εγώ είμαι ο μόνος χείμαρρος που ακράτητος
ορμάει
εγώ κι η θάλασσα-εγώ κι η αστείρευτη πηγή.

Και ούτε κελάδημα ενός γυρεύω σπίνου.
Της φτερωτής εγώ ζωής γυρεύω τη μιλιά.
Δεν ψάχνω για το λούλουδο και τ’ άρωμα του
σκίνου:
το πρώτο θέλω φύτρωμα στη σκοτεινή σπηλιά.