Ούτε μια ευχή σου…
(«Μαριάννα», Βιβάρι, 28-7-07, 23.15)

Πυκνά με ζώσανε σκοτάδια.
Τίποτα πλέον δεν ελπίζω.
Γύρω μου όλα είναι ρημάδια.
Oύτε μια ευχή σου δεν αξίζω...

Τι κι αν πουλάκια εναγύρα
«χρόνια πολλά» μου τερετίζαν
τι κι αν δωρίζοντάς μου μύρα                  
μ’ ευχές τ’ ανθάκια με γεμίζαν…

Mα τα δικά σου αφού τα χείλη
δε μου το έχουν ψιθυρίσει,
ευχή όποιος άλλος έχει στείλει
πριν ειπωθεί έχει κιόλας σβήσει.

Μες στης ψυχής μου τα ερείπια
Φάντασμα τώρα τριγυρίζω.
Και το δλητήριο να! που ήπια:
Ούτε μια ευχή σου δεν αξίζω!