ΥΠΟΘΕΣΙΣ ΒΙΑΣΜΟΥ

Κάθε Πυθία είχε ως γνωστόν
Τον θείο Απόλλωνα για σύζυγο της.
Κι οφείλουμε το θάμα των χρησμών
Στο σμίξιμο μ’ αυτόν το ερωτικό της.

Κι ήταν αμόλυντη-κι ήταν αγνή
Κι ήτανε στον θεό δοσμένη όλη.
Κι ήταν γι αυτήν οι δάφνινοι αχνοί
Το θείο της συζυγικό ροσόλι.

Μα κάποιος Εχεκράτης, Θεσσαλός,
Ξύπνιο παιδί και μάγκας απ’ τους πρώτους,
Που διόλου δεν λογάριαζε ασφαλώς
Μαντεία και χρησμούς και δάφνης κρότους,  

Μία Πυθία που γούσταρε πολύ
Ευθύς την απαγάγει και τη βιάζει.
Κι έτσι παρθένα ως ήταν και δειλή,  
Πολύ ο Θεσσαλός το διασκεδάζει.

Διαδόθηκε το πράγμα παρευθύς
Και όλοι λέγαν: «Ιεροσυλία!»
Μον' ένας Δέλφιος, τύπος ευθύς,
"Μπράβο του τύπου!" λέει με μανία.

Οι μπάτσοι τόνε πιάνουνε λοιπόν
Και μια και δυο τον παν στο δικαστήριο.
Φτάνει η σειρά του. «Δέλφιος!» "Παρών",
Και, «Ασέβεια» το κατηγορητήριο.

« Λοιπόν τι έχεις ν’ απολογηθείς;»
 Ο δικαστής του λέει αγριεμένος.
«Κυρ-δικαστή το ξέρει ο καθείς
Για τους Θεούς πως δίκαια έχω μένος:

Γιατί, οι βρωμιάρηδες, πόσες φορές,
Δεν ήρθανε σε μας πόθο γεμάτοι,
Και δεν αγκαλιαστήκαν με θνητές
Πάνω σ’ ανίερου έρωτα κρεβάτι…  

Γιατί να μην μπορούνε κι οι θνητοί
Με τους Θεούς να κάνουνε τα ίδια;
Εμείς τους πλάσαμε. Λοιπόν γιατί
Δικά τους να γινόμαστε παιχνίδια;  

Γι αυτό μπροστά σας πάλι θα το πω:
Μπράβο στον Εχεκράτη πούχει αλλάξει
Λίγο τον παλαιό στραβό σκοπό,
Κι απ’ την ντροπή μας έχει απαλλάξει.

Και λέω μ’ αυτή του την παλικαριά
Δικαιοσύνη ο Εχεκράτης φέρνει:
Τώρα της Θέμιδας η ζυγαριά
Από κανένα μέρος δεν θα γέρνει.»