ΚΑΙ ΑΠΑΛΟΔΑΓΚΩΝΟΝΤΑΙ

Τ’ άγρια ζώα τ’ απόγεμα, μετά ’πο το κυνήγι
ξαπλώνουνε στο πράσινο του δάσους κι αγαπιούνται.
Καθένα με το ταίρι του το αγαπημένο σμίγει
και απαλοδαγκώνονται-και γλυκογρατζουνιούνται.

Και τα δεντράκια σκύβουνε τη νύχτα τις κορφές τους
και σμίγουνε τα φύλλα τους και σμίγουν τα κλαριά τους
και οι καυτές φλογίζουνε οι κουβέντες οι κρυφές τους
το αγέρι που ανύποπτο βρεθεί στην αγκαλιά τους.

Κι αυτός,λιοντάρι γέρικο και λεύκα ξεραμένη
που μια ’λαφίτσαν αγαπά και μια μικρή μηλίτσα
από τη φαντασία του μονάχα περιμένει
να πάρει αυτά που του κρατεί η γλυκειά της αγκαλίτσα.