ΤΟ ΘΕΡΙΟ

Μέσα μας ζει ένα θηρίο
ανήμερο, αιμοβόρο ένα θεριό
που αντέχει και στη ζέστη και στο κρύο
κι ακράτητα αγριεύει και στα δυο.

Σ' άλλους ονόματα έχει άλλα
μα όπως θέλουν κι αν το πουν
ίδια τα νύχια του μεγάλα
κι ίδια τις σάρκες μας τρυπούν.

Ίδια τα δόντια του ξεσκίζουν
και οι ματιές του παραλυούν
και ίδια όλα τους μουγκρίζουν
και τις χαρές μας καταλούν.

Να το μερέψεις δε μερεύει
μη σου περάσει απ' το μυαλό΄
μες στων ματιών του τα ερέβη
θέση δεν έχει το Καλό.

Και ούτε φίλο να το κάνεις
έχεις ελπίδα-τον καιρό
με την προσπάθεια αυτήνε χάνεις.
Το μουγκρητό του το βουερό

θα χεις απάντηση μονάχη.
Κι έτσι σου μένει να ριχτείς
σ' άνιση κι άπελπη μια μάχη
που θα κρατήσει ολοζωής:

σ' έναν αγώνα που σου κλέβει
και νου και νιάτα και χαρά
και που ανήλεα σε παιδεύει
και σε πονεί κάθε φορά.