20
«Ποιος ειν’ αυτός που μ' αντικρίζει
μες απ’ αυτόνε τον καθρέφτη;
Ποιος που η θλίψη του ορμίζει
μέσα στη νύχτα που αργοπέφτει;

Ποιος ειν’ αυτός που ’χει τα χέρια
σαν αποφόρια κρεμασμένα
και δυο σβησμένα είν’ αστέρια
τα μάτια του τα κουρασμένα;

Ποιος ειν’ αυτός μ’ ένοχο βλέμμα
όπου τολμάει σαν τον κλέφτη
να στήνει το μικρό του ψέμα
σε με αντικρύ-σ’ έναν καθρέφτη;»
21.
Απ’ αυτό το τραπέζι λείπει η αγάπη.
Απ’ αυτή τη ζωή λείπει η χαρά.
Απ’ ό,τι κανείς έχει πάντα λείπει κάτι
όπως απ’ το βάτραχο λείπουν τα φτερά.