τι να ’κανε

 

«αντρέα θυμίσου. πρέπει -ακούς; κοίταξε μην

ξεχάσεις

στη νέα υόρκη όταν πας-με το καλό όταν φτάσεις

στο γιώργο τηλεφώνησε και πες του ...ξέρεις

τώρα...

μόνος του, δίχως χρήματα σε μία ξενη χώρα...»

 

« αν θέλω ας κάνω και αλλιώς. έτσι και δεν τον πάρω

ποιος είδε και δε σκιάχτηκε-όταν θα 'ρθώ-το χάρο...

τον ξέρω-ούτε για ψωμί δεν έχει. ένα ψοφίμι

που δεν απόχτησε ποτέ χρήματα, δόξα, φήμη…»

 

πάντα στις γνωριμίες του και στις δημόσιες σχέσεις

ο αντρέας ήτανε καλός. κρατεί τις υποσχέσεις.

kαι μ' ενδιαφέρον φρόντισε να ντύσει τη φωνή του

(καποια σηγμη πλησιασε τα ορια του ευαισθητου).

 

να μου μιλησει του 'πανε-τι να 'κανε και κεινος

τους το 'ταξε και πραττοντας ως παντοτε υπευθυνως

με πηρε. παει κι αυτο λοιπον μεσα στα τελειωμενα

γι αυτους που του το ζητησαν… για κεινονε… για

μενα...