THE WALKING MAN

Στον κήπο του UCLΑ.
Ένα συνηθισμένο απόγεμα-θανατερό.

Γύρω του άνθρωποι.
Ας τους ιδεί.
Χείλια δηλητήριο.
Μάτια πετώντας σπίθες μίσους.
Πρόσωπα σαρκοφάγα.
Σκέψεις φουρτουνιασμένες από σχέδια εγκλημάτων.
Τα χέρια τους τελειώνουν σε μαχαίρια.
Χτυπούν, ξεσχίζουν.
Το χώμα βαμμένο μ’ αίμα.
Ολα πεσμένα.
Μες στο βαρύ, άπελπο βράδυ
Κούφια παρηγοριά οι Καυκάσιες οιμωγές.

Αλλά καθώς κατά το Θέατρο τραβά
Ολο πιό δυνατά φτάνει στ' αυτιά του
Μια βουερή περπατησιά δίποδου αλόγου.

Ακολουθεί τον ήχο. Και μπροστά του
THE WALKING MAN.

Μάτια και νου τού μαγνητίζει.
Αψύς, τραχύς, άγγιχτος απ' τα γύρω
Τραβά τον δρόμο τον μοναδικό του ανθρώπου.

Μαρμαρικά τα μούσκουλα.
Το ανάστημα γιγάντιο.
Κορμί αχάλαστο βουνό.
Με δίχως χέρια που σκοτώνουν.
Δίχως κεφάλι να κρατεί
αιματηρά και δακρυσμένα ηνία.
Αθώος απ' όλα.
Με δίχως στόμα τη φωνή μιλάει της Φύσης.
Με δίχως μάτια κι όλα γύρω του τα βλέπει.
Με δίχως χέρια κι όλα τα κρατεί.

Στέκει μπροστά του και τόνε θωρεί
Με νοσταλγία γυμνή και ζήλεια ξαναμμένη.

Γαληνεμένη τώρα η βραδιά
Γΰρω από τ’ άχερο κι ακέφαλο κορμί.
Και όλα δένουν σ' ένα ταίριασμα ειρηνικό και πράο
Με το ιδανικό κορμί
Όλο να πάει, όλο να προχωρεί.

Τριγύρω σάρκινες φιγούρες περπατούν.
Κάποια απ’ αυτές ανάβει ένα σπίρτο.
Στη φλόγα μέσα φάνηκε ολοκάθαρα
Η ευτυχία
Απανθρακωμένη.