ΣΤΟN ΝΙΚΟ ΡΩΜΑΝΟ

Νίκο, καλά ειν’ ο φίλος σου-στο λέω ’γώ- εκεί πάνω.
Μη θες ο ίδιος να τον δεις πηγαίνοντας εκεί.
Ύστερα, εδώ σε χρειάζονται οι άνθρωποι-στη γη.
Δεν ήταν και των δύο σας-θυμήσου!-αυτό το πλάνο;

Και σένα δεν σε σκότωσαν. Κι έτσι παιδί που είσαι
έχουν πολλά από σένανε οι δύστυχοι να δουν.
Μια θλίψη ακόμα θα ’χανε αν για σε είχαν να πενθούν.
Όμως με σένα δίπλα τους ελπίδες θα ’χουν. Ζήσε!

Κι όταν μιλώ έτσι εγώ, ξέρω τι λέω. Δεν παίζω.
Είσαι από στόφα αγωνιστή. Δεν συνθηκολογείς.
Και καταλαβαινόμαστε οι δυο: κοντολογίς
Μιλάω σ’ ένα Ρωμανό κι όχι σε κάποιον Γλέζο.