ΤΑ ΑΜΦΙΒΙΑ

Μια στο νερό και πότε στην ξηρά
ζούνε τ' αμφίβια τη μικρή ζωή τους
αλλάζοντας πατρίδα στη σειρά
μιας γεννηθούνε κι ως τη θανή τους.

Ανάπαψη ποτέ τους δε θα βρουν.
Στους θάμνους μια και μια στα φύκια.
Ποτέ τους δε θ' αναπαυτούν
σ' ενός στοιχείου την επιείκεια.

Τα διώχνει σαν προδότες το νερό-
σαν κατασκόπους η ξηρά τα διώχνει
και τα τρυπά κι εκεί κι εδώ
του ανεπιθύμητου η λόγχη.

Και δίχως την αγάπη τη γλυκιά
και δίχως της φιλίας τ' άγιο δώρο
τρέχουν απ' το χώμα στα νερά
κυνηγημένα σε κάθε χώρο.

Να πείσουν δεν μπορούν-κι αλήθεια πώς;-
ότι έχουνε καρδιά έτσι πλασμένη
που έχει ο τρυφερός τους ο παλμός
και για τα δυο αγάπη φυλαγμένη.