ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ

Νίκος. Της μητέρας μου ο πατέρας.
Πάει κι αυτός. Τον έφαγε το τέρας
Που όπως Κρόνος τρώει τα παιδιά του.
Και πήγε στο βασίλειο του Αοράτου.  

‘γγόνι του εγώ. Κι όπως και κείνος, είμαι  
έτοιμος για το τέρας. Μπρος του κείμαι.
Ακόμα να μ’ αρπάξει το μποδίζουν
φύλλα βιβλίων μου που αργοθροϊζουν.
 
Μα η δύναμή τους χάνεται όπου νάναι.
Κι οι στίχοι όπου όρθιον με κρατάνε
Και τα θροϊσματα, όλο λιγαίνουν,
Καθώς κι αυτά μαζί μου αργοπεθαίνουν.