ΑΔΟΚΗΤΑ

Βουτηγμένοι στην εφημερίδα τους
κι αυτός κι αυτή
όπως έμποροι στα χρέη τους.
Ανάμεσά τους η σιωπή που δεν φοβάται ομιλίες
σαν χώρου ναού
βαριά χρυσά στολισμένου.

Τίποτα μη διεκδικώντας ο ένας απ’ τον άλλο,
αφημένοι έτσι στην εγκατάλειψη
μηδενικά θυμίζουν περίοπτα
απ’ όποια γωνιά ευφροσύνης
και απ’ όποια πλευρά εγωισμού κι αν κοιταχτούν.

Τους έτσι ακούσια κι απροφύλακτα στερημένους
η αύρα της αγάπης εποπτεύουσα,
την κόκκινη μπέρτα της φορεί, τα φτερά
δοκιμαστικά διάπλατα ανοιγοκλείνει
και στην κοινή τους ετοιμάζεται
να ενσκήψει τη ζωή,
την ώρα που ακριβώς αυτοί
το τελευταίο βήμα θα έχουν κάνει
στον δρόμο της ακμάζουσας ανίας τους.