Η ΣΤΡΟΦΙΓΓΑ

Και ξαφνικά από δέρμα αποτελείται μόνο.
Εντός του, όπου θα 'πρεπε
τα Όργανα και τα Συστήματα να βρίσκονται
κενό το απόλυτο
χωρίς ελαστικότητα, χωρίς επιείκεια.

Από συνήθεια κάνει τις κινήσεις της αναπνοής-
τίποτα μέσα του δεν μπαίνει.
Χωρίς εγκέφαλο πώς σκέφτεται;
χωρίς οστά και μύες πώς κινείται;

Και το δέρμα του το διατηρεί ζεστό κάποιος μηχανισμός
που πάνω στο ίδιο το δέρμα εδράζεται.

Στη θέση των ματιών
δυο ιριδιζουσών πομφολύγων το τοίχωμα έρπει.
Κινήσεις γραφής το δεξί του χέρι κάνει
και το αριστερό πλήρες κενού το χαρτί σφίγγει.

Ώρες ώρες θαρρεί πως έτοιμος να σηκωθώ είναι
αλλά του μολυβιού το βάρος έρμα
και τον συγκρατεί.

Κι ενώ από μήνες έχεις φύγει
χωρίς να δώσεις έκτοτε σημεία ζωής
ανοίγεις τώρα την πόρτα του δωματίου μου
και με μαλώνεις: "πάλι τα ίδια;
άνοιξε τη στρόφιγγα αμέσως!"

Προσποιείται πως δε την άκουσε ή δεν την είδε.

Αυτή αποφασιστικά έρχεται και κατεβάζει έναν μικρό μοχλό
που υπάρχει στο σημείο
που αντιστοιχεί στη μετωπιαία πηγή.
Τον στήνει ύστερα όρθιον και τον γεμίζεις
με θλίψη μέχρι τα ριζομήρια
από κει μέχρι τον λαιμό με αγάπη
και ύστερα με αμφιβολία ως επάνω.