ΓΙΑ ΤΑ ΒΙΒΛΙΑ ΠΟΥ ΣΑΣ ΑΦΗΝΩ
Τρίπολη, Τραγούδια της παρέας 2000-2004
(Φεύγοντας από την Τρίπολη έδωσα τα μέχρι τότε γραμμένα βιβλία μου σε έναν καταστηματάρχη που διέφερε από τους άλλους.)

Καλοί μου πάρτε τούτα τα βιβλία,
καρπούς όχι χαρτιού και μελανιού
παρά Χαμού παιδιά κι Άδικου εγγόνια-
κι έργα πελάγου-όχι λιμανιού.

Σας δίνω δάκρυα, πόνους και θλίψες
παλιά και νια ναυάγια μιας ψυχής-
μία ψυχή σας δίνω ρημαγμένη
χωρίς την ξεγνοιασιά ούτε στιγμής.

Σας δίνω του ανθρώπου όλα τα πάθια
που κάποιος πάνσοφος μου όρισε Νους,  
για να μπορούνε ανθρώποι άλλοι κι άλλοι
χρόνους να χαίρονται καθείς κενούς.

Κλείστε τα μέσα σ' άσπαστα ντουλάπια
χωρίστε τα απ' της ζωής σας τις γιορτές-
και όσες λύπες μέσα εκείνα κλείνουν
τόσες εσείς ας έχετε χαρές.

Και μη ποτέ για κείνα ενδιαφερθείτε.
Άλλων ιερών εσείς διαφεντευτές-
την ανθρωπιά εσείς υπηρετείτε
ψυχές αλλιώς φυλάσσοντας ζεστές.

Κρατήστε τα βιβλία που σας δίνω.
Σεις ό,τι θε 'τε κάνετε μ' αυτά-
μαζί μου σαν να βρίσκονται θα νιώθουν
κοντά σας τα δικά μου όντας γραφτά.

Αλλά στην πόλη ετούτη που θρεμμένους
μας έχει όταν ήμασταν παιδιά
μη δώσετε δικό μου ό,τι κρατείτε
καθώς τα δέντρα δίνουν τα κλαδιά.

Αν είναι τα χαρτιά μου να δοθούνε
πρέπει καυτή αγκαλιά να τα ζητά
πρέπει ματιά γλυκύτερη απ' τη γλύκα
με ικεσία θερμή να τα κοιτά.

Πρέπει για να δοθούνε τα χαρτιά μου
πόθου βραχνή να τα καλεί φωνή-
γι αυτά, απ' την πεθυμιά της η ερωμένη
ως το σωψύχι πρέπει να πονεί.

Η πόλη για να πάρει τα γραφτά μου
πρέπει να τα ζητήσει η ίδια αυτή.
Για να τα δώστε πρέπει την ανάσα
να νιώστε, απ' την ανάγκη της καυτή.

Και δεν χρειάζεται αυτί να στήστε
λόγο ν' ακούσετε απαιτητικό-
η πόλη έτσι, ως πρέπει, αν θα σκούξει
τον ύπνο σας θα κόψει τον γλυκό.

Τέτοια αν κλαμένη μια φωνή ακουστεί
και αν καρδιές το κλάμα της ραγίζει
τότε βιβλία η Τρίπολη να δει-
αλλιώς να μην τα πάρει: δεν τ' αξίζει.  

Σας ευχαριστώ

Τρίπολη 2004