Καθώς περπατούσες στ’  ολάνθιστο δείλι

Καθώς περπατούσες στ’  ολάνθιστο δείλι
«ποια μοίρα», ρωτούσαν, «σε μας έχει στείλει
τον άγγελο ετούτο;»
Κυρά της Ντροπής
μην το πεις-
μην το πεις.

Σε ραίναν με ρόδα, σε ραίναν με μύρα
και λέγαν «γιατί ’ναι χυμένη τριγύρα
μια τέτοια γαλήνη;»
(κυρά της Σιωπής
μην το πεις-
μην το πεις)

«Και κείνος ο σκύλος πιστά που ακλουθάει
γιατί τις πετρούλες που εκείνη πατάει
σκυμμένος μυρίζει;»
Κυρά της Ντροπής
μην το πεις-
μην το πεις.

To ξέρεις-δεν μύριζα μα κρύφια φιλούσα
τα ίχνη που άφηνες κυρα-Περπατούσα
Κυρά της Αγάπης-
κυρά της Σιωπής
μην το πεις-
μην το πεις).