Αυτά τα μάτια

Ένα σημάδι στον λευκό λαιμό...
το δεξι της μάτι μαυρισμένο...
Πονάν ακόμα τα πλευρά της
και ο τρυφερός γλουτός
σε κάθε βήμα την πονά.
Τα χέρια του χτυπούνε όπου βρουν όταν θυμώνει
κι απ’  τις φωνές του σειέται η γειτονιά.

Πρέπει να τονε διώξει τον αλήτη-
πρέπει ν’ απαλλαγεί.
Μόνο τα μάτια του ας μην είχανε αυτό το χρώμα…

Τι λόγια πίστης και υποτακτικά,
τι παρακάλια δεν του κάνει…
Κι ούτε φωνή δεν βγάζει όταν τη χτυπά.
Της το ’χει απαγορέψει.

Μα τίποτε αυτόνε δεν τον σταματά
λες η σιωπή της τον εξαγριώνει.

Ω! Και τι δρόμο θα ’χε τώρα πάρει
αν δεν την αγκαλιάζανε αυτά τα χέρια
με όσην τέχνη τη χτυπούν...

To μεσαίο δάχτυλο του δεξιού χεριού της
σπασμένο απ’  το μεγάλο μακελειό  
’δω και τρεις μήνες.  
Για τα καλά τότε είχε πάρει την απόφαση
του χωρισμού.
Και θα την κράταγε και τότε.
Αυτά τα μάτια να μην ήταν μόνο-
τα μελιά…