ΚΑΤΕΡΙΝΑ

Κατάρες με ζώναν
πλανιόμουν στα σκότη
της ζήσης οι χάρες
πικρό καταπότι.

Ελπίδα δεν είχα
και μ’ έζωνε ο πόνος
αιώνας κυλούσε
ο κάθε μου χρόνος.

Μα τώρα να! δεςμε!
δεν είμαι πια μόνος-
με σε περιστέρι
χαράς ήρθε κλώνος.

Μου γέλασες κι όλα
διαλύσαν τα σκότη
η κάθε σου σκέψη
και σκέψη μου πρώτη.

(Θεσσαλονίκη, Οχτώβρης 1960-η Κατερίνα, φοιτήτρια της Ιατρικής, αρρώστησε με Ca του στήθους και σταμάτησε τις σπουδές της)