ΑΝΑΙΤΙΑ

Μικρός θυμάμαι χάρτινο που 'φτιαχνα ένα βαρκάκι,
το έριχνα στου κήπου μας το βιαστικό ρυάκι,
κι ύστερα στους νερένιους του τ’ ακολουθούσα δρόμους
μέχρι που έπεφτε μ' ορμή μέσα στους υπονόμους.

Κλεισμένο μες στο χάρτινο εφήμερό του ψέμα
να παραδέρνει το 'βλεπα στου ρυακιού το ρέμα
στις λάσπες και στα χώματα της όχθης να χτυπιέται,
κύκλους να παίρνει, να βουτάει, να χάνεται, να σβηέται.

Θα είχα κόψει από νωρίς του βίου μου το νήμα
όμως εκείνη η παιδική συνήθεια με κρατάει.
Πριν πέσω ανυπεράσπιστος μέσα στ' ογρό μου μνήμα
με λυπημένη κι ήρεμη θέλω μια ειρωνεία
να βλέπω κάθε κύματος καινούργιου τη μανία
καθώς, αναίτια, πριν σβηστεί, στους βράχους με πετάει.

Γιώργης Χολιαστός