ΠΡΟΘΕΣΜΙΕΣ

(Los Angeles, May 1988)

 

Οταν τ' αγρίμι θέλει να φωληάσει

Είδες καμμιά φωληά να τ' αρνηθεί-

Το έμπα της με κάτι να σκεπάσει

Και άσκεπο τ' αγρίμι να βρεθεί;

 

Ακράτηγο όταν το θολό ποτάμι

Στης θάλασσας χυμάει την απλωσιά

Είδες τη θάλασσα πίσω να κάμει

Στην άλογη του κατεβασιά;

 

Οταν η μέλισσα στ' άνθος ορμάει

Σπρωγμένη από του πόθου το κεντρί

Τ' άνθος ποτέ τα φύλα του σφαλάει

Το μέλι του εκείνη να μη βρει;

 

Ο έρωτας Κολέτ δεν περίμενει-

Σαν ορθωθεί παμφάγος κι ερυθρός

Κάθε "αργότερα" τόνε πεθαίνει-

Η λέξη "αναμονή" φριχτός του εχθρός.

 

Του Ερωτα ο Καιρός είναι το «ΤΩΡΑ"

Το «ΑΜΕΣΩΣ» είναι του Ερωτα ο Καιρός.

Είναι το «ΠΑΝΤΑ» του Ερωτα η Ωρα

Το «ΝΑΙ» ο μπροστάρης του ο φλογερός.

 

Θεός κι ο Ερωτας-και όταν λάμψει

Ολβιος ο που τη λάμψη θα δεχτεί

Κι ίδια και κείνος σαν θεός θ' ανάψει

Να κάψει ό,τι έχει ορεχτεί.

 

Κι όποιος προσμένοντας-τι ποιός τον ξέρει-

Του έρωτα δε δρέψει τη χαρά

Αυτός ένα σβησμένο είν' αστέρι

Κι είναι θεός με δίχως ιερά.

 

Ζωή Κολέτ δεν είναι η σπουδή μας-

Το ξύπνημα-το κοίμισμα-η δουλειά-

Του Ερωτα οι στιγμές μόνη ζωή μας-

Ζωή μας μόνο τα θερμά φιλιά.

 

Ζούμε μονάχα σα μας έχει ο Ερως. 

Τις άλλες ώρες είμαστε νεκροί.

Κι αφού-αλλί-σχεδόν είμαι πια γέρος

Εκανες τη ζωή μου πιό μικρή.

 

Γιώργης Χολιαστός