ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΑ
       
Μία κρυψώνα έχω βρει στου δάσους την απλάδα.
Δεν τηνε ξέρουν τα θεριά-δεν τηνε ξέρουν τ'  άγρια.
Το έμπα της μι' απόκρυφη κι απάρθενη σχισμάδα
κι ανόθευτα όλα μέσα της, κι όμορφα, και καθάρια.

Είναι φτιαγμένη από μικρά σφιχτόπλεχτα κλαδάκια
που στους χειμώνες θάλπουνε-στους καύσωνες δροσίζουν
και τη γεμίζουν λούλουδα και χαρωπά πουλάκια
που με τραγούδια κι ευωδιές κάθε γωνιά στολίζουν.

Όταν του δάσους τα θεριά με παίρνουν στο κυνήγι
μες στης φωλιάς μου την κρυφήν ασφάλεια φωλιάζω.
Εκεί η που τρέμει μου ψυχή με τ'  άνθια γλυκοσμίγει
κι εγώ όλα τότε τα στοιχιά και τα θεριά τρομάζω.

Και όταν έρχονται βροχές που φέρνουνε πλημμύρες
αντίς εγώ να πνίγομαι μες στα θολά νερά τους
στους κρυσταλλένιους κολυμπώ του άντρου μου λουτήρες
και στα νερά τους πνίγω εγώ πλημμύρες και θανάτους.

Και όταν θα  'χει των λαθών τελειώσει πια η σωρεία
κι ο Χρόνος μέραν άλληνε δε θα  'χει να μετρήσει-
και όταν τη μεγάλη τους χάνοντας ευκαιρία
πλημμύρες κι άγρια και θεριά και τρόμοι θα  'χουν σβήσει,

τότε θα μπω μες στ'  άντρο μου, την είσοδο θα φράξω
και σκέποντας μ'  ακοίμητη φροντίδα τον καθένα
αχάλαστους κι αλώβητους κι αγνούς θα διαφυλάξω
τους σπόρους τους αλάθητους για την καινούργια γέννα.

Γιώργης Χολιαστός