Η ΗΛΙΑΧΤΙΔΑ

 

Κάθε που μαύρα σύννεφα τον ουρανό σκεπάζουν

Κι η μέρα νύχτα γίνεται σα να ’ναι άλλη Πλάση,

Πόσο ειν' της θλίψης τα φτερά πλατιά και με τι βιάση

Μες στην ψυχή απελπισία κι απόγνωση σταλάζουν…

 

Μα όμως σαν τ’ ατσάλινα τα σύννεφα τρυπήσει

Με το γλυκό κι επίμονο φώς της μια ηλιαχτίδα

Μαζί της πώς μες στην ψυχή γεννιέται η ελπίδα!

Κι αν πεις της θλίψης τα φτερά: πια έχουνε μαδήσει.

 

Γιώργης Χολιαστός