Η ΚΟΥΚΛΑ

Τα μάτια του δυο πέτρες
άχυρα τα μαλλιά
ξύλα τα πόδια του
το σώμα του πανί με πριονίδι γεμισμένο.
Μια κούκλα ευτελής
σχεδόν ανυπόστατη
είναι.

Κι όμως προβάλλει αξιώσεις
για προσοχή και αφοσίωση.
Καταλαμβάνει χώρο έτσι που κανείς
την ίδια ώρα δεν μπορεί
να είναι εκεί που εκείνος είναι,
μιλάει κι εκβιάζουνε τα λόγια του αποφάσεις,
με άλλες κούκλες
κοινωνικές συνάπτει σχέσεις.
Εργάζεται
κοιμάται
περπατάει.

Λίγο ακόμα και θα έλεγε: "υπάρχω".