ΚΑΙ ΘΑ ΠΕΘΑΝΟΥΜΕ
 
Και θα πεθάνουμε.
Και η μνήμη μας θα ζει.
Και θα γυρνάει πάνω από τη γη
καθώς ανάσα του μωρού πάνω απ’ το στήθος της μητέρας.
Και θα γυρνάει στα μέρη που αφήσαμε
Και θα γυρνάει στα μέρη που εκλάψαμε
Και θα γυρνάει στα μέρη που μισήσαμε-
Στ’ αγαπημένα μέρη-
Και θα γυρνάει στα τροφαντά της γης τα μέρη
Τα στέρια και χειροπιαστά κι ακέρια
Και θα γυρνάει στης γης τις ομορφιές-στης γης τους πόθους-
Με αδύναμα τα κοφτερά της δόντια πια
Και με τα νύχια της με ξεραμένα αίματα γεμάτα.

Σαν το ζητιάνο δίχως το δισάκκι του
θα τριγυρνάει στα αισθητά τα μέρη.

Και κάποτε,    
Όταν με των καιρών το γύρισμα
Θ’ αφανιστεί κι η γη κατ’ απ’ το χνώτο της,
Πηγαίνοντας το στόμα να ευφράνει-
και σπαργώντας μέσα του-
Του παντοκράτορα Μεγάλου Εραστή,
Τότε σαν φάντασμα πάνω από μιά  
Συμπαντική νεκρούπολη
θα σέρνεται μονάχη της η μνήμη.

Κι ούτε η νεκρούπολη δεν θα υπάρχει.