Ποίηση διαβάζουνε και αγωνιούνε

Ποίηση διαβάζουνε και αγωνιούνε
μη όλο το βάθος της δεν αιστανθούνε.
Και γράφουνε... και συλλαβές μετράνε…
αλλ’ άδικα το χρόνο τους χαλάνε.

Από το άλφα της μέχρι το ωμέγα
η ποίηση όλη μ’ ό,τι κλείνει μέγα
στης Λώρας ήταν μέσα τη φωνίτσα
όταν της τράβηξε την κορδελίτσα.

Χαρά στους όσους η ζωή αξιώνει
και τέτοιαν αίσθηση τους φανερώνει:
να γεύονται έστω λίγες εδώ κάτου
σταγόνες απ’ τη δρόσο του Θανάτου.