Ουαί, Βαβαί, παπαί στις χώρες, που για να κάνει η Δικαιοσύνη τη δουλειά της, πρέπει ο λαός τους να κατεβαίνει σε συλλαλητήρια.

 

 (ΠΑΛΙΑ ΠΟΛΙΤΙΚΑ)

 21-11-2013: ΚΑΤΑΤΕΘΗΚΕ
ΤΟ ΑΝΤΙΡΑΤΣΙΣΤΙΚΟ
ΝΟΜΟΣΧΕΔΙΟ
(οι εφημερίδες)

-Πότε και το αντικλεπτικό;
-Ποτέ! Αντιβουλευτικό!

-Και το αντιδιαφθορικό;
-Ούτε! Αντιϋπουργικό!

-Αμέ το αντιλαμογιακό;
-Α πα! πα! Αντιπασοκικό!

-Μήπως το αντιμιζικό;
-Ποτέ! Αντιζημενσιακό!

Απέ το αντιμνημονιακό;
Τι λέτε!.. Αντιμερκελικό!

Ίσως το αντισαμαρικό;..
Προς Θεού! Αντιφασιστικό!

Το διακοσιοβουλευτικό;
Α μπα! Αντιβολευτικό!

Κάποτε το αντιβλακικό;
Ποτέ! Αντιπαπανδρεϊκό!
    

Γιατί το αντιρατσιστικό;
Γιατ’ είναι αντιχρυσαυγικό!



ΠΕΡΙ ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ

Μ’ αρέσει η Αυγή η Χρυσή
γιατί τους άλλους βουλευτές μισεί
(όπως και κείνοι αυτούς
μεγάλους και μικρούς)
και τους το δείχνει χύμα
από της Βουλής το βήμα.

Και αν ακόμα μένει στα λόγια
όμως δεν το βάζει και στα πόδια
και αν ακόμα δεν προχωρεί σε πράξεις
ε, πρέπει πρώτα το πράγμα να το ψάξεις.

Γιατί όλοι οι άλλοι πρέπει να πληρώσουν
και λόγο στο λαό κάποτε να δώσουν
για τα μέχρι τώρα απλήρωτα εγκλήματά τους
που κάνουν από τα φασκιά τους.
Γι αυτό και έπρεπε η Χρυσή Αυγή να ’ρθεί
και στη Βουλή να μπει
και ό,τι δεν μπορούμε εμείς
στους ληστές να πούμε,
να τους το λένε της Χρυσής Αυγής
οι βουλευτές ν’ ακούμε.

Οι πολιτικοί πάλι δε μένουνε αργοί.
Κάνουνε ό,τι το κεφάλι τους τούς πει
για να ξαναστείλουνε τους Χρυσαυγίτες
στις φτωχικές τους σκήτες.
Και μέσα στη βιάση τους
να τους καταπιούν αμάσητους,
ξεχνάνε ότι λένε πως έχουνε δημοκρατία
και εναντίον τους κάνουνε κάθε φασιστεία.

Όπως το νομοσχέδιο το αντιρατσιστικό
το διαταγμένο και πολύ βιαστικό-
σαν ντολμαδάκια να τυλίγανε-
που στη Βουλή επήγανε.
Και όπως και η άρνησή τους
να συζητήσουν μαζί τους.
Άρνηση των κομμάτων απάντων.
Ή σχεδόν τέλος πάντων.
Αγνόηση δηλαδή λαού εκατοντάδων χιλιάδων
που τους αψήφισαν,
λες και ήτανε συρφετός φαύλων
όσοι Χρυσή Αυγή εψήφισαν.

Μα εγώ ξέρω ότι σήμερα
στα πράγματά μας τα εφήμερα
δυο κατηγορίες πολιτικών υπάρχουν:
αυτοί που και τώρα άρχουν-
οι καταστροφείς της χώρας-οι αλήτες-
και οι απέναντί τους: οι Χρυσαυγίτες.
Και οι δύο κακοί
αλλά βλέποντας κι εδώ κι εκεί
το λιγότερο κακό διαλέγω
και το περισσότερο κακό ψέγω.
Αφού αυτούς τους δυο έχουμε
κάποιον απ’ αυτούς πρέπει να προσέχουμε.
Και ποιος είναι περισσότερο ρατσιστής
από τον άλλο; ρωτιέμαι.
Και όχι πως είμαι εγώ ο καλλίτερος κριτής
αλλά να, κάτι για να λέμε.

Και απαντάω ότι χειρότερος
είναι ο πολιτικά παλαιότερος.
Αυτός έδινε στους ξένους ένα ξεροκόμματο
για να δουλεύουνε μεροκάματο μονοκόμματο
και να του χτίζουν αεροδρόμια, μετρό, δρόμους,
συναλλαγές κάνοντας μαζί τους παρανόμους,
εξαναγκάζοντάς τους να υπογράφουν για εικοσιπέντε
ενώ τους δίνανε πέντε.
Λοιπόν ποιος έχει φασιστική συμπεριφορά;
Όχι οι Χρυσαυγίτες μια φορά
αφού αυτοί δεν ξέρανε ακόμα
η Βουλή ούτε τι έχει χρώμα.

…Και τους εργοδότες οι κλέφτες βουλευτές αφήνανε
να αγκαζάρουν ξένους για εργασία
ξέροντας ότι λεφτά δεν τους δίνανε
και ότι όταν η δουλειά τελειώσει
αυτούς, σαν κερί που έχει λιώσει
θα τους διώξουνε με συμπεριφορά απαισία.
Λοιπόν φασιστική ποιος έχει συμπεριφορά;
Όχι οι Χρυσαυγίτες μια φορά
αφού αυτοί δεν ξέρανε ακόμα
η Βουλή ούτε ποιο έχει χρώμα.

…Αυτοί που στων ξένων τα παιδιά που εδώ γεννιούνται
υπηκοότητα ελληνική αρνιούνται
ενώ οι αμερικάνοι,
σε αεροπλάνο παιδί να γεννηθεί
που πάνω από τις ΗΠΑ πετάει,
τόσο αυτό μετράει,
ώστε του δίνουν μάνι μάνι
υπηκοότητα αμερικανική.
Λοιπόν ποιος έχει φασιστική συμπεριφορά;
Όχι οι Χρυσαυγίτες μια φορά
αφού αυτοί δεν ξέρανε τότε ακόμα
η Βουλή ούτε ποιο έχει χρώμα.

Μέχρι που είπανε με γινάτι
να βγάλουνε παράνομη τη Χρυσή Αυγή
χωρίς να βλέπουν πως αυτό ήτανε κάτι
που εναντίον τους μπορεί να βγει.
Γιατί τον εαυτό τους χτυπήσανε
με το αντιρατσιστικό
κι όχι τους Χρυσαυγίτες
που έτσι τους αναστήσανε
και μάλιστα με γλέντι γιορταστικό.

Και θέλοντας να δείξουν ότι δεν ξέρουνε
πως ο ρατσισμός μόνο με δημοκρατία χτυπιέται
ζητάνε ηρεμία να φέρουνε
χωρίς ν’ αποκηρύξουνε το «φάτε-πιέτε».
Μ’ άλλα λόγια και το λύκο χορτάτο θέλουνε
της διαφθοράς και της παραλυσίας
και την προβατίνα να βλέπουνε
ακέρια της κοινωνικής ησυχίας.

Θα τους δικαιολογούσα αν φτιάχνανε
όχι έναν αντι-χρυσαυγητικό νόμο
μα έναν αντι-«δημοκρατικό» νόμο αν κάνανε,
στης «δημοκρατίας» τους ενάντια τον τρόμο.
Και νόμο αντικλεπτικό αν έφερναν
που όμως να τον τηρούσαν, θα τους τιμούσα.
Και αν τα χρήματα που ως τώρα έκλεβαν
τα γύριζαν πίσω, θα τους προτιμούσα.

Μα ποιος να τα γυρίσει;
Και ποιος τέτοιο νομοσχέδιο να ψηφίσει;
Ο λωλός Χαζοχαρούμενος του σύριζα που την πρωθυπουργία ξοφλά
τη Μέρκελ υπηρετώντας τυφλά;
Ο Βενιζέλος
που στο πασόκ έδωσε τέλος
(ούτε με κεφαλαία γράμματα το χέρι δεν πάει
να γράψει ένα κόμμα που τόσο ντροπερά ξιοφλάει);

Ο Κουβέλης, προδότης της αριστεράς
που σκοπό του τόχει-
όπως έχει το Φθινόπωρο το πρωτοβρόχι-
σαν πληρωμένος παλληκαράς
να κάνει τον καμπόσο σαν πρόεδρος δημοκρατίας
για πληρωμή της προδοσίας;

Ο Λοβέρδος, που το γενόσημο
(που τόσα κακά έχει
όσο άσκεπο σπίτι όταν βρέχει)
της ύπαρξής του έκανε ορόσημο
και που νομίζει πως ο λαός ξεχνάει
ότι αυτός τον έκανε να πεινάει;

Και για να μην τους πιάσουμε έναν έναν
δε βρίσκω κανέναν
που να μπορεί ρότα ν’ αλλάξει
και άλλος Αρχιμήδης «εύρηκα» να φωνάξει.
Για να μην πω για τον Παπαντρέου το Γιωργάκη
που αφού διάλυσε το δικό μας τσαρδάκι
πάει τώρα με τρόπο πάλι βλακικό
να διαλύσει και το διεθνή σοσιαλισμό…
(Μα να μην έχει φτιάξει τίποτα αυτό το παιδί…

πού είναι ο πατέρας του να χαρεί όταν  δει
πως αποτέλειωσε το έργο του ο γιος του
που ο αμοραλισμός δεν έκανε ο δικός του…)

Έχει έξαρση ο ρατσισμός, λένε.
Ο ρατσισμός δεν έχει έξαρση. Πάντα
ο μαύρος που ζει στην Ουγκάντα
θα απορεί που και οι λευκοί κλαίνε.
Και στην πατρίδα μας ο ρατσισμός
είναι κληρονομιά παλιά όπως κάθε αστερισμός.
«Πας μη έλλην βάρβαρος»: σύμφυτος
ο ρατσισμός με τη χώρα μας
έτσι το ήθελε ο ύψιστος,
αυτή είναι η ψώρα μας.

Μα έλα που σήμερα οι λεφτάδες του κόσμου
θέλουν χέρια και κίτρινα και μαύρα να του δουλεύουν όμως…
και αυτό προϋποθέτει μυρωδιά όχι δυόσμου
μα ίδρωτα που η ειρήνη μεταξύ τους ο πρώτος νόμος…
Κι ας πρώτα ξεριζωθεί η ψυχή του ανθρώπου
κι ύστερα ο ρατσισμός του,
μα αυτοί θέλουν οι άνθρωποι κάθε τόπου
καθένας να καταπνίγει τον γενότυπό του
για να παράγει… να παράγει… να παράγει…
και βέβαια, και ήσυχα να διάγει,
για να πηγαίνει μπροστά η δουλειά
όπως με τα ζώα εγινόταν παλιά.

Ρωτάνε οι λεφτάδες γιατί ήρθε η Κρίση.
Κάνουν ότι δεν ξέρουν
ότι αυτοί την έχουν μαυλίσει
ώστε οι φτωχοί να υποφέρουν
ενώ εκείνοι θα ευημερούν
είτε βρίσκονται στο Λονδίνο είτε στο Καμερούν.

Και ξεσηκώνουν λαούς σε Αφρική και Ασία
για να ζητήσουν περισσότερα χρήματα για την εργασία
έτσι που η αμοιβή τους να εξισωθεί με των δυτικών
και να επέλθει εξίσωση των εργατικών,
ώστε ο ανταγωνισμός να πάψει
υπέρ να λειτουργεί των ανατολικών χωρών,  
και το εμπόριο και πάλι να ανάψει,
μα τώρα με το συμφέρον των δυτικών παρόν.

Και να το καταφέρουνε δεν δυσκολεύονται:
αφού έπεσε η Σοβιετική Δημοκρατία
οι λαοί από τα χέρια των λεφτάδων άγονται και φέρονται
και κάνουν ό,τι θέλει η πλουτοκρατία.
Κι αυτή λέει: «Τώρα που δεν έχετε προστάτη
ότι σας έδωσα θα σας το πάρω πίσω.
Άσπρη μέρα για να δείτε θα κάνετε μαύρο μάτι.
Ό,τι τότε έχασα, τριπλό τώρα θα το κερδίσω.»

Ως για το λαό τον ελληνικό,
τους ακούει
και όπως από γέννηση τόχει χούι
λουφάζει σαν λαδικό.
Και λένε οι ασημακοπουλίνες
και οι άλλες αγιογδύτισσες μπουμπουλίνες
ότι ο λαός ο ελληνικός έχει ωριμότητα
γι αυτό δεν ξεσηκώνεται.
Δεν παραδέχονται ότι δεν υπάρχει συλλογικότητα
κι ότι όποια ατομική
(πολιτική ή κοινωνική)
πρωτοβουλία, τον ψόφιο κοριό καμώνεται…
…………………………………………………

 ΤΟ ΜΙΚΡΟ ΘΕΑΤΡΟ

ΛΙΖΑ ΚΑΙ ΦΙΛΙΠ

ΤΟΠΟΣ σπίτι του Άντριου
ΧΡΟΝΟΣ σημερινός
ΠΡΟΣΩΠΑ:
ΑΝΤΡΙΟΥ οικοδεσπότης
ΦΙΛΙΠ φίλος του Άντριου
ΛΙΖΑ γυναίκα του Φίλιπ
ΚΕΝΙ γνωστός του Άντριου
.
ΦΙΛΙΠ
Δεν έχεις δίκιο. Η Οικονομία μας δεν κινδυνεύει. Χώρες που παράγουν δεν υποφέρουν με όποια κρίση, μεγάλη ή μικρή. Έχεις τους αγρότες και τους εργάτες; Δεν θα πεινάσεις.
ΑΝΤΡΙΟΥ
Αν παράγουμε μόνον για να τρώμε ώστε να μην πεθάνουμε, ναι. Μα πώς θα ζούμε σαν άνθρωποι; Αν δεν εξάγουμε προϊόντα δεν θα έχουμε επάρκεια άλλων αγαθών. Το εμπόριο είναι προϋπόθεση για μιαν άνετη και πολιτισμένη ζωή. Και αφού σήμερα δεν έχουμε να εξάγουμε βιομηχανικά προϊόντα, μας μένει να εξάγουμε μόνον γεωργικά και κτηνοτροφικά...
ΦΙΛΙΠ
Είχαμε δεν είχαμε αρχίσαμε πάλι τα πολιτικά. Δεν βγαίουμε λέω εγώ να πάμε για ένα ποτό; Να δούμε κόσμο και  να διασκεδάσουμε με τα αστεία του Τζέι;  Γιατί θα είναι κι αυτός εκεί οπωσδήποτε.
ΑΝΤΡΙΟΥ
Απόψε δεν θα βγω γιατί ίσως έρθει ο αποκάτω.
ΦΙΛΙΠ
Ποιος αποκάτω;
ΑΝΤΡΙΟΥ
Αυτός που μένει στο αποκάτω διαμέρισμα. Έχουμε γνωριστεί και έχουμε γίνει σχεδόν φιλαράκια. Πάω καμιά φορά στο διαμέρισμά του κι έρχεται κι αυτός στο δικό μου. Είναι καλό παιδί. Και έχει πολλές επιτυχίες με τις γυναίκες.
ΦΙΛΙΠ
Ανύπαντρος είναι ;
ΑΝΤΡΙΟΥ
Ναι. Μια φορά μου είχε φέρει να μου γνωρίσει την τότε φιλενάδα του. Βγήκαμε μάλιστα έξω και οι τρεις μας και φάγαμε σε ένα μικρό εστιατόριο που εγώ δεν το ήξερα, και που σ’ αυτό πηγαίνουν σχεδόν αποκλειστικά ζευγαράκια. Και γι απόψε μου είπε ότι μπορεί να έρθει με την τωρινή του συντροφιά και να βγούμε πάλι μαζί. Και γιατί να μην έρθεις κι εσύ μαζί μας; Ή η Λίζα δεν σου επιτρέπει να κάνεις παρέα με αγνώστους;
(γελούν και οι δυο τους)
ΦΙΛΙΠ
Όχι βέβαια. Οι σχέσεις μας εμένα με τη Λίζα στηρίζονται στην αλληλοκατανόηση, είναι δηλαδή σύγχρονες και πολιτισμένες.
ΑΝΤΡΙΟΥ
Το ξέρω. Σε πειράζω. Αν όμως πάλι δεν έχεις όρεξη απόψε για καινούργιες γνωριμίες, να τον πάρω και του πω ότι θα λείπω και ν’ αφήσει για μιαν άλλη φορά την επίδειξη ίσως μιας νέας του κατάκτησης….
ΦΙΛΙΠ
Κάνε όπως νομίζεις. Και γιατί σου γνωρίζει τις φίλες του;
ΑΝΤΡΙΟΥ
Μα από ματαιοδοξία πιστεύω. Του αρέσει να επιδεικνύεται.
ΦΙΛΙΠ
Τους ξέρω αυτούς τους τύπους. Αξιολύπητοι… Αν και συ θέλεις λοιπόν πάρε τον και πες του ότι φεύγεις και να μην έρθει. Πες του μιαν άλλη φορά.
ΑΝΤΡΙΟΥ
Αυτό θα κάνω.
(σηκώνεται και πηγαίνει προς το τηλέφωνο. Χτυπάει το κουδούνι της εξώπορτας. Στον Φιλίπ σιγά)
Δεν προλάβαμε…
(Ο Άντριου ανοίγει την πόρτα. Μπαίνει ο Κένι με την Λίζα)
ΦΙΛΙΠ
(έκπληκτος)
Λίζα, εσύ;
ΛΙΖΑ
Γεια σου Φίλιπ. Αυτή κι αν είναι έκλπληξη! Πώς εδώ;
ΦΙΛΙΠ
Ο Άντριου είναι φίλος μου.
ΛΙΖΑ
Δεν μου τον έχεις γνωρίσει.
ΦΙΛΙΠ
Παράλειψη, όμως να σας συστήσω τώρα.
(στον Άντριου)
Άντριου, η γυναίκα μου. Λίζα, ο Άντριου, ο καλλίτερός μου φίλος.
ΑΝΤΡΙΟΥ και ΛΙΖΑ
(χειραψία)
Χαίρω πολύ!
ΛΙΖΑ
(στον Φιλίπ)
Και από δω ο φίλος μου ο Κένι. Δεν τον ξέρεις. Προχτές μόλις τον γνώρισα.
ΦΙΛΙΠ και ΚΕΝΙ
(χειραψία)
Χαίρω πολύ.
ΑΝΤΡΙΟΥ
Τι σύμπτωση! Και μόλις συζητούσα με τον Φίλιπ για σένα Κένι. Και για να πω την αλήθεια λέγαμε να σε έπαιρνα να σου πω ότι ο Φίλιπ κι εγώ θα πηγαίναμε να πιούμε ένα ποτό με κάτι παλιόφιλους και να μην έρθεις.
(γελάει)
Όμως μας πρόλαβες…
ΚΕΝΙ
Δεν πειράζει Άντριου, εμείς δεν θα χαθούμε. Καλλίτερα μάλιστα που ήρθαν έτσι τα πράγματα για να γνωρίσω και τον σύζυγο της Λίζας. Τι σύμπτωση κι αυτή αλήθεια…
(στον Φίλιπ)
Η σύζυγός σου Φίλιπ… μου επιτρέπεις τον ενικό ε;
ΦΙΛΙΠ
(φιλικά)
Μα τι λες τώρα…
ΚΕΝΙ
Ευχαριστώ. Κι εσύ λέγε με Κένι. Η σύζυγός σου λοιπόν μου έλεγε πολλά καλά για σένα. Πόσο την αγαπάς και πόσο τρυφερός είσαι μαζί της, πόσο ανοιχτοχέρης και γεμάτος κατανόηση… αλήθεια έχεις έναν καλό διαφημιστή δίπλα σου.
ΦΙΛΙΠ
Η Λίζα είναι πράγματι ένα κομμάτι χρυσάφι.
(αλλάζοντας θέμα)
Με τι ασχολείσαι Κένι;
ΚΕΝΙ
Κυρίως με Ρίαλ Εστέιτ. Αλλά περιστασιακά και με χοντρεμπόριο ζωοτροφών, ξέρεις, λίγο από δω, λίγο από κει, όπου βγαίνει χρήμα…
ΑΝΤΡΙΟΥ
(στον Φίλιπ)
Και με ό,τι ασχολείται τα καταφέρνει μια χαρά.
ΚΕΝΙ
(συμφωνώντας)
Το κατά δύναμιν…
ΑΝΤΡΙΟΥ
Μα το ρίξαμε στην κουβέντα. Εμείς λέγαμε να βγούμε για κανένα ποτό.
(στους Κένι και Λίζα)
Τι λέτε; Πάμε κάπου όλοι μαζί; Αν δεν έχετε να κάνετε τίποτα καλλίτερο βέβαια…
ΛΙΖΑ
Και βέβαια πάμε. Ούτε μέρες με τέτοιον καλό καιρό βρίσκει κανείς όπως τη σημερινή, ούτε καλή παρέα. Πάμε.
(στον Φίλιπ)
Δεν συμφωνείς αγάπη μου;
ΦΙΛΙΠ
Δεν είπε πριν λίγο ο Άντριου ότι ήμασταν και μεις έτοιμοι να βγούμε; ..και βέβαια συμφωνώ! Πάμε!
(Στον Άντριου)
Ε,  Άντριου;
ΑΝΤΡΙΟΥ
Μα βέβαια. Πάμε λοιπόν!
(Ο Άντριου κλείνει το παράθυρο, παίρνει τα κλειδιά του από το τραπέζι και ανοίγει την πόρτα. Στους Κένι και Λίζα δείχνοντάς τους αστεία ιπποτικά την πόρτα)
 (Ο Κένι και η Λίζα κοιτάζουν τον Φίλιπ που βρίσκεται κοντά στην ανοιχτή πόρτα έτοιμος να βγει)
ΦΙΛΙΠ
(μεριάζοντας, στον Κένι και στη Λίζα)
Παρακαλώ…
(Βγαίνουν η Λίζα και ο Κένι, ακολουθεί ο Φιλίπ και τελευταίος βγαίνει ο Άντριου. Ακούγεται ο ήχος του κλειδώματος της πόρτας)

ΑΥΛΑΙΑ

 ΠΑΛΙΑ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΣΑΤΙΡΑ

ΚΆΛΑΝΤΑ 2010

Αρχιμηνιά κι αρχιχρονιά
ποτάμι, θάλασσα η ρονιά
κι αρχή κακή χρονιά μας
και καλώς την και με γεια μας!

Αρχιμηνιά με Σαμαρά
που φασισμού σκοπό βαρά
όπου μ’ εκείνον μπλέκει
χρόνια ο ΛΑΌΣ που πλέκει-

-με Σαμαρά, όπου εμπρός
στον Κώστα τρέμει ο καψερός
και για ότι τσαμπουνάει
αυτόνε πριν ρωτάει.

Και με Γιωργάκη, που στητός
ψηλοπετάει σαν αητός
κι έτσι στραβά που πάει
τα μούτρα του θα φάει.

Πρωτοχρονιά με Ντόρα μια
που ύαινας έχει πεθυμιά,
να ουρλιάζει που θα πάψει
τον Σαμαρά αν …ξεθάψει.

Καλή χρονιά και σε λαέ
που ενώ σε κλέβουν κουτεντέ
βόδι εσύ σα να ‘σαι
αμέριμνα κοιμάσαι.

Και σας αισχροί πολιτικοί
που στη Βουλή μέσα εκεί-
απαίσιοι αιματοπότες-
του λαού τις σάρκες τρώτε.

Και σένανε πρωθυπουργέ
γλωσσοχαλάστη και αργέ
όπου ψυχή δεν έχεις
κι από άλλους πίσω τρέχεις,

και που εμπαίζεις το λαό
με το που εντός σου παλαιό
θεριεύει ντι εν έι
που ’χουν οι παπαντρέοι.

Και συ Ιστορία, καλή χρονιά,
που ή με ήλιο ή με χιονιά
μ’ έλληνες διασκεδάζεις
που με ηγέτες σφάζεις.

Καλή χρονιά σου Διαφθορά
που εδώ το μήνα (τι χαρά!)
βρήκες που κάνεις κέφι:
τους έντεκα που τρέφει…

Χρόνια πολλά σου Διαπλοκή
σ’ όλα τα κόμματα απλωτή
και σε, πολλά σου έτη
πολύκλαδο Ρουσφέτι.

Να ζεις Ψευτιά Υπουργική,
που σίγουρα είσαι θεϊκή
μιας κι όλοι εδώ, εσένα
θεό έχουν καμωμένα.

Να ζήστε Σκάνδαλα κι εσείς
που της χαράς μας της μισής
ρουφάτε τη μερίδα
σαν γλοιώδης νεροφίδα,

ενώ την άλληνε μισή
η βια του Κράτους, που μισεί
ό,τι καλό ο πολίτης
έχει, ο ψωμοζήτης.

Και συ να ζεις πάντα Εκκλησά
με τ’ αργυρά και τα χρυσά-
τους βλάκες να φοβίζεις
και πλούτια να κερδίζεις.

Καλή χρονιά και σένανε-
τιβι, όπου σε φέρανε
σπόρο, μα που έχεις γίνει
στόμα που καταπίνει

κάθε μας ώρα και λεφτό,
κάθε μας αίσθημα λεπτό:
το πιο υψηλό σου γούστο
μεγάλο ένα μπούστο.

Αρχιμηνιά κι αρχιχρονιά
ποτάμι, θάλασσα η ρονιά
κι αρχή κακή χρονιά μας
και καλώς την και με γεια μας!


ΘΑ ’ΘΕΛΑ ΝΑ ’ΜΟΥΝ ΥΠΟΥΡΓΌΣ

Θα ‘θελα να ‘μουν υπουργός
να κλέβω το δημόσιο
χωρίς να έχω διόλου εγώ
ουτ’ ιερό ούτε όσιο.

Και αν με δουν και βούκινο
το κλέψιμό μου γίνει
να ’ρχεται ο πρωθυπουργός
και τη Βουλή να κλείνει.


ΘΑ ’ΘΕΛΑ ΝΑ ‘ΜΑΙ ΒΟΥΛΕΥΤΉΣ

Θα ‘θελα να ’μαι βουλευτής
να τρώω με δύο στόματα
βίλλες να έχω, να ’χω γιοτ
και να πατάω σε πτώματα.

Να λέω ναι σε ότι πει
ο αρχηγός του κόμματος
και σ’ όσα κάνει αυτός στραβά
να λέω: «Βοήθεια! Αόμματος…»




ΑΧ! ΝΑ ’ΜΟΥΝΑ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΌΣ

Αχ! να ’μουνα πρωθυπουργός
και να ’χω τόσα φάει
που κι ο ένατός μου εγγονός
για Κροίσος να μετράει..


ΚΛΕΊΣΙΜΟ ΒΟΥΛΉΣ
Κι αφού σιγούρεψε ότι κανείς
στη φυλακή δε θα ’μπει βουλευτής
μετά άφησε λυτή τη Δικιοσύνη
να κάνει τη δουλειά της πια και κείνη.


ΣΤΟ ΛΑΟΣ ΤΟΥ ΚΑΡΑΤΖΑΦΕΡΗ

ΛΆΟΣ, διαλαλείς πως είσαι ο μόνος
που τους τα ψέλνεις μέσα στη Βουλή.
Ε και; Να κάνει τι μπορεί όποιος λόγος;
Χωρίς φτερά είναι αυτός πουλί.

Μπορεί ο λόγος χρήματα να πάρει
και να μοιράσει στον φτωχό λαό;
Με λόγια τι αγοράζεις στο παζάρι;
Ούτε κερί ανάβεις σε ναό.

ΛΑΟΣ, του κόσμου τα παιδιά πεινάνε.
Οι άρρωστοι πεθαίνουνε στο δρόμο.
Τρέχουν τα χρέη΄ οι δανεισμοί πετάνε
Η Κρίση απελπισιά γεννάει και τρόμο.

Και συ αισχρέ, μας λες πως «τους τα ψέλνεις…»
Στα ψούιβιψ μας και συ και όποιος άλλος
παρλάρει στης Βουλής της προδομένης,
τα έδρανα, μικρός ή όσο μεγάλος.

Μα ΚουΚουΈ, ΠΑΣΟΚ, ΝΟΥ ΔΟΥ, ΣΥΡΊΖΑ,
λόγια μας έχουνε όλοι χορτάσει.
Λεφτά δε βλέπουμε. Κι ειν’ όλα γκρίζα
όσα στο στόμα τους έχουνε πιάσει.

Βρώμιε ΛΑΟΣ, τα λόγια ψήφους φέρνουν
σε κείνους που τα λένε. Όμως φτώχεια
και δυστυχιά σε μας και μίσος σπέρνουν
καθώς Φθινόπωρο τα πρωτοβρόχια.

Μάζεψ’ τα λόγια σου Καρατζαφέρη
κι όλων των βουλευτών σου το μπλα μπλα-
Ήρωας δεν είναι όποιος λόγια ξέρει
μα όποιος με τα έργα του μιλά.

Μα συ τα έργα των κουκουλοφόρων,
των απεργών και των Αμυνομένων
ζητάς να σταματήσεις-άνευ όρων-
με ομιλιών τα λόγια οργισμένων.

Όμως, αυτοί για λόγια έχουνε σφαίρες
που σε κορμιά κι όχι σ’ αυτιά βυθίζουν
και μετρημένες κάνουνε τις μέρες
όσων τους κυνηγάνε και τους βρίζουν.

Κι αυτές θα κάνουν ό,τι σεις, γουρούνια,
δεν κάνατε όλα σας μες στη Βουλή
με των τροπολογιών σας τα μιλιούνια
ή με ενοχή σας μία σιωπηλή:

το χρήμα θα μοιράσουνε σε όλους
όσους δουλεύουν μες στη χώρα αυτή
και πληρωμή όσοι το ’κλεβαν ως τώρα
θα ’χουν μια σφαίρα στην κοιλιά καυτή.


«Ο Μπερλουσκόνι είναι καραγκιόζης»
(Κατερίνα Σερέτη
ή
η Μεγάλη Αικατερίνη της ΕΡΑ)

ΚΑΤΕΡΊΝΑ ΣΕΡΈΤΗ
(ή Η ΜΕΓΆΛΗ ΑΙΚΑΤΕΡΊΝΗ)

«Καραγκιόζης», είπε, «ο Μπερλουσκόνι»!
Κι όταν γι αυτό την ψέγουν μουλαρώνει
και λέει το στόμα της το αλογίσο:
«Μαγκιά μου! Όπως γουστάρω θα μιλήσω!»

Λες ο λαός αδρά την παραδιάζει
για να μπορεί αυτή να τον ντροπιάζει…
κι ότι «πολύ(!) η ψήφος»-άκου εκεί!-
να λέει, «δεν είναι υποχρεωτική»…

Το «μέτρο» «άμετρο» μετράει γι αυτήνε
καβάλα έτσι στο καλάμι που είναι.
Μα με τι μέτρο η ΝΕΤ τάχα μετράει
το πράγμα-όταν αυτό άλλο δεν πάει;


ΣΤΟΝ ΚΎΡΙΟ ΓΚΙΟΥΛΈΚΑ
ΠΟΥ ΜΊΛΗΣΕ ΣΉΜΕΡΑ ΣΤΟ ALTER

Κύριε Γκιουλέκα μας τα είπατε φαρσί.
Χωρίς να έχετε καθόλου πιει κρασί,
ήρθατε και μας είπατε τι ΠΡΈΠΕΙ!
(ευρώ γεμάτη η ακριβή σας τσέπη).

Μας είπατε πώς να! λίγο αν αργούσαν
αυτοί οι κουκουλοσκέπαστοι να δρούσαν,
μπορεί και να τους είχατε συλλάβει
(πόσοι στη βίλα σας δουλεύουν σκλάβοι;)

Κάνατε ευχές, σχολιάσατε το θέμα,
και με στηλό το ηλίθιο σας το βλέμμα
καρφώσατε και κάποιους υπουργούς σας
(σε ποιο απ’ τα γιωτ σας να ‘ταν τάχα ο νους σας;)

Μια σάτιρα εξεκίνησα να γράψω-
κύριε Γκιουλέκα αλήθεια-να σας θάψω-
μα δεν μου έβγαινε κύριε Γκιουλέκα
(πόσα από τη Μονή; γύρω στα δέκα;)

Δε μου ’βγαινε-την έχει ξεπεράσει
το τραίνο που η Νου Δου έχει εγκαινιάσει:
κανείς ματαιοπονεί ό,τι κι αν γράψει…
(στολή χιτλερική έχετε ράψει;)

Σε ύψη εφτάσατε την ειρωνεία
και χαντακώσατε την Κοινωνία.
Ούτε και συ άλλο έχεις να προσφέρεις.
(Α! Να σας ζήσει κι ο Καρατζαφέρης!..)



ΙΣΑ ΚΑΙ ΣΤΡΑΒΆ

Έχουν λυσσάξει με την αποχή
λες και μικρή ή μεγάλη μια βροχή
ο ουρανός δε στέλνει και τις δύο.

Κι αντί Νου Δου –ΠΑΣΟΚ να πουν αντίο
στην εξουσία την άνευρή τους πια
υπόστεγα ονειρεύονται πλατιά.

Μωροί δυνάστες, δούλοι του παρά,
είτε είστε δεξιά ή αριστερά
τόπο θα κάντε στην ευθεία τώρα

που άλυγη και σκληρή μπήκε στη χώρα
για να ισιώσει κάθε τι στραβό,
μακριά από αποχές, ψήφους, σταυρό.


ΝΤΌΡΑΣ ΑΠΆΝΤΗΣΗ ΣΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΊΑ
ΠΟΥ ΤΗΣ ΖΗΤΗΣΕ ΝΑ ΠΑΡΑΙΤΗΘΕΙ

Τι λες καλέ που θα παραιτηθώ!

Παραιτήθηκε ο Σημίτης που κατάκλεψε τη χώρα;
Ή ο Παπουτσής που πήρε στο λαιμό του ογδονταδύο;
Μη ο Άκης που ’χει βάλει ’κατομμύρια στην άκρη;
Ή εκείνοι που εμπήκαν στην πολιτική σαν λέτσοι
και που πάμπλουτοι εγινήκαν σε δυο τρία χρόνια μέσα;
Ή αυτοί που μπήκαν πλούσιοι στη Βουλή και κροίσοι εβγήκαν;
Παραιτήθη ο Νεονάκης; Ο Παυλίδης; Όσοι εφάγαν
απ’ τα Ομόλογα; Ή εκείνοι που από το Χρηματιστήριο
για του πλούτου τα σαλόνια βγάλαν μόνιμο εισιτήριο;
Παραιτήθηκαν εκείνοι που τα Ίμια επουλήσαν;
Οι πασόκοι κι οι νουδίτες που ερήμαξαν τον τόπο;
Παραιτήθηκε ο μπαμπάς μου; ο Καραμανλής; Ο Αντρέας;
Παραιτήθη ο Βουλγαράκης ή ο βλαξ Παπαντωνίου;
Αν οι κλέφτες παραιτούνταν τότε ποιος θα κυβερνούσε;
Ε λοιπόν δεν παραιτούμαι. Στο υπουργείο μου θα μείνω.
Κι ως και για πρωθυπουργίνα θα με φάτε όλοι στη μάπα.
Και γι απόδειξη ετούτων όπου τώρα δα σας λέω
θα ιδείτε πως των ίδιων-σάς, των ηλιθίων-ελέω
θα ξανάβγω βουλευτίνα και θα γίνω υπουργίνα
και μαζί με όλους κείνους όπου ίδιοι είναι με μένα
θα δουλεύω τους κλεμμένους και θα τρώω τα κλεμμένα.

Τι λες καλέ που θα παραιτηθώ!..


ΝΤΌΡΑ ΑΠΟΡΟΎΣΑ

Γιατί άφησα να φύγει
ο Καραβέλας με ρωτούν.
Να τους είπω δεν ηξεύρω
κι ό,τι θέλουν ας σκεφθούν.

Μ’ αν ουδόλως δεν ηξεύρω
τι εις αυτούς ν’ αποκριθώ,
ένα ξεύρω-πως την Ζήμενς
σαν τρελή την αγαπώ.

Και λεσβία ως δεν τυγχάνω
με γυναίκες να περνώ-
μα ω! την Ζήμενς την λατρεύω:
κι ας γερνάει-κι ας γερνώ.

Μη γιατί μας εβοήθει
εις τους Ολυμπιακούς;
Μη γιατί κι εκείνη ηγάπα
βιομηχάνους κι υπουργούς;

Μη γιατί μου είχε κάνει
κάποια κάποτε δωράκια-
όχι τίποτε σπουδαίο-
κάμποσα εκατομμυριάκια;

Μη γιατί τον υιόν μου
διόλου δεν τον ενοχλούσε
τα γραμμάτια όταν εκείνος
να πληρώσει εξεχνούσε;

…Μα ποιον ρόλο στην αγάπη
δώρα παίζουνε κι ευρώ;..
…Τι να είναι-τι να είναι…
δεν μπορώ -όχι!- να το βρώ…


ΠΡΟΕΚΛΟΓΙΚΟΊ ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΜΟΊ

Καραμανλής:
Ελληνίδες Έλληνες
Κλέψαμε! Κλέψαμε με την ψυχή μας. Και τι δεν έχουμε να επιδείξουμε: Ομόλογα, Ζήμενς, Βατοπέδιο… Εμείς δεν υποσχόμαστε ελληνικέ λαέ. Εμείς πράττουμε. Είμαστε αντάξιοί σου ελληνικέ λαέ. Ψηφίζοντάς μας ψηφίζεις τη σάρκα από τη σάρκα σου.
Με τη νίκη!

Παπανδρέου:
Ελληνικέ λαέ
δεν είμαστε στην Κυβέρνηση για να δείξουμε κι εμείς ανάλογη δράση με της Νέας Δημοκρατίας. Όμως θυμήσου τα δικά μας όταν ήμασταν στην Εξουσία-Φάγαμε από τρία πακέτα Ντελόρ, φάγαμε από αεροδρόμιο, μετρό, Ολυμπιακά έργα. Και η κορωνίδα της κλεψιάς μας-το Χρηματιστήριο! Ψήφισέ μας και σού υποσχόμαστε να αλλάξουμε την Ελλάδα. Όχι μικροκλοπές! Από Χρηματιστήριο και πάνω!
Με τη νίκη


Τσίπρας
Ελληνικέ λαέ
νομίζω έχω το δικαίωμα να σου ζητήσω να με κρίνεις επιεικώς λόγω του νέου της ηλικίας μου και της απειρίας μου στο άρπαγμα. Σου υπόσχομαι όμως, αν μου δώσεις ένα διψήφιο νούμερο, να ξεπεράσω τις υποσχέσεις μου και τις προσδοκίες σου-θα κλέψω με όλη την ορμή της νιότης μου.
Με τη νίκη.



Καρατζαφέρης:

Ελληνικέ λαέ
Εγώ πάντοτε ήμουν ειλικρινής μαζί σου. Και είμαι από κείνους που παραδέχομαι τα λάθη μου. Ναι λοιπόν-και θα ήτανε μάταιο να το κρύψω-, έδωσα ένα εκατομμύριο στο Ταμείο των Φτωχών. Μέα κούλπα. και ποιος δεν κάνει λάθη; Όμως μην ξεχνάς ότι προερχόμαστε από τη Νέα Δημοκρατία, το παραδοσιακό Κόμμα της κλεψιάς. Εμπιστέψου μας! Δεν θα σε απογοητέψουμε!
Μα τη νίκη.

ΛΑΌΣ ΚΑΙ ΚΩΣΤΆΚΗΣ

-Γιατί την πόρτα έκλεισες Κωστάκη της Βουλής;
-Γιατί, λαέ μου, έμπαζε και θα πουντιάζαμε όλοι:
και η αντιπολίτευση μα κι η κυβέρνησή μου.
Κι η αντιπολίτευση καλά. Μα αν κρύωνε η Νου Δου μου
τότε η Ελλάδα ολόκληρη θα ‘πεφτε στο κρεβάτι.
-Και τι έμπαζε Κωστάκη μου;
- Κυρίως Δικογραφίες.
Και Σκάνδαλα και Διαφθορά κι Ομόλογα και Ζήμενς.
Καταλαβαίνεις-ανοιχτή αν έμενε ακόμα
όλοι θα πλευριτώναμε. Γι αυτό την έχω κλείσει.
-Μπράβο Κωστάκη μου. Κι εγώ που όλο εξυπνάδα είμαι
σε νιώθω και σ’ ευχαριστώ. Και για να σ’ ανταμείψω
εφτά Ιούνη εσένανε θα πάω να ψηφίσω.
-Γι αυτό λαέ μου σ’ αγαπώ: σου μοιάζω και μου μοιάζεις.


ΊΔΙΟΙ ΚΑΙ ΧΕΙΡΌΤΕΡΟΙ
«Μας βάζουν στο ίδιο τσουβάλι όλους-λένε πως όλοι κλέβουμε. Όμως δεν είμαστε όλοι ίδιοι.»
(οι πολιτικοί στις εφημερίδες και στις τηλεοράσεις)

«Δεν είμαστε ίδιοι όλοι μας». Είσαστε όμως κύριοι.
και μάλιστα χειρότερος ο ένας απ’ τον άλλον.
Και κλέφτες και παλιάνθρωποι και κτήνη κι αλιτήριοι’
ου μην αλλά και ψεύταροι εκ των πολύ μεγάλων.

Μπορεί από τον φόβο τους δυο τρεις να μη σουφρώνουν.
Σημαίνει αυτό όμως πως κλεψιά δεν κάνανε καμία;
Τότε πού βρήκαν τα λεφτά-και κείνα που δηλώνουν
αλλά και κείνα σε κρυφά όπου φυλάν ταμεία;

Πού-που αυτός που εργάζεται οχτάωρο για χρόνια
δεν έχει ούτε δεύτερο σακάκι να φορέσει;
Πού-που λεφτά για διακοπές σε ήλιους ή σε χιόνια
ποτέ ο τίμιος δουλευτής δεν είχε να διαθέσει;

Όποιος δεν κλέφτει, ή άλληνε ωφέλεια δεν έχει
από κεινούς που κλέβουνε, τότε στο λαό μπρος πάει
και ξεμπροστιάζει τους μιαρούς. Κι αυτό αν δεν τ’ αντέχει
την κλίκα κάνε των κλεφτών αμέσως παρατάει,

και πια μπροστάρης στου λαού γίνεται την πορεία
που έχει για τέρμα της αγνή κι αθώα μια κατάσταση-
με δίχως ψέμα, διαφθορά, κλοπή και αλητεία:
που η νικήτρα τέρμα της είναι η επανάσταση.

Μα κτήνη ειν’ όλοι οι βουλευτές κι ολόπαχα γουρούνια.
Και πίνουν το αίμα του λαού και στον ιδρώ του πλένε.
Και είναι μέσα στη βρωμιά χωμένοι ως τα μπούνια.
Κι είναι οι χειρότεροι απ’ αυτούς οι που δεν κλέβουν λένε.

Γι αυτό και μες στα λίπη τους λεπίδι θα βυθίσει
και τη ζωή από το σαπρό κορμί τους θα χωρίσει΄
Και τότε μια θα χτίσουμε περήφανη πατρίδα
που κάθε θα ’ναι της παιδί του ήλιου της μι αχτίδα.


ΕΛΛΙΠΉΣ ΕΠΙΜΈΛΕΙΑ ΚΑΙ ΕΠΟΠΤΕΊΑ
(συνέντευξη ΚΚ σε Πρετεντέρη)

-Και όλο αυτό το σκάνδαλο κύριε Καραμανλή
που όλους μας επτόησε ασύνηθα πολύ
τι τέλος πάντων ήτανε; Θα μάθουμε ποτέ;
-Το Βατοπέδιο βέβαια εννοείτε αγαπητέ!..
-Μάλιστα. Το μαντέψατε και δη μετ’ ευκολίας.
-Απλώς δεν το χειρίστηκα μετά επιμελείας!
-Έτσι, απλά; Και τέλειωσε νομίζετε το θέμα;
-Βεβαίως. Τα θα θέλατε; Να βλέπατε και αίμα;
Ήτανε μια των υπουργών μικρή απερισκεψία.
-Μα Πρόεδρε πουλήσατε τη γη την Ελληνίδα
σε μια Μονή. Τουλάχιστον έτσι εγώ το είδα
-Γιάννη μου όπως κι αν το δεις κι ό,τι γι αυτό κι αν πεις,
απλά η εποπτεία μου λίγο ήταν ελλιπής.
-Το λέτε τόσο φυσικά ωσάν να είναι σύνηθες
πρωθυπουργοί να φέρονται ως βλήτα και χαϊνιδες.
-Οι κάλπες χώρας μιας λωλής με ηλιθίους κατοίκους
δεν είναι διόλου ασύνηθες τέτοιους να εκλέγουν τύπους.
Τι λες, πάμε να φύγουμε να πιούμε ένα ποτό;
-Πάμε. Με ό,τι άκουσα θέλω κι εγώ να πιω.


ΟΙΚΟΛΌΓΟΙ ΠΡΆΣΙΝΟΙ

Ψηφείστε Οικολόγους. Σας συμφέρει.
Θα ‘σαστε κερδισμένοι από χέρι
ανθρώποι τέτοιοι αν σας κυβερνήσουν-
όλα σας τα προβλήματα θα λύσουν.

Δουλειά θα ‘χετε όλοι Κι ο καθείς σας
κέρας Αμάλθειας θα ’χετε μαζί σας.
Κι ιδού με λίγα λόγια τα ωραία
που θα γινούν με πράσινους παρέα:

Δουλειά θα έχουν όλοι. Ο καθένας
θα εκτρέφει στο χωράφι του λεαίνας
και μες στο σπίτι του θα περποιείται
όποιο φυτό ή ζώο φανταστείτε.

Η ανεργία σας τέρμα επομένως.
Μα κι όποιος έρχεται στη χώρα ξένος
το ίδιο κι αυτός-απλά και νέτα σκέτα
θ’ αναλαμβάνει από μια καρέτα.

Ένα ένα τα εργοστάσια θα κλείνουν
το περιβάλλον μας να μη μολύνουν,
και μη τους πελαργούς της Θράκης βλάψουν
ή το μεγάλωμα των δέντρων πάψουν.

Και δέντρα θα γεμίσουνε τη χώρα
ου μην μα και θηρία σαρκοβόρα
τα πάντα που άνω κάτω θα τα κάνουν
λες οι πολιτικοί μας δεν μας φτάνουν.

Και (το θυμήθηκα όταν είπα «πάντα»)
γεμάτη θα ’ναι η χώρα ζώα-πάντα
κι η έγνοια θα ’ναι όλη των ελλήνων
το σεξ όχι αυτών αλλά εκείνων.

Και κάθε που ένα πάντα θα γ…..ει
η χώρα σε χαράς θα πλέει μεθύσι
και όταν θα σωθεί ένα βατράχι
σωσμό η ευτυχία μας δε θα ’χει.



ΑΠΟΧΉ ΚΛΠ

Η αποχή απ’ τις κάλπες δε μετράει.
Μετράει εκλογές να μην υπάρχουν.
Μετράει στου Λαού τα χέρια να ‘ναι
ο Νόμος κι η Εξουσία και η Τάξη.

Τότε όλα θα ‘ν’ ελεύτερα και δίκια
κι όλα θα βρουν τη θέση τους στον κόσμο.
Κι η ευτυχία τότε του Ανθρώπου
θα έχει απ’ Όνειρο Αλήθεια γίνει.

Τότε. Και μ’ ολ’ αυτά ποια έχει σχέση
όποια αποχή απ’ όποιο τόσο αστείο
καθώς η κάλπη και οι εκλογές τους-
αυτών των ηλιθίων υπανθρώπων;



Πέμπτη, 30 Απριλίου 2009
ΑΒΡΑΜΌΠΟΥΌΣ ΦΙΛΆΛΉΘΗΣ
(‘Όταν τα είχε βάλει-ο μικρός αυτός-
με την Επίτροπο Βασιλείου
για την γρίπη των χοίρων)

Ύφος έχω μπλαζέ
και μ’ αυτό λαέ χαζέ
σε τουμπάρω.

Κι είμαι τόσο καλός
που σε πείθω ασφαλώς
κι ας σνομπάρω.

Βασιλείου αγνοώ
και θρασέως βοώ:
είμαι πρώτος!

κι ας μην είμαι παρά
ενός μόνο παρά
καμαρότος.

Όσο άλλος κανείς
υπουργός, ευγενής,
λίγο είρων.

Στα χαρτιά καταργώ
και την γρίπη εγώ
την των χοίρων.

Και με όλα μου αυτά
να με δει όποιος ζητά-
τέτοια χάλια-

ψάχνει μες στις αυγές
κι όχι ως θα ’πρεπε μες
στα σκοτάδια.



Τετάρτη, 8 Απριλίου 2009
ΘΑ ΚΑΤΑΡΓΉΣΟΥΝ, ΛΈΝΕ, ΤΟ ΆΣΥΛΟ…
Φέρτε πίσω τα λεφτά που ’χετε κλέψει,
να σκοτώνετε στους δρόμους πάψτε ανθρώπους,
κάντε τούβλα η Παιδεία να μη βγάζει,
για Υγεία πάψτε να ’χετε μια Πόρνη,
να καθόσαστε στους Τούρκους σταματήστε,
πάψτε να ’χετε παρέα τη διαφθορά,
πέστε αλήθεια μόνον έστω μια φορά,
σταματήστε το ασταμάτητο ρουσφέτι,
προσιτά κάντε ΔΕΗ, ΟΤΕ, Εφορίες,
να τσακώνεστε σαν τσούλες κάντε κράτει
(τις βρωμιές σας έτσι θέλοντας να κρύψτε),
δώστε πάλι στη Ζωή μας τις Αξίες,
τα κλεμμένα Ιδανικά μας φέρτε πίσω,
μ’ ένα λόγο Δικιοσύνης φκιάστε Κράτος
και, αλήτες βουλευτές, τότε αν θέ ’τε,
καταργείστε όλα τ’ Άσυλα του κόσμου-
τότε ανάγκη δεν θα τα ‘χει πια κανένας.
Μα ως τότε, αν μονάχα το τολμείστε,
τα μαρτύρια του Ιώβ θα μαρτυρήστε!



ΑΒΡΑΜΌΠΟΥΛΟΣ ΕΝ ΔΌΞΕΙ

«Η Βασιλείου! Ποια ειν’ η Βασιλείου;
Από την Κύπρο εκεί κάποια γιατρίνα …
Ενώ εγώ!..Υπουργός! Κι απ’ την Ελλάδα!
Και πάει και λέει πως ύποπτο ένα κρούσμα
έχουμε στην Ελλάδα…Ε, όχι κύριοι!
Εγώ, ο εξ Αρκαδίας- που φασίστες,
και ταγματασφαλίτες και τραμπούκους
είναι γεμάτη- εγώ, ο Αρκάς ο Μέγας,
κατηγορώ αυτή την Βασιλείου
πως ψέμα ήταν αυτό για μας που είπε.
Κι ορκίζομαι αλήθεια ότι λέω,
στο ατσαλάκωτό μου παντελόνι
και στον που στη μιλιά μου έχω στόμφο.
Η Βασιλείου!.. Ποια ειν’ η βασιλείου;…»


ΚΛΕΊΣΙΜΟ ΑΚΡΌΠΟΛΗΣ ΑΠΌ ΥΠΑΛΛΉΛΟΥΣ

Η Ακρόπολη αποκλείστηκε για δεύτερη φορά
από υπαλλήλους που ζητούν λεφτά απ’ το Σαμαρά.
Και η τι-βι όλη φρύαξε. Σκούζουν οι εφημερίδες.
Σύλλογοι εξανίστανται. Βοούν μανδάμ και δίδες.
«Να κλείσουν την Ακρόπολη!…Την τόσο μας αρχαία!…
Πολιτισμού οι τύποι αυτοί δεν έχουνε ιδέα;!…»
Μαντάμες και υπουργάκοι μου και Τύπε κίτρινέ μου
ό,τ’ είπατε και γράψατε πηγαίνει κατ’ ανέμου.
Εικοσιτρείς ακρόπολες κι εξήντα παρθενώνες,
όσους κι αν πριν εχτίστηκαν δακρύβρεχτους αιώνες,
ας πάνε όλες στο χαμό μ’ αυτό αν είναι να ‘βρει
ένα ο φτωχός ξεγέλασμα στην πείνα του τη μαύρη.
Όλα τα παλιομάρμαρα του κόσμου να χαθούνε
παρά οι φτωχοί μας το ψωμί ψωμάκι να το πούνε.
Άνθρωποι που παθιάζονται για πέτρινα μνημεία
και που για φτώχεια μέριμνα δεν δείχνουνε καμία,
ψευτόκλαμα ειν’ το κλάμα τους κι αγύρτικη η οργή τους-
περσότερο τους γνοιάζει αυτούς μια πέννα απ’ το πουγκί τους.
Λένε οι αχρείοι: «τον Τουρισμό αυτό πολύ θα βλάψει
ξένος αφού στον τόπο μας να έρχεται θα πάψει!
…πέσαμε δέκα στα εκατό ήδη στον Τουρισμό!
Με την Ακρόπολη κλειστή τραβάμε στο χαμό!..»
Μα ή μ’ εκατό τοις εκατό ή με σαράντα μείον
του έρμου φτωχού δε θ’ αυξηθεί καθόλου το ταμείο’.
Συντρίμμια όλα τα μάρμαρα του τόπου αυτού να γίνουν
αν είναι μόνον ίδρωτα κι αίμα λαών να πίνουν.
Και παρανάλωμα φωτιάς ας γίνουν τα Μουσεία
αν πείνα στη φτωχολογιά φέρνουν κι απελπισία.
Του κόσμου κάθε άψυχο λιθάρι ας χαθεί
αν είναι μόνο μια ζωή ανθρώπου να σωθεί.
--------


ΤΡΑΓΑΚΗΣ

Τι το ‘θελες το –άκης; σκέτο Τράγος!
Τ’ όνομα αυτό σου πάει μια χαρά!
Τράγος: κατάρα, μίασμα και άγος
κι όσα άλλα κουβαλάει τρομερά.

Τραγάκης. Λίθινη Εποχή. Μεσαίων.
Τραγάκης. Ξύδι. Βύσσινο. Κινίνο.
Στον κόσμο αφότου έχει έρθει, πλέον
δεν χρειαζόμαστε καν τον Δαρβίνο.


ΚΡΊΣΗ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΊΑ

Η τελευταία σου ευκαιρία
είναι η Κρίση, Κοινωνία!

Είναι αυτή ό,τι καρτερούσες
και με λαχτάρα ό,τι ζητούσες.
Κι η που ό,τι τ’ Άδικο χρωστάει,
στη φτώχεια αυτή ξαναγυρνάει.

Το λάβωμα είναι στο θηρίο
στο αιώνιο του πριν πάει Κρύο.
Είν’ η αχτίδα του ήλιου η πρώτη
που της νυχτιάς νικάει τα σκότη.

Μα δε θα γίνει αυτό μονάχο.
Κύμα απαλό δε ρίχνει βράχο.
Θέλει ατσάλινο το κύμα
για ν’ ανοιχτεί του πλούτου μνήμα.

Χτύπημα θέλει τσεκουράτο
για να ’ρθουνε τα πάνω κάτω.
Σπάσε, κατάστρεψε, ορθώσου-
σε χαλασμό μεγάλο απλώσου.

Το κάθε εμπόδιο αφάνισέ το
κάθε ψηλό ισοπέδωσέ το.
Σαν ελαβώθη το θηρίο
ξεκάνεται με βόλια δύο.

Κρίση, αλλαγή σημαίνει ρόλων-
Άδης αυτοί-εσύ Απόλλων!
Πάρε όλα πίσω όσα σου κλέψαν
πνίξ’ τους στο αίμα που σου γέψαν.

“Μην καις”, σού λένε, “θα καούμε!”
Μα μόνο εκείνοι θα καούνε.
“Λεφτά χαλάς”, λένε, “σα σπάζεις.”
Μα συ σε φως το χρήμα αλλάζεις.

Αιώνες δυο σε βασανίζουν
με βάσανα που δε σ’ αξίζουν
μπροστά σου να! η ώρα Tώρα,
πλούσια για σένα έχει δώρα.

Της ιστορίας το ρολόι
που απ’ τις δικές σου ώρες τρώει
βάλτο στην ώρα του χαμού τους-
αυτών που στ’ Άδικο ειν’ ο νους τους.

Τώρα πεσμένο που είν’ το Κράτος
το μήκος κάνετό του πλάτος
και τόσο ως θα ’ναι μεινεσμένο
στείλτο στον τάφο λιανισμένο.

Τόσους καιρούς ήσουν σκυμμένη
κι έτρωγες κλώτσους ματωμένη.
Δε θες αφέντρα συ να γίνεις
στη γης που σου ’λαχε να μείνεις;

Την που οι Καιροί σου στείλαν εύνοια
με πρόφαση μια τιποτένια
μην αρνηθείς να την αρπάξεις.
Αν τους σφαγείς σου εσύ δεν σφάξεις,

τότε παράπονο κανένα
μην από χέρια έχεις ξένα:
όλα σού πρέπουν που παθαίνεις
και δούλα πρέπει σου να μένεις.

Ή θα σε βγάλουν απ’ την Κρίση
αυτοί εκεί που σ’ έχουν ρίξει;
Λαέ, αν τώρα δεν ξυπνήσεις
σ’ αξύπνητο ύπνο θα βυθίσεις.

Η τελευταία σου ευκαιρία
είναι η Κρίση Κοινωνία.


ΜΈΤΡΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΡΊΣΗ

Στον Κωστάκη εικοσιπέντε
μέτρα φέρνει ο ΣΥΡΙΖΑ
που όμως ο «στερεάς παιδείας»
τα κλαδεύει σύρριζα.

Ο ολίγος Παπανδρέου
πέντε μέτρα του προτείνει
μα ο Κωστάκης με παλάμη
ανοιχτή, πίσω τα δίνει.

Ο ΛΑΌΣ φέρνει προτάσεις
τέσσερες συμπυκνωμένες
μα ζουμί μέσα δεν είχαν,
παρά αέρα οι καημένες.

To Κου Κου Ε δεν έχει δέσμες
ή σημεία ή προτάσεις
μόν’ πορείες, καταλήψεις
και λαϊκές επαναστάσεις.

Και ο Κωστάκης πλέον μονάχος του
την κρίση διαχειρίζεται,
με άλλα λόγια ο κόσμος χάνεται
και το ….. χτενίζεται…


ΓΙΏΡΓΟΣ ΚΑΡΑΤΖΑΦΈΡΗΣ

Γιατί δεν ξέρω όλοι φασίστα με θαρρούν…
Από μια Νέα βγήκα εγώ Δημοκρατία!
Παιδί της είμαι εγώ φτυστό! Κι όσοι απορούν
στα που κρατεί αυτή ας ψάξουνε αρχεία.

Ξέρετε πόσους βουλευτές εγώ κρατώ.
Μ’ ακραίος αν ήμουν δε θ’ ανέχομουν κανέναν.
Ως για τους ξένους μας, πολύ τους αγαπώ΄
αυτοί μισούν-ποιος ξέρει το γιατί …-εμένα…

Και αν να πάρουμε την Πόλη θέλω εγώ
είναι γιατί έχω εκεί πέρα εν’ αμπελάκι
που μία θειά μου το τρυγάει κι όχι εγώ,
και που ούτε μου ’στειλε ποτέ ένα σταφυλάκι.

Κι αν στους αρχαίους βρίσκω εγώ την ηδονή-
κι ας ειν’ για μένα οι ήρωές τους όλοι ξένοι-
είναι που εκείνο το παιδί-τον Άδωνι-
θέλω να δω στα εκδοτικά να πετυχαίνει.

Το να μ’ αρέσει από «φασ» ό,τι αρχινά
από παιδί στην Κατοχή μού έχει μείνει-
τότε φασ-όλια που εζητιάνευα συχνά
κι αυτά τα γράμματα ζακόνι μου ’χουν γίνει.

Γι αυτό σας λέω μη γνοιαζόσαστε γι αυτά
και ψήφο δώστε μου σα φτάσουμε στην κάλπη-
πρωθυπουργό κι εμένα κάντε μια φορά:
γιατί άλλοι ’κάναν τον Ομπάμα;.. έναν αράπη;!..

Κι ακούστε ’δω!
Δεν είμαι ακραίος όπως λέτε κάθε μέρα.
Κι αν στέκω εδώ
είναι που- κρίμα!- δεν υπάρχει παραπέρα…


ΝΤΌΡΑ

Ντόρα! Κρέατα και λίπη
Ντόρα! Μπούτια και ποποί-
το μυαλό μονάχα λείπει
κι η σεμνότη κι η ντροπή.

Σαν αλόγα περπατάει
με αναίδεια όλο μιλεί
βλακωδώς πάντα γελάει
και τον Λόγο προκαλεί.

Δίνει σε Αμερικάνους,
δίνει σ’ Άγγλους, Γερμανούς,
σε Βουλγάρους, Αφρικάνους,
σε Κροναίους, σε Αρειανούς.

Δίνει Κύπρο, δίνει Θράκη,
δίνει αξιοπρέπεια
δίνει και κανα νησάκι
άμα τύχει στην Τουρκιά.

Το πουγκί της μόνο κλείνει
σα να δώσει η ώρα ερθεί,
κτήμα της ό,τι έχει εκείνη-
που ’χει απ’ το λαό παρθεί.

Τότε σ’ όποιον χέρι απλώσει
τόνε γράφει στα παλιά
κι αν κανείς «δώσε μου» αρθρώσει
παριστάνει…τον Σουφλιά!

Και φυλάει τα κλεμμένα
μακριά από ήλιου φως,
και να τα ’δει αυγατισμένα
λαχταράει πώς και πώς.

Κι έχει τόση μία βιάση
να γενεί πρωθυπουργίνα
που τον τίτλο ν’ αγοράσει
θα ‘δινε και την Αθήνα.

Όμως έλπιζε Ντορούλα!
Ο λαός-τόση έχει κρίση
που έναν πάλι φαταούλα
και αχρείον θα ψηφίσει.



ΕΠΙΣΤΡΟΦΉ ΣΗΜΊΤΗ ΣΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΉ ΠΙΆΤΣΑ

Μας ξανάρχεται λοιπόν ο ελαιόφυτος
την οικτρή πολιτική μας να τονώσει
και τα κόλπα τα στραβά της ποταπότητος
με την τόση του τιμιότητα να ισιώσει.

Μας ξανάρχεται ο ήρως που αρώτητα
στης Ευρώπης μας εστρίμωξε τη στρούγκα-
ληστρική μα και παμφάγα μια Κοινότητα-
που ούτε ελπίδα να υπάρχει πια για φούγκα.

Τα παλιά να μας θυμίσει έρχεται χάλια μας
που γι ατέλειωτα οχτώ χρόνια κυβερνούσε
κι εμείς χάναμε τ’ αυγά και τα πασχάλια μας
κι αυτός δις τους πλούσιους φίλους του κερνούσε.



ΈΡΑ, ΚΟΥΊΚ ΚΑΙ ΤΡΟΜΟΚΡΆΤΕΣ

“Αλήτες”, “μπάσταρδοι”, “καθάρματα”,
“της κοινωνίας αποβράσματα”
τέτοια ωραία λόγια ακούμε
κάθε πρωί όταν ξυπνούμε.

Μα εγώ που αγαπώ τους τρομοκράτες
(όπως βεβαίως όλοι οι δημοκράτες)
ν’ ακούω δε θέλω κάποιος να τους βρίζει-
πολύ αυτό το πράγμα με ξενίζει.

Και μάλιστα Δημόσιου ένα στόμα
γαλάζιο ή όποιο άλλο έχει χρώμα:
Δημόσιο ίσον λαϊκό ένα κάτι
κι όχι δοκάρι στου Λαού το μάτι!..

Και επειδή καλό παιδάκι είμαι
κι όχι καθώς εσείς θηρίο ανήμε
ρο, κι ό,τι άτοπο δω μες στην πλάση
στον τόπο του το στέλνω ν’ απαγκιάσει,

κι ύβρεις σα βλέπω κάποιους ν΄αραδιάζουν
στους εαυτούς τους μόνο που ταιριάζουν.
στον εαυτό μου δεν το επιτρέπω:
Γι αυτούς ό,τι είπατε, σας το επιστρέφω.


ΕΛΛΗΝΑΣ ΚΑΙ ΚΛΕΨΙΑ
ΜΙΑ ΑΝΑΣΑ-ΜΙΑ ΓΡΟΘΙΑ

Μπορεί να βρούμε πότε άρχισε το Σύμπαν-
το CERN φιλότιμα πολύ γι αυτό δουλεύει-,
μα κι αν τα κάνουμε ακόμα όλα λίμπα
ποτέ δε θα’ βρουμε γιατί ο έλλην κλέβει.

Είναι η κλεψιά για τον κάθ’ έλληνα η τιμή του.
Κι είναι αγέννητη και άφθαρτη-ειν’ αιώνια.
Μ’ αυτήν γεννήθηκε και με αυτήν μαζί του
στα μαρμαρένια θα παλέψει αυτός τ’ αλώνια.


ΑΕΤΟΙ ΚΑΙ ΠΑΠΑΚΙΑ
(στους πολιτικούς μας)

Μας βασανίζετε δεκάδες χρόνια.
Και μας σκοτώνετε. Και μας πατάτε.
Και σαν να ήμασταν φτηνά λεμόνια
έτσι μας στύβετε και μας πετάτε.

Και κάνουν οι κουκουέδες διαδηλώσεις.
Κι υπέρ μας κάποιοι στη Βουλή αγορεύουν.
Μα όμως πορείες όσες ή δηλώσεις,
όλο και πιότερο σας αγριεύουν.

Μα να! Ιδέτε τους κουκουλοφόρους!
που λόγια αντίς, λαμπρές βιτρίνες σπάζουν,
που λαμπαδιάζουνε τις λεωφόρους
κι απ’ το περίσσεμα του πλούτου αρπάζουν!

Και μια τρανή ηδονή μάς συνταράζει
να βασανίζονται οι βασανιστές μας.
Και φωτερό το Αύριο μάς φαντάζει
το μαύρο κάποιοι σα γδικιούνται Χτες μας.

Και τώρα εσείς με κάτι τροχοφόρα
να πιάστε πάτε αυτούς που σας χτυπούνε.
Μα όση κι αν μ’ αυτά παίρνετε φόρα
αετοί αυτοί: πετούν-δεν περπατούνε.

Κι αν έναν πιάστε-δύο θα φυτρώνουν-
κι αν έναν χάστε-δύο θ’ ανασταίνουν
και τ’ άνομά σας πλούτη θα στοιχειώνουν
κι όλο τη δύναμή σας θα λιγαίνουν.


ΜΑΘΗΤΕΣ
ΚΑΙ
ΦΟΡΟΔΙΑΦΥΓΗ

Ο κυρ-Γιάννης έχει τρία παιδιά
κι ένα μαγαζάκι στη γωνία.
Και τον τρώει η αναπαραδιά.
Και τον βασανίζει η αγωνία.

Κάθε Κόμματος ο βουλευτής
έχει μετοχές, κότερο, βίλλα
του λαού μας είναι ο «δουλευτής»
και σε μια είναι μέλος καμαρίλα.

Και μια κίσσα βγαίνει στην τι-βί
απ’ την πόρνη τη Βουλή βαλμένη
Και μιλάει για φοροδιαφυγή
που του Κράτους τον παρά λιγαίνει…

Μαθητές, που έχετε μυαλό,
και μπροστάρηδές μας πια μετράτε:
παίρνονται αυτοί με το καλό
ή τον χρόνο σας έτσι χαλάτε;

Κάψτε αυτό τον άθλιο συρφετό
όπου κλέβει κάθε σας ικμάδα!
Κι αν δεν είστε δυνατοί γι αυτό,
κάψτε πέρα ως πέρα την Ελλάδα!



Η ΠΙΤΑ

Οι μιαροί, οι βρωμεροί πολιτικοί μας
ας ωρύονται φρικτά στη διαπασών,
δεν μπορούνε να σκεπάσουν τη φωνή μας-
που φωνή είναι πλέον πάντων και πασών.

Ξέρουν όλοι τους πως έχουν κατακλέψει.
Μα κανένας για τον άλλον δε μιλά
γιατί τότε η αποκάλυψη θα τρέξει
και σαν κόλλα πάνω σ’ όλους θα κολλά.

Λες και όταν εψηφίζαμε, δεν ήταν
για να εκλέξουμε Βουλή, πρωθυπουργό,
μα το σύνθημα να δίναμε, στην πίτα
να επιπέσουνε με βήμα αυτοί γοργό.
.
Αν μια τέτοια το λοιπόν δημοκρατία
ειν’ αυτή για την οποία αυτοί μιλούν,
απ’ αυτήνε προτιμώ εγώ τη βία
όσων τέτοιο ένα αίσχος καταλούν.

Και παράξενα μας βλέπουν λες και κάτι
να τους λέμε μ’ εξωγήινων μιλιά.
Λοιπόν πάλι: «Κι εμείς θέλουμε κομμάτι!
Ή το παίρνουμε απ’ την τρύπια σας κοιλιά!»


 ΤΟ ΚΝΟΥΤΟ

Ο Αλέξης κοιμήθηκε-πονάει η Αθήνα.
Οι Νέοι με όλο το Δίκιο δικό τους
με Βια την Κουρτίνα ξεσχίσαν του Σκότους
κι εφάνη η Αθλιότητα, τ’ Άδικο, η Πείνα.
Μα πριν καν τελειώσει ο ωραίος Αγώνας
οι «ιθύνοντες» ’βάλαν το Χέρι στην Τσέπη
και σκόπρισαν γύρω χιλιάδες τα «Πρέπει»
ή ομάδες ομάδες ή και κατά μόνας.
Τι «Πρέπει» μας είπε ο Πρώτος Πολίτης,
τι «Πρέπει» μας είπανε οι δήθεν Ταγοί μας.
Με «Πρέπει» ξανά θα γεμίσει η Ζωή μας
που κάθε Υπουργός θα ξερνάει Αλήτης.
Οι Νέοι θα χάψουν το Χάπι ετούτο;
Τα «Πρέπει» του Αγώνα θα κόψουν τη Φόρα;
Του Δίκιου η Ώρα, δε θα ’ρθει ούτε τώρα;
Και, Χέρια ούτε τώρα θ’ αλλάξει το Κνούτο;



ΑΛΕΞΗΣ ΚΑΙ ΛΕΠΤΟΥ ΣΙΓΗ
ΑΠΟ ΤΗ ΒΟΥΛΗ

Ο Αλέξης στο χώμα. Η αισχρή,
η κλέφτρα, φονιάς των Ελλήνων Βουλή
«λεπτού θα τηρήσει σιγή»...
Μα τότε χαμόγελο στα ουράνια
πια, χείλη του Αλέξη θ’ ανθίσει
για πάντα η Βουλή αν σιγήσει.



Κύριο άρθρο ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ
της 30-12-08

«To κόστος του «ασύλου»
Είναι ανάγκη να υπάρξει πλήρης και εξακριβωμένη καταγραφή όλων των ζημιών που προκλήθηκαν στα ελληνικά πανεπιστήμια κατά τις ημέρες των πρόσφατων ταραχών.
Ορισμένοι πρυτάνεις διστάζουν να δημοσιοποιήσουν την ακριβή εικόνα των καταστροφών, προφανώς γιατί δεν μπορούν να δικαιολογήσουν την παθητική τους στάση και την ατολμία τους. ΟΙ καταστροφές έγιναν όμως σε δημόσια περιουσία και η αποκατάστασή τους θα πληρωθεί, για άλλη μια φορά, από χρήματα του Έλληνα φορολογούμενου.
Είναι συνεπώς σημαντικό να δοθεί η συνολική εικόνα στον Έλληνα πολίτη ο οποίος δικαιούται να γνωρίζει πόσο ακριβά πληρώνει το «άσυλο» το οποίο επιτρέπει σε κάποιους να μετατρέπουν τα ελληνικά πανεπιστήμια σε χώρους ανεξέλεγκτης βίας και μανίας. Και κατόπιν όλοι μπορούν να βγάλουν τα συμπεράσματά τους για το ποιος προστατεύει πραγματικά το δημόσιο πανεπιστήμιο και ποιος όχι.»


Σχόλιο

Κόπτεσαι ποιος θα πληρώσει
τα σπασμένα τα θρανία
η ιερή των νεαρών μας
που εκατάστρεψε μανία.

Πόρνη-βρώμικη φυλλάδα,
ρώτησες ποτέ σου ποιος
του λαού μου θα πληρώσει
το κλεμμένο του το βιος,

από ομόλογα και μίζες,
από ξάφρισμα υπουργών,
από βόλεμα υμετέρων
και λεφούσια βουλευτών;

Όσους ρήμαξαν τον ήλιο
καλοέχεις, βρωμερή,
και τα βάζεις με τα νιάτα
που τους φέγγει ένα κερί;


Ο Κωστάκης

Ρε μπελά που έχω βάλει
στο φασιστικό μυαλό μου
και να κάνω τώρα πρέπει
τον ανασχηματισμό μου!

Κι η «Παιδεία» η «στέρεή» μου
δε βοηθάει σ’ αυτό καθόλου
και μου φαίνεται πως όλα
θα μου παν κατά διαόλου…

Για να δούμε: να κρατήσω
πρέπει πρώτα τη Θοδώρα,
του δανδή να συγκρατήσω
Αβραμόπουλου τη φόρα,

Σπηλιωτόπουλο να βάλω
σαν παιδάκι, στο Παιδείας…

Ποιον να βάλω…ποιον ν’ αφήσω…
ποιον να κόψω…ποιον να σβήσω…
να! αυτόν θα βάλω εδώ!
Όχι! Θα θυμώσει ο άλλος.!

Μ’ αν αυτός θα πάει εκεί
τότε πού θα μπει εκείνος;
Και με των υφυπουργών
τι να κάνω εγώ το σμήνος;
………………………………………….
……………………………………….


Η ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΤΗΣ ΝΤΟΡΑΣ ΣΤΗΝ ΑΜΕΡΙΚΗ-ΠΩΣ ΑΝΤΕΔΡΑΣΕ Ο ΟΜΠΑΜΑ-ΤΙ ΕΙΠΕ Η ΝΤΟΡΑ ΣΤΗΝ ΧΙΛΑΡΥ-ΤΙ ΑΠΑΝΤΗΣΕ Η ΧΙΛΑΡΥ ΣΤΗ ΝΤΟΡΑ.
(Απόσπασμα από το πεντασέλιδο έργο)
 
(Εδώ ο Ομπάμα μαθαίνει ότι τρεις έλληνες θα φτάσουνε στην Αμερική για επίσημη επίσκεψη σ’ αυτόν)
…………………………………………………………………………………………
Ο Ομπάμα, όταν έλαβε την είδηση, ευθύς
όλοι του διέταξε να παν εκεί οι επιτελείς.
Και τους δηλώνει, τρέμοντας πως έρχονται Γραικοί.
Αμέσως μία σύγχυσις παρετηρήθη εκεί.

Ώσπου είπε κάποιος: «Πρόεδρε, θα το αντιμετωπίσουμε.
Ο,τι πολύτιμο έχετε στο Σπίτι θα το κρύψουμε
ώστε το κάθε ελληνικό που θα ’ρθει υποκείμενο
να κλέψει να δυσκολευτεί κάποιο μας αντικείμενο.»

«Δεν ειν’ αυτοί οι φόβοι μου εμένα αγαπητέ μου.
Δυο-τρία χρυσά-έχω πολλά-ας πάνε κατ’ ανέμου.
Εγώ τα άλλας σκέπτομαι μεγάλας συνεπείας
που η επίσκεψις εδώ έστω τριών ελλήνων
Στας τόσον Ηνωμένας μας θα έχει Πολιτείας.
Ξεχνάτε πως απόγονοι είναι αυτοί εκείνων
Που ήρωες τα συγγράμματα τους λεν της Ιστορίας
Kαι που αθλημάτων έκαμε καθένας του σωρείας;
Μελέαγρος και Ηρακλής, Θησεύς και τόσοι άλλοι
Κάναν ανδραγαθηματα που να. σε πιάνει. ζάλη.
Τα βάζαν με ολόκληρους λαούς και τους νικούσαν,
θηρίων εννιακέφαλων κεφάλια πελεκούσαν,
Σκοτώνανε Μινώταυρους, σκοτώνανε λιοντάρια,
Με μία λέξη άφταστα ήτανε παλληκάρια.
Αλλά και κάποιος Διγενής στου Βυζαντίου τα χρόνια
Που όπως λεν Eλληνική καi κείνος είχε ρίζα
Δε νίκησε τη θρυλική κι εκείνος Μονοβύζα
Kι έμεινε ο άθλος του αυτός μ' άλλους πολλούς αιώνια;
Λοιπον αφού ειν' Έλληνες κι αυτοί, μπορεί σα ’ρθούνε
Ν’ αρχίσουνε να σπάζουνε κι εδώ και να χαλούνε.
Kι αφού τον Οίκο το Λευκό έτσι θα μας ξηλώσουνε
Κατόπι, και τη χώρα μας ανήλεα θα δηώσουνε".

"Τόσος στρατός μας Πρόεδρε, δεν θα τους εμποδίσει;"

"Οι Πέρσες είχαν πιότερο στρατό απ’ τον δικό μας
Και όμως τάφος έγινε γι αυτούς ο Μαραθώνας.
Οι Έλληνες! Oι Έλληνες! Ποιος θα τους σταματήσει;!;"

"Πρόεδρε, ας μη μείνετε εδώ τη μέρα εκείνη
Και να τους πούμε να σας δουν τάχα μιαν άλλη μέρα
Kι ύστερα βλέπουμε.."
"Μ' αυτό τίποτα δε θα γίνει
Περσότερον οι άθλιοι θα πάρουνε αέρα
Γιατί αυτό οπωσδήποτε πολύ θα τους θυμώσει
Kι ό,τι μπροστά του βρει καθείς, θα το ισoπεδώσει...
Αλλά δεν είναι μόνο αυτό-σκέπτεστε τι θα πούνε
Oι Ρώσοι όταν μ' Έλληνες παρέα θα μας δούνε;
Πως συμμαχήσαμε μ’ αυτούς θα βγάλουν το συμπέρασμα
και θα μας πάψουν παρευθύς κάθε που στέλνουν έμβασμα.
Κι η Ευρώπη τη μακάρια της θα χάσει ηρεμία
όταν θα δει πως κάναμε μια τέτοια συμμαχία.
Ως για την ήπειρο αυτή την αμερκανική μας,
θα πάψει τότε σίγουρα να είναι πια δική μας
Αφού κι εδώ Eλληvικό ποδάρι θα μυρίσει".

"Μα θα τα βάλουν oι Έλληνες μ' ολόκληρη τη Δύση;"

"Γιατί; Μη δεν τα βάλανε με την Ανατολή;
Kάποιoς Αλέξανδρος παλιά, δεν πήγε στην Ασία
Kαι προπαγάνδα Eλληνική δεν εκανε εξαισία;
Kαι στων Ελλήνων λένε αυτός ανήκε τη Φυλή."

"Πρόεδρε, μόνο η Ελλάς αυτό το ισχυρίζεται"

«Ειν’ ισχυρή κι ό,τι θα πει αυτή, υπολογίζεται.
Γι αυτό σας λέω-δεν μπορώ μ' Έλληνες να τα βάλω.
Tι να σας κάνω...Πρόεδρο διαλέξτε αμέσως άλλον
Που των Ελλήνων τη γενιά να μη τηνε φoβάται
και κάτσετε κι εσείς μ΄αυτόν για να τόνε φυλάτε.
Αυτοί αναστατώσανε ολόκληρην τη γη
και στη μικρή Αμερική θα έκαναν εξαίρεση;
Δε βλέπετε που ανάστατη κάνανε την Ευρώπη;
Που η Γαλλία ό,τι αυτή της πούνε πάντα κάνει;
Τη Γερμανία πως παίζουνε σαν λαστιχένιο τόπι,
Κι όποιος μαζί τους εθνικά θα μπλέξει ότι χάνει;"

"Καλά οι άλλοι Πρόεδρε, αλλά με την Αγγλία-
Νομίζω επιρροή σ' αυτήν δεν έχουνε καμία".

"Πώς όχι; Τον χειρότερο της έχουν δώσει ρόλο:
Τη βοήθησαν μεγάλονε να φτιάξει ένα στόλο
Και τήνε κάνανε νταντά, την Κύπρο να προσέχει.
Κι όποιος θα τηνε πείραζε αυτή να του τις βρέχει".

"Όμως αυτή τις έβρεξε πρώτα σ' αυτούς τους ίδιους…"

"Στους Έλληνες οφείλεται κι αυτό τους επιτήδειους:
Επειδή όλα ήτανε εν τάξει μες στη χώρα τους
Ζήτησαν να τους δείρουνε γιά να περάσει η ώρα τους.
Kαι γιά να έχουν κάτι τι και πλάκα γιά να σπάνε
Τα Σκόπια δημιούργησαν, μαζί τους να γελάνε.
Και, είπανε στους Αλβανούς, στους Ελληνες εκεί
Απάνθρωπα να φέρονται πολύ, ώστε κάθε τρεις
οι διμερείς οι σχέσεις τους να έχουν εμπλοκή
Κι άεργη να μην κάθεται η μεγάλη τους πατρίς".

«Καλά τα λέτε Πρόεδρε, αλλ' ας μη γενικεύουμε.
Ας μη τους Έλληνες αυτούς με τους παλιούς μπερδεύουμε-
Αυτοί εδώ που θάρθουνε σε λίγο να σας δούνε
Δεν έχουν δα και τίποτα γιά να περφανεφτούνε.
Και ούτε τόσο ειν' άγριοι όσο οι γηγενείς των-
Δεν εγεννήθηκεν εκεί ακόμα ο Διγενής των".

"Τι μακριά που είσαστε όλοι σας νυχτωμένοι!
Αυτοί είναι χειρότεροι-και πιο διαβολεμένοι»

"Τόσο που και η μνεία τους ακόμα ν' αξιώνει
Τον Πρόεδρο τη στεντόρεια του φωνή να χαμηλώνει;"

"Ω! Έίναι φοβερότατοι. Δαιμόνιοι τω όντι!
Καθείς τους όσο δυο Θησείς ή δέκα Τζίμυ Λόντοι.
Και κρύβονται. Φυλάγονται μεγάλοι να μη δείξουν
Και λάδι μέσα στη φωτιά που τους ανάβει ρίξουν.
Στο ίδιο κύμα ανήκουνε με κείνους τους αρχαίους
Κι ας δείχνουν άλλην διαγωγήν, κι ας έχουν τίτλους νέους.
Και τώρα φέρονται όλοι τους οι ύστατοι σαν να ‘ναι,
Ενώ στους πρώτους πάντοτε-πιστέψτε με-μετράνε.
Τώρα ενώ στην κορυφή στέκουνε των Γραμμάτων
Κάνουνε υποκριτικά πως βρίσκονται στον πάτον.
Αντί στις Τέχνες να ‘χουνε την ίδια θέση πάλι,
Τώρα σαν Γιόγκι κάθονται με κάτω το κεφάλι.
Κι αν πεις για την πολεμική την τακτική τους, τώρα
Αδυναμίες κάνουνε σα να ‘χουνε πληθώρα.
Κι αντίς συγγράματα σοφά κι αιώνια να μας δίνουνε
Μόνο καμιά κατάπτυστη παλιοφυλλάδα εκδίδουνε.
Κι αντίς γιά Ευριπίδεια θέατρα και Διονύσια
θέατρα αυτοί ανεβάζουνε που μοιάζουν παιδιακίσια.
Γιά Ποίηση ευπρόσωπη κάλλιο ας μη μιλώ-
Ούτε γιά δείγμα ποίημα δε φτιάχνουνε καλό'
Κι ενώ οι παλιοί τους πρόγονοι λατρεύαν τα βιβλία
Αυτοί δήθεν δεν έχουνε σχέση μ’ αυτά καμία.
…………………………………………………………………………………..


ΑΓΡΟΤΕΣ-ΟΙ ΝΕΟΙ ΣΠΑΡΤΙΑΤΕΣ

Ποιος είπε πως δεν είμαστε απογόνοι
εκείνων των αρχαίων μας προγόνων-
ή ότι τάχα αυτοί δεν είν’ οι προγόνοι
των τόσο που τους μοιάζουνε απογόνων;

Κι ιδού η απόδειξη μπροστά μας ζώσα:
Οι αγρότες μας, η δόξα κι η τιμή μας,
που όλοι οφείλουμε σε κείνους τόσα-
που με το αίμα τους καρπίζει η γη μας-

οι αγρότες μας λοιπόν οι τιμημένοι
Σπαρτιατική λιτότητα εδείξαν
κι όταν τους δώσαν ψίχουλα-οι καημένοι...-
τους δρόμους που ‘κλειναν ευθύς ανοίξαν!

Και παν τα μπλόκα… πάνε οι φωνές τους…
Και δείξαν ότι όσα τσαμπουνούσαν
δεν τα πιστέψαν ούτε αυτοί ποτέ τους .
Κι ήταν νεκροί όταν λέγαμε πως ζούσαν.

Μπράβο αγρότες σεις! Σπαρτιάτες νέοι!
Που αντί ως αυτούς οι νόμοι της Ακέλας,
εσάς ένας ζωμός φτηνός σας καίει,
που όμως Γαλάζιος είναι κι όχι Μέλας.



Η ΦΥΓΉ ΤΟΥ ΠΑΛΑΙΟΚΩΣΤΑ

Να ‘ταν η Ελλάδα φυλακή και η Νου Δου Ριτζάϊ
και να δραπέτευε και α! έξω από δω να πάει…

Να ‘ταν η Ελλάδα θάλασσα και το ΠΑΣΟΚ ναυάγιο…
θα ‘τανε φως φανάρι πως η Ελλάδα έχει άγιο…

Να ‘πεφτε το ελικόπτερο επάνω στη Βουλή…
Μα ο θεός δεν αγαπάει τους έλληνες πολύ…

Να ‘ ταν το ελικόπτερο που πήρε τον Αλκέτ
ο διάολος-και ο Αλκέτ να ήτανε η ΝΕΤ…

Ο Παλαιοκώστας να ‘τανε οι τρακόσοι βουλευτές
και να ‘βρισκαν το στόχο τους οι σφαίρες οι καυτές…

Ή να ‘τανε η κυβέρνηση, λέει, η κηροζίνη,
κι αφού ανάψει, να σβηστεί μόν’ αφού στάχτη γίνει…

Ο Γιώργος να ‘ταν νυσταλέος της φυλακής φρουρός
και: «τι έγινε;..τι έγινε;..» να κάνει ο καψερός…

Κι ο Γεωργιάδης του ΛΑΟΣ, μες στην αναμπουμπούλα
«Ιδιώνυμο!» να ωρύεται, «Ιδιώνυμο η κουκούλα!»…


ΠΕΤΑΛΩΤΗΣ ΕΝ ΑΡΓΥΡΟΥΠΟΛΕΙ
(Ήταν ο καιρός που οι πολίτες πετούσαν αυγά και γιαούρτια στους πολιτικούς, και που οι πολιτικοί βγαίναν από τις πίσω πόρτες των κτιρίων, για να μην το υποστούν αυτό.
Ο Πεταλωτής είχε πάει στο ΚΑΠΗ της Αργυρούπολης.
Και είπε ότι «εγώ δεν φοβάμαι τίποτα και για να σας το αποδείξω θα βγω από μπροστά.»
Όταν είδε όμως εκείνους που τον περίμεναν με γαλακτοκομικά και με λαχανικά  στα χέρια…. βγήκε (στην κυριολεξία φυγαδεύτηκε) κι αυτός από πίσω.
(Το περιστατικό δεν είναι πειρασμός για τη στήλη;..)


Μπούλης κουτός και χοντρουλός
με νάζι κι όλο πίκα
είπες: «Θα έβγω από μπρος-
από εκεί που μπήκα!»

Η Φύση όμως τα μετρά
όλα με μέτρο ίσο
και, όπως όλα τα σκατά,
βγήκες κι εσύ από πίσω.


ΟΙ ΦΟΙΤΗΤΕΣ ΣΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ ΓΙΑ ΤΟ ΑΣΥΛΟ

Ζητάτε να καταργηθεί το Άσυλο. Εμάς πάλι
ακούστε λόγια ποια γι αυτό το στόμα μας θα βγάλει:

Το Άσυλο τη Διαφθορά μακριά από μας κρατάει
που και τους νέους ακόμα αυτή υπηρέτες της ζητάει.
Το Άσυλο είν’ η ασπίδα μας στα αιχμηρά τα βέλη
που ίσια κατεπάνω μας ο πλουτισμός σας στέλλει.
Το Άσυλο είναι τ’ Άγια μας-είναι τα Ιερά μας
είναι τα που εσώσαμε από σας Ιδανικά μας.
Το Άσυλο ειν’ η ανάσα μας που εσείς μας τη στερείτε.
Ειν’ ο ναός μας που εσείς μέσα του δεν θα μπείτε.
Είναι του Ανθρώπου η μαγιά στη ζύμη την κτηνώδη.
Μες στον κοπρώδη κήπο σας τ’ άνθη είναι τα ευώδη.
Εσείς αν χάμου σέρνεστε, Αυτό είναι τα φτερά μας.
Για σας ειν’ ο εφιάλτης σας , για μας τα Όνειρά μας.

Κι αν στείλτε, όποιον άρπαγα, το Άσυλο να μας πάρει
δε θα το πάρτε-όχι-ποτέ-δε θα σας γίνει η χάρη:
τάφους θ’ ανοίξουμε βαθιούς για όποιονε θελήσει
τ’ Αστέρια απ’ τον ολόλαμπρο Ουρανό μας να τα σβήσει.

Γενείτε Φως του πρωιού που όλα ζεστά φωτίζει
και τότε το τραγούδι μας θα σας καλωσορίζει.
Γενείτε Ανάσα και Ψυχή, και Ιερά και Άγια,
γενείτε Άνθος κι Ευωδιά σε λόφου αγνού τα πλάγια-
γενείτε Όνειρο κι εσείς μες στης Ζωής το Ξύπνο
και πια θα κάτσουμε κι οι δυο μαζί στο Μέγα Δείπνο
που έχει η γης αζήτητα για όλους μας στρωμένα.
Γενείτε Ανθρώποι και τα Πριν πια όλα ξεχασμένα.
Διαλέξτε. Ή θα ‘χετε Οχτρό θανάσιμον καρσί σας
ή φίλο ένα διαλεχτόν δίπλα-κοντά-μαζί σας.

Κάντε να μην ντρεπόμαστε που έλληνες μετράμε
και πια εμείς το Άσυλο γιατί να το ζητάμε,
Άσυλο αφού ολόκληρη για όλους θα ’ναι η χώρα,
και μ’ άκρατην απλοχεριά, σ' όλους θα στέλλει δώρα;

ΚΛΟΠΈΣ ΚΑΙ ΚΟΡΟΪΔΊΕΣ

Με κοροϊδεύουνε οι ταξιτζήδες
με κοροϊδεύουνε οι παντοπώλες
με κοροϊδεύουνε οι μπουζουκτσήδες
με κοροϊδεύουνε οι ζυθοπώλες.

Με κλέβουνε υπάλληλοι κι εμπόροι,
πρωθυπουργοί, υπουργοί και βουλευτάδες΄
με κλέβουν μαθητές και προφεσόροι
με κλέβουν διάκοι, μοναχοί, παπάδες.

Με κλέβουνε για χρόνια και για χρόνια.
Με κοροϊδεύουν για αιώνων αιώνες-
Της ζωής μου ερημάχτηκαν τα κλώνια
μεγαλεξάντρειες μου οι χαρές γοργόνες.

Νόμο αφού έκανες την κοροϊδία
πότε, Θεέ, κι εγώ θα κοροϊδέψω;
Κι αφού όλοι κλέβουν μες στην κοινωνία,
εγώ θεέ μου, πότε-ποιον θα κλέψω;..


(ΕΠΙΚΑΙΡΑ-
περί Τσουκάτου και λοιπών)

ΩΔΙΝΕΝ ΟΡΟΣ…

Πώς σου ’ρθε και τον έδιωξες Γιωργάκη τον Τσουκάτο;
Τι πλην των εντυπώσεων ήθελες να πετύχεις;
Να σκίσεις φιλοδόξησες γάτα όχι-αλλά γάτο;
Ή, «απορία» έχοντας, διοικήσεως, τάχα «βήχεις»;

Καλά να είσαι και ας ειν’ άγνωστοι αι βουλαί σου
(μα μήπως κάτι γνωστικό έκανες και ποτέ σου;..)
Όμως εγώ δεν το μπορώ παρά να σου φωνάξω
ότι για τέτοια ο λαός μονάχα σ’ έχει άξιο:

Τόσοι εφάγανε χοντρά με το Χρηματιστήριο
και συ καθόλου δε μιλάς-ταιριάζει αυτό σε κύριο;
(που μάλιστα εφάγανε το χρήμα των ελλήνων-
το χρήμα όχι γερμανών μα των αβοριγίνων…)

Τόσοι υπουργοί, ξεβράκωτους που είχατε διορίσει,
πίνοντας χρήμα απ’ του έρημου Δημόσιου τη βρύση
τουμπανιαστήκανε κι ευθύς πάμπλουτοι εγινήκαν-
γι αυτούς να πούνε τίποτα τα χείλη σου δε βρήκαν;

Χιλιάδες υπουργών γνωστοί και βουλευτάδων φίλοι
που άφραγκοι ήταν την αυγή επλούτισαν το δείλι-
αυτοί για σένα του λαού δεν ήτανε αβδέλλες;
την τούρτα αφήνεις και κοιτάς μόνο τις καραμέλες;

Μα ξέχασα: αν απ’ τους πολλούς που χρήμα βρώμιο επιάσαν
καλά δεν ξέρει να κρυφτεί και συλληφθεί στα πράσα,
τότε τον διώχνετε να πάει και ήσυχα να φάει
τα κλεψιμέικα-κι απ’ αυτά τίποτα δεν ξερνάει.

Και ύστερα όλα είν’ καλά και όλα ειν’ ωραία΄
ο κλέφτης κι ο προστάτης του καλή κάνουν παρέα
κι άλλοι στο Κόμμα μπαίνουνε πανέτοιμοι για μάσες
κι άλλοι στοιβάζουν τάληρα σε ασημένιες κάσες.

Αλλά γιατί για όλα αυτά Γιωργάκη να γνοιαζόσουν;
Την ψήφο τους οι έλληνες πάλι θα τηνε δώσουν
είτε σε σε, είτε σ’ αυτόν τον άλλο φαταούλα
που του Κεφάλαιου κι αυτός χαφιές, μα αυτός με βούλα.



ΔΗΛΩΣΕΙΣ ΡΟΓΚ
«…Η ΕΛΛΑΔΑ ΠΗΡΕ ΜΕΤΑΛΛΙΟ ΣΤΟ ΝΤΟΠΙΝΓΚ…»

Άκου τι επήγε κι είπε ο παλιάθρωπος ο Ρογκ!
Πως η Ελλάδα μπορεί να ‘βγε τελευταία στο πινγκ-πονγκ
και να μην έχει διαπρέψει εις των μεταλλίων το shoping,
μα εβγήκε πρώτη πρώτη και καλλίτερη στο doping!

Τι αισχρός! Επειδή μέσα στης προπόνησης τη δίνη
λάθος ένα μες στα τόσα τα σωστά μας είχε γίνει
και οι αθλητές μας πήραν αντί δύο χαπακίων
τα κουτιά μ’ όλα τα χάπια (και μετά των καπακίων),

πρέπει αυτός με ειρωνεία στην Ελλάδα να μιλάει
κι όχι μέσα του μονάχα μα κι απόξω να γελάει;
Και θα πρέπει η υφήλιος όλη κι επισήμως να γνωρίσει
πως η χώρα η αθλιοτέρα ειν’ η Ελλάδα μες στη Δύση;

Και ορθώς η Ελλάς εθίγη. Κι οι υπεύθυνοι της χώρας-
όποιοι ήσαν τέλος πάντων στα λεπτά κείνης της ώρας-
το μεγάλο ανάστημά των το ελληνικό ορθώσαν
κι απαντήσεις περηφάνιας εις τον Ρογκ αμέσως δώσαν.

Και του είπαν η Ελλάδα υψηλά στέκεται τόσο
που εις ουδένα επιτρέπει να της κάνει τον καμπόσο-
πως αμόλυντον κρατάει την αξίαν και την τιμήν της
που δε δέχεται ούτε μύγαν στο ιερό πάνω σπαθί της!

Όχι παίζουμε! κι αν μέσα στα σκατά έχει όλη πέσει
όμως κύριε Ρογκ η Ελλάδα δε λυγάει ποτέ τη μέση
και το στόμα της κρατώντας στων σκατών την επιφάνεια
διαλαλεί την εθνικήν της πανταχού την περηφάνια.

Μην κοιτάτε που ορισμένοι, ή δικοί μας είτε ξένοι
τελευταία τήνε κρίνουν όταν μ’ άλλους παραβγαίνει:
ειν’ ανήθικοι κι αχρείοι και ανθέλληνες και φαύλοι
δεν τους πρέπουν στην γη πάνω της ζωής των ούτε οι ναύλοι.

Δεν γνωρίζουν. Μόνο λένε. Την αλήθεια όμως τώρα
θα τη μάθετε από μένα για την τέλεια ετούτη χώρα
ώστε πλέον αμφιβολία να μην έχετε καμία
πως η Ελλάς είναι μεγάλη κι όχι μοναχά τιμία.

Και ειπέ μας κύριε Ρογκ μας, πού αλλού τη βρήκες σκάρτη
την Ελλάδα; Σ’ όλα εκείνη (σαν σαρακοστή το Μάρτη)
μέσα είναι και πρωτεύει. Κι όπως λεν οι υπουργοί της
κράτος άλλο δεν της βγαίνει σα θα συγκριθεί μαζί της.

Κι αν δεν έχουμε Παιδεία κι αν δεν έχουμε Υγεία
Τι μ’ αυτό-για μας τους ξύπνιους τακτική είναι παγία
με κομπίνες να περνάμε και με αγραμματοσύνη
κι ως για γιατρικό, μας φτάνει μία μόνον ασπιρίνη.

Κι ας μας κλέβουν ασυστόλως οι πολιτικοί μας όλοι
και δραγάτες πάντα ας μπαίνουν στο μικρό μας περιβόλι,
μεις τους θέλουμε ναν’ έτσι-είναι ο μαζοχισμός μας
που σ’ αυτό γερά μας σπρώχνει-κι είναι ολόκληρος δικός μας.

Κι οι δημόσιοι υπάλληλοί μας όλη μέρα αν τα ξύνουν
κι αν με μίζες πληρωμένοι σημασία λίγη μας δίνουν
της φυλής η εξυπνάδα τους ανέχεται έτσι νάναι-
και σε μας αυτοί αν ερχόνται, από μας ίδια τραβάνε.

Κι αν η διαφθορά μάς πνίγει κι αν βρωμάνε τα σκουπίδια
δε μας νοιάζει΄ κι αύριο πάλι μια μερίδα από τα ίδια.
Γιατί θέλουμε απεργίες οι σκουπιδιαραίοι να κάνουν
ώστε οι τηλεοράσεις νάχουν θέματα να βάνουν.

Και την Κύπρο και τα Σκόπια μεις τα έχουμε ανοίξει
για να κάνουμε και κάτι και να μη μας τρώει η πλήξη.
Κι η ακρίβεια αν μας λιώνει και στερούμαστε τα πάντα
έχουμ’ έτσι συνηθίσει-τ’ έχεις Γιάννη; τ’ είχα πάντα.

Μη λοιπόν σε μας κολλάτε κύριε Ρογκ, γιατί μονάχοι
έχουμε η Ελλάς διαλέξει τέτοια μοίρα η έρμη να ’χει
ώστε η μόνη να ’ναι χώρα εις τον μάταιο τούτο κόσμο
που τη σκάφη λέει σύκα και τη μπόχα λέει δυόσμο.

Την μοναδικότητά μας κύριε Ρογκ κι ας την φθονείτε
αλλά ύβρεις τέτοιες πάλι σας παρακαλώ μην πείτε-
στη μακάρια μας αφήστε την αθλιότητα να ζούμε-
τι; εμείς ήρθαμε αξίους και εντίμους να σας πούμε;..

Κύριε Ρογκ η περηφάνια που αλύπητα μας δέρνει
καυτηριάζει όποιον στο στόμα με κακό σκοπό μας φέρνει.
όπως κάναμε και τώρα μετα σας κύριε Ρογκ μου.
Και θα βάλω αυτά που γράφω να το ξέρετε! στο μπλογκ μου,

για να δούνε όλοι κι όλες πως τον έλληνα αν τον θίξεις
είναι σαν πληγή μεγάλη και βαθιά να του ανοίξεις.
Και ας ειν’ η μόνη αλήθεια ό,τι έχεις πει γι αυτόνε,
μα η ράχη του κι η μύτη για καυγά όλο τον τρώνε.

Κι αφού έχουμε διαλέξει έτσι αλλόκοτα να ζούμε
δε σας πέφτει εσάς ο λόγος τι θα κάνουμε ή θα πούμε
και γι αυτό ανακαλέστε όσα λόγια είπατε ήδη
για τους έλληνες, πως στάζουν όχι μέλι αλλά ξύδι.

Γιατί όχι τίποτ’ άλλο, αλλά, κύριε πρόεδρέ μου
σε καιρούς είτε ειρήνης είτε σε καιρούς πολέμου
η Ελλάδα μπορεί δάφνες να μη δρέπει, αλλά τσουκνίδες
που από βραβεία κατέχει, μαζεμένες αλλού είδες;



ΚΑΖΑΜΊΑΣ 2010
Γενάρης
Ο Παπαντρέου φορολογεί τους φόρους.
Ο Καρατζαφέρης με ομιλία του για το Σκοπιανό αναδεικνύει και το Αμερικανικό θέμα, εξηγώντας ότι η λέξη United στο όνομα του κράτος αυτού είναι ελληνική.
Ο Σαμαράς χάνει το σφουγγάρι του.
Ο Τσίπρας αναφωνεί: «Ποιος κυβερνάει αυτό το κόμμα;»
Η Παπαρήγα ηγείται δρεπανηφόρας πορείας με σύνθημα: «Θέλουμε στάχυα».

Φλεβάρης
Οι τούρκοι παίρνουν τη δυτική Θράκη. Οι θρακοέλληνες συνωστίζονται στην προκυμαία της Αλεξανδρούπολης. Ο Πάγκαλος αρχίζει να ξανα-βρίζει. Ο Παπαντρέου κάνει αυτοκριτική. Ο Τσίπρας δηλώνει: «Άκρη είναι, δεν πειράζει.» Η Παπαρήγα ζητάει να οχυρωθεί η Λέσβος. Ο Άδωνις βγαίνει από τα ρούχα του και εμφανίζεται γυμνός στην τηλεόραση.
Ο Παπανδρέου κόβει τέσσερες συντάξεις από τους συνταξιούχους.

Μάρτης
Ο Παπαντρέου καταργεί την εθνική γιορτή. Μέσα στην αναμπουμπούλα που δημιουργείται, ο Σαμαράς καταργεί τη Ντόρα, ο Καρατζαφέρης καταργεί το Σαμαρά, ο Τσίπρας καταργεί Καρατζαφέρη και Παπαντρέου και η Παπαρήγα καταργεί τον Τσίπρα.
Ο Χρυσοχοίδης τους προσάγει όλους.
Το «Πρώτο Θέμα» κάνει δώρο μια φρυγανιέρα σε κάθε βουλευτή. Ο Κυριάκος μόνο δεν τη δέχεται: «έχω από τη Ζήμενς» λέει.

Απρίλης
Οι τούρκοι παίρνουν τη Μακεδονία.
Ο Παπαντρέου δηλώνει: «Είναι άδικο. Του χρόνου θα το διορθώσουμε.»
Ο Βενιζέλος μονολογεί: «Βενιζέλος μεγάλωσε την Ελλάδα, Βενιζέλος τη μικραίνει. Κισμέτ.»
Ο Καρατζαφέρης δηλώνει στον Ελεύθερο Τύπο: «Τουλάχιστο λύθηκε το Μακεδονικό!»
Ο Άδωνις ξαναβγαίνει από τα ρούχα του.
Η Παπαρήγα ζητάει από τον Παπαντρέου να δεσμευτεί για το αξιόμαχο της Λέσβου.
Ο Καραμανλής γίνεται τούρκος.

Μάης
Ο Σαμαράς πηγαίνει στην Αμερική. Προς τιμήν του ο Ομπάμα αναβιώνει την «Κου Κλουξ Κλαν».
Ο Παπαντρέου ζητάει εκλογές.
Η Ξενογιαννακοπούλου τον σκουντάει: «Πρόεδρε, εμείς κυβερνάμε!..»
Ο Βενιζέλος: «Μην πάτε κόντρα στον Πρόεδρο-ό,τι είπε καλά ειπωμένο.»
Ο Καρατζαφέρης κάνοντας το σταυρό του: «Τι θ’ ακούσουμε ακόμα απ’ αυτόν… Σας τα ’λεγα εγώ…»
Ο Χρυσοχοίδης κάνει πενήντα προσαγωγές.
Ο Παπαντρέου κόβει όλες τις συντάξεις. Ο Άγιος Πέτρος παθαίνει υπερκόπωση.

Ιούνης
Προσαράζει το Καπετάν Μιχάλης. Οι επιβάτες εγκαταλείπουν το πλοίο χωρίς ούτε ένας να τραυματιστεί. Ο Παπουτσής: «Πρωτάρηδες…ούτε ένας πνιγμένος…Ενώ εγώ με το Σαμίνα... Τουλάχιστον ο Πρόεδρος μού το αναγνωρίζει-μ’ έκανε Γραμματέα της ΚΟ… Μια Σαμίνα ακόμα και γίνομαι πρωθυπουργός!...»
Οι τούρκοι παίρνουν τη Θεσσαλία. Ο Άδωνις φοράει τα ρούχα του: «Για να ’χω να βγάλω κάτι όταν μπούνε στην Αθήνα…»
Ο Παπαντρέου σε διάγγελμα προς τον εναπομείναντα ελληνικό λαό: «Βαδίζουμε βάσει σχεδίου-τους αφήνουμε για να γίνει η κρίση πρόβλημα δικό τους. Όταν η κρίση περάσει θα ανακαταλάβουμε τα εδάφη που μας πήραν. Πάλι με χρόνια με καιρούς πάλι δικά μας θα ‘ναι…» Ο Καρατζαφέρης με δάκρυα στα μάτια: «Πρώτη φορά ακούω τον αξιότιμο κύριο Πρωθυπουργό να μιλάει εθνικά! Μέγας ει Κύριε και θαυμαστά τα έργα σου!»
Ο Χρυσοχοϊδης κάνει τριακόσες προσαγωγές-«όσοι και οι τρακόσοι του Λεωνίδα!» δηλώνει. Ο Καρατζαφέρης κλαίει σαν μικρό παιδί: «Θαύμα! Οι σοσιαλιστές ανένηψαν!..» ψιθυρίζει μέσα στα αναφυλλητά του.

Ιούλης
Οι τούρκοι μπαίνουν στην Αθήνα. Η Κυβέρνηση εγκαθίσταται στο Καλέντζι: «Επιτέλους! Αυτή είναι η Ελλάδα! Οι πελοποννήσιοι είναι οι μόνοι έλληνες», λέει ο Παπαντρέου και οργανώνει την άμυνα του Ισθμού.
Ο Καργάκος δολοφονεί τον Παπαντρέου και αναλαμβάνει πρωθυπουργός. Συσταίνει Ιερό Λόχο από πολίτες που τα επώνυμά τους τελειώνουν σε –έας και –ακος και ηγείται επανάστασης εναντίον των τούρκων.
Ο Έβερτ δηλώνει υποταγή στους τούρκους: «Τι εγγλέζοι, τι τούρκοι-εκείνο που μετράει είναι να προσφέρω τις υπηρεσίες μου στον κατακτητή. Έτσι έχω σίγουρη την πρωθυπουργία κι εγώ και τα παιδιά μου.»
Ο Άδωνις δεν γδύνεται: «Ντύσου-γδύσου στο τέλος θα πουντιάσω-αυτοί έχουν βάλει βουλή να φάνε όλη την Ελλάδα. Ας κάτσω στα ρούχα μου…»
Ο Γλέζος: «Άμα βάλουνε τούρκικη σημαία στην Ακρόπολη ειδοποιείστε με.»
Ο Χρυσοχοίδης κάνει χίλιες οχτακόσες είκοσι μία προσαγωγές.
Ο Καρατζαφέρης δεν έχει άλλα δάκρυα.
Ο Σαμαράς μετακομίζει στην Καλαμάτα, ξαναβρίσκει το σφουγγάρι του και διαγράφει την Ελλάδα πλην Πελοποννήσου.
Η Ντόρα παραγγέλνει στον Ερντογκάν: «Δώστε μου τον Σαμαρά και σας δίνω την Κρήτη».
Ο Ερντογκάν παίρνει πίσω τα κλεμμένα από τους βουλευτές και μ’ αυτά βγάζει και την Ελλάδα και την Τουρκία από την κρίση.


Αύγουστος
Ο Καργάκος κατατροπώνεται. Οι αμερικανοί θυμώνουν που οι τούρκοι δεν αγόρασαν από αυτούς αεροπλάνα και τους διώχνουν από την Ελλάδα στις δεκαπέντε του μήνα. Ο Καργάκος αναφωνεί: «Η επανάσταση πέτυχε-διώξαμε τους τούρκους!» Και ορίζει την δεκαπέντε Αυγούστου ως ημέρα εθνικής εορτής. Ο Αρχιεπίσκοπος, με αντάλλαγμα τη συμμετοχή του στο υπουργικό συμβούλιο, ανασταίνει τον Παπανδρέου. Οι βουλευτές ξαναρχίζουν να τρώνε, η κρίση που οι τούρκοι είχαν διώξει ξαναγυρίζει, οι τρομοκράτες ξαναχτυπάνε και ο Καρατζαφέρης δηλώνει: «Όλα είναι πάλι στη θέση τους. Και πάλι έχουμε δύο εθνικές γιορτές. Ας είναι δοξασμένο το όνομα του Αλλάχ.»


Σεπτέμβριος
Ο Καργάκος κάνει εκλογές.
Η Παπαρήγα ανακοινώνει μετεκλογική συνεργασία με τη ΝΔ. To σφυρί πέφτει πάνω στο κεφάλι της. Στον τόπο όπου χύθηκε το αίμα της φυτρώνει ένα Χρηματιστήριο. «Θαύμα!» αναφωνεί ο Καρατζαφέρης.
Τα νερά της έγκυας κάλπης σπάνε. Γεννιούνται πεντάδυμα. Η Ντόρα γελάει στα πεντάδυμα και κείνα ξαναμπαίνουν στην κάλπη.
Ο Άκης αγοράζει ένα μενταγιόν στη γυναίκα του, που στοιχίζει εφτά δισεκατομμύρια ευρώ. Ο Αχιλλέας μουρμουρίζει: «Κι εγώ έκλεψα μόνο δύο δισεκατομμύρια... Όταν ξαναβγεί ο μικρός θα του πω να με βάλει στο Εθνικής Άμυνας».

Οκτώβριος
Τα Σκόπια ονομάζονται Μακεδονία.
Η Βόρεια Ελλάδα αυτοανακηρύσσεται αυτόνομο κράτος με το όνομα Πρώην Ελληνική Περιφέρεια Μακεδονίας.
Ο Καραμανλής γίνεται πρωθυπουργός του νέου κράτους και προκηρύσσει αμέσως εκλογές.
Ο Παπανδρέου δηλώνει πως δεν αναμιγνύεται στις
εσωτερικές υποθέσεις άλλων κρατών.
Οι Πυρήνες της Φωτιάς απαγάγουν τον Χρυσοχοίδη και ζητάνε λύτρα.

Νοέμβριος
Δημοσιογράφος ρωτάει τον Παπαντρέου πότε θ’ ανοίξουν τα Τέμπη. Απάντηση: «Ποια Τέμπη;»
Οι δημοσιογράφοι αρρωσταίνουν για πέντε μέρες. Οι πολιτικοί χάνουν το έδαφος κάτω από τα πόδια τους. Η Ελλάδα γίνεται δημοκρατική για πέντε μέρες.
Ο Άδωνις αποκαλύπτει ότι οι αρχαίοι έλληνες είχαν πάει στο φεγγάρι.
Ο Αρχιεπίσκοπος δηλώνει ότι λόγω της κρίσης που όσο πάει και μεγαλώνει, φέτος δε θα γεννηθεί ο Χριστός.
Η Παπαρήγα προτείνει σαν εναλλακτική λύση να γεννηθεί ο Λένιν.
Οι Πυρήνες της Φωτιάς ελευθερώνουν τον Χρυσοχοίδη: «Κάθε μέρα κι από δύο δεκανικούς-δεν τον αντέχουμε άλλο.»



Δεκέμβριος
31 του μηνός.
Ο Καρατζαφέρης εύχεται «ευτυχισμένο το 2010». «Το 2011 έρχεται», τον διορθώνουν. Και κείνος: «το ξέρω.»
Ο Παπαντρέου εφαρμόζει το πόθεν έσχες στον Αγιοβασίλη. Ο Αγιοβασίλης αναγκάζεται να αποκαλύψει ότι έχει συστήσει off-planet εταιρεία.
Ο Σαμαράς στηλιτεύει την επέκταση της διαφθοράς επί κυβερνήσεως Παπαντρέου.
Ο Τσίπρας ζητάει από τον Αγιοβασίλη μια δυνατή κόλλα.
Η Παπαρήγα ακούγοντας αυτά, ψιθυρίζει: «αποκουτάθηκαν όλοι τους» και κρούοντας το σφυρί στο δρεπάνι σιγοψέλνει το «Πατερούλη ημών».

                                                  -------

 ΑΠΟ ΤΑ «ΠΑΛΑΙΘΕΤΑ»
Της Πλάνης

Ο ουρανός μου βρέχει αίμα
χοντρές οι στάλες του χτυπάνε
το ντελικάτο μου κορμί
κι έτσι ως πέφτουνε μ’  ορμή
λες και να σβήσουνε ζητάνε
της ύπαρξής μου τ’ άθλιο ψέμα.

Μα με τσιμέντο έχει πετρώσει
κι έχει με σίδερο πλαστεί
της Πλάνης τ’ άγριο πουλί
και ίδια ολόπικρο χαλί
χοντρά φτερά έχει σκεπαστεί
που ολόγυρά του έχει απλώσει.
*
Δεν είναι που δε σ' έφεραν οι κάμποι

Δεν είναι που δε σ' έφεραν οι κάμποι
τα πέλαγα κι η άμμος της ερήμου.
Δεν είναι που η χάρη σου για να 'μπει
εγκρέμισα τους τοίχους της ζωής μου.

Δεν είναι που προσμένοντας εσένα
δε γνώρισα χαρά καμίαν άλλη
ούτε είναι που ακλουθώντας με η πέννα
για σένα μόνο εβάλθηκε να ψάλλει.

Μα είναι που του Χρόνου το ατλάζι
καθώς θα δειλοστέκεις αποπίσω
παχύπλεχτο κι αδρό θα σε σκεπάζει
και πια, Αγάπη, δε θα σε γνωρίσω.
*
Όσα σου δώσω κι αν φιλιά

Όσα σου δώσω κι αν φιλιά
και αν σου χάριζα όσα χάδια
πάλι η μεγάλη μου αγκαλιά
ούτε και τότε δεν είναι άδεια:

μ' άλλα φιλιά και με καυτά
χαδάκια νέα την γεμιζεις
όταν τη λάγνα σου ματιά
μόνον επάνω μου γυρίζεις.

Απ' το αβάσταγο αυτό
μαρτύριο εγώ δε θα γλιτώσω
πλην αν τα μάτια σου τα δυο
κλείσω για πάντα-αν σε σκοτώσω.
*
Καθώς την άχαρη ζωή μας ζούμε

Καθώς την άχαρη ζωή μας ζούμε
στης γης τη φλούδα πάνω κολλημένοι
αθέατοι μας κοιτούν οι πεθαμένοι
και μας μιλούν χωρίς να τους ακούμε.

Μας λεν για τη γαλήνη που θα βρούμε-
για την τρανή χαρά που μας προσμένει
όταν απ' τη ζωή μας προδομένοι
στην αγκαλιά του Χάρου θα βρεθούμε.

Κι ενώ εμείς ανύποπτοι περνούμε
μία ζωή που ο πόνος διαφεντεύει
εκείνοι διαπερνούνε τα ερέβη
και βοηθοί μας στέκουν αντικρύ μας
και τρυφερά τις ώρες που πονούμε
μας παραστέκουν οι καλοί νεκροί μας.
*
Μικρότατη η πόλις μας-χωριό σχεδόν.

Μικρότατη η πόλις μας-χωριό σχεδόν.
Aι συζητήσεις μεταξύ ετεροφύλων
παρεξηγούνται αμέσως.
Μια καλησπέρα παίρνει ερμηνείας διαφόρους  
και πάντοτε ερωτικαί
νομίζονται αι σχέσεις αι πιο απλαί.

Πολύ δυσάρεστος κατάστασις αυτή
και μέγα κώλυμα δια τους ερωτευμένους:
μόνο μπορούν να βλέπονται από μακράν
και τότε ακόμα τάχα αδιαφόρως.

Πολύ δυσάρεστος κατάστασις αυτή'
τι συναντήσεις έτσι να κλειστούν
τι έρωτες να γίνουν
και πώς να πάει μπροστά αυτή η πόλις...
*
Διεγέρσεις ολιγόλεπτες που σβήνουν

Διεγέρσεις ολιγόλεπτες που σβήνουν
και χάνονται και ίχνη δεν αφήνουν'
μια αίσθηση ευτυχίας ώρες ώρες
έξαφνα εντελώς φερμένη

κι ύστερα πάλι για καιρό χαμένη.
Διεγέρσεις ολιγόλεπτες σαν μπόρες
που το βάλσαμό τους χύνουν
και τη ζωή μας λίγο απαλύνουν.

*
Μια ιδέα φρικώδικη μου 'ρθε στο μυαλό

Μια ιδέα φρικώδικη μου 'ρθε στο μυαλό
πως η ποίηση κάνει ό,τι η βακτηρία-
πως βοηθάει τον άνθρωπο να 'ναι απαλό
το περπάτημά του μες στην ιστορία.

Πως σηκώνει λίγο απ' το βαρύ φορτίο
κι έτσι αλαφρώνει κάπως τη ζωή
κρύβοντας το βάρβαρο και τραχύ τοπίο
πίσω από ανάλαφρη μια περιγραφή.
*
Αγριοφωνάρες και φασαρία

Αγριοφωνάρες και φασαρία
από το διαμέρισμα το διπλανό.
Η διπλανή μου έχει κυρία
καυγάν ανάψει έναν τρανό-

τον σύντροφό της κατηγοράει
για μια απιστία. Όρκους αυτός
παίρνει πως πάντα την αγαπάει-
κι ο τόνος του είναι σπαραχτικός.

Σε λίγο ξέρω-εκείνη θα 'χει
στ' άσπρα τα χέρια ένα πλεχτό
κι αυτός στο δρόμο πάλι θα ψάχει
για το καινούργιο του ορεχτικό.
*
Περιβολή δεν είναι αυτή

Περιβολή δεν είναι αυτή
που 'χω' δεν ειν' για μένα
να τριγυρνώ μέρα γιορτή
με ρούχα μπαλωμένα.

Θ' αλλάξω ρούχα-ντεμοντέ
ήμουνα μέχρι τώρα'
θα κάνω αμέσως ντε και ντε
στον εαυτό μου δώρα:

κοστούμια, γάντια και παλτά
με δέρμα στους αγκώνες'
θα τα πετάξω τα παλιά -
γραβάτες, κάλτσες, ζώνες.

Έτσι θα γίνομαι δεκτός
σε όλες τις παρέες
και θα φαντάζω αρεστός
στις όμορφες τις νέες.

Κι ίσως ντυμένος έτσι δα
με κέφι και με μόδα
ν' αλλάξω μέχρι και μυαλά
και να γυρίσει η ρόδα.
*
Της άνοιξης δε μ' άγγιξεν εφέτος το μεθύσι

Της άνοιξης δε μ' άγγιξεν εφέτος το μεθύσι
ούτε το ηλιοβασίλεμα καθώς
ο ηλιος κουρασμένος κι ερυθρός
βουτάει μέσα στη θάλασσα να σβήσει.

Τις μέρες που ήτανε να βγω να δω τα χελιδόνια
εμένα με βασάνιζε η φωνή
κι έκανε την καρδιά μου να πονεί
απ' της γαζίας που 'βγαινε τα κλώνια.

Και η φωνή μου έλεγε για κάποιαν αγριεμένη
φλόγα, που θα 'ρθει βιαστική
και σε μια κλίνη νεκρική
θα κλείσει όλη τη σάπιαν οικουμένη.

Και για το θάμα του νερού,μου 'λεγε, που δε θα 'χει
ρώμη να σβήσει τη φωτιά
που θα θεριεύει απ' το νοτιά
και που θα καίει το δάσο σαν το στάχυ.
*
Όπως το τραίνο μπαίνοντας στον έρημο σταθμό

Όπως το τραίνο μπαίνοντας στον έρημο σταθμό
δίνει ζωή σ' αντάλλαγμα για τη φιλοξενία
έτσι της θείας Ποίησης η ιερή μανία
δίνει ζωή στον πένθιμο της ζήσης μας ρυθμό.
*
Νιώθω στη γη να πέφτω σάμπως

Νιώθω στη γη να πέφτω σάμπως
πια τα φτερά μου δεν πετάνε'
το σώμα μου σε λίγο ο κάμπος
κι η χλόη του θα το κρατάνε.

Νιώθω τις ρίζες μου να έλκονται κάτω
μες στο βαθύ και πλούσιο χώμα
και λέω θα φύγω πριν τη Μάτω
με το στραβό λοξό το στόμα.

Νιώθω να ωθούμαι προς τον πάτο-
καθώς ναυάγιο-της θαλάσσης
όπως βουλιάζει μες στον κάδο
χάρτινες βάρκες ο Θανάσης.

Κι αχ! νιώθω σαν ψυχή που φεύγει
και που χωρίζει από το σωμα'
Θεέ μου αχ! γιατι δεν βγαίνει
και βασανίζομαι ακόμα...
*
Συζητήσεις αξιόλογες δε θα γίνουνε μάλλον.

Συζητήσεις αξιόλογες δεν θα γίνουνε μάλλον.
Θ' ακουστούν μόνο διαφορες για το ζήτημα γνώμες
και ζητώντας ναζιάρικα χίλιες δύο συγνώμες
οι "αρμόδιοι" συνάδελφοι μ' ένα ζήλο μεγάλον

θα μιλήσουν για σπούτνικ και για ιπτάμενους δίσκους,
για σημεια και τερατα που συμβαίνουν στα ουράνια,
για θολά νεφελώματα, για φαινόμενα σπάνια,
για εκλείψεις που οφείλονται σε τεράστιους ήσκιους.

Κι ενώ τέτοια θα λέγονται και θα χαίρονται όλοι
κάποιος μέσα στην αίθουσα το κενό θα μετράει
όχι κάποιου διαστήματος αχανούς μες στα χάη

μα της ίδιας της άχαρης και φριχτής ύπαρξής του
που ενώ έχει μέγεθος ουρανού παμμεγίστου
απορεί πώς χωράει στη μικρή τους την πόλη.
*
Πάμε σε κείνο το παλιό το σπίτι αφού το θες.

Πάμε σε κείνο το παλιό το σπίτι αφού το θες.
Ξεσκόνιστο, ξαράχνιαστο, κι αφού το καθαρίσεις
(όλες του ξέρεις τις γωνιές, τις τρύπες τις κρυφές,
τους τοίχους του, τις σκάλες του, του δάπεδου τις κλίσεις),

ας μπούμε μέσα όπως παλιά, να ξαναθυμηθούμε
του γέλιου το ανθομύρισμα και το γλυκό μεθύσι
και τους καιρούς που δίναμε-να δείξουμε πως ζούμε-
μια μαχαιριά μες στην πληγή που πήγαινε να κλείσει.

Προτού όμως μπω, θα 'θελα συ να μπεις πριν από μένα
και να μαζέψεις γρήγορα πάνω απ' τις πολυθρόνες
και από τ' άλλα έπιπλα τ άσπρα τους τα σεντόνια
που για τις σκόνες βάλαμε σα φύγαμε πριν χρόνια-
ως τα θωρώ μου μοιάζουνε φαντάσματα που αιώνες
γυρνώντας, εβαρέθηκαν κι εκάτσαν κουρασμένα.
*
Όταν οι λέξεις στο χορό

Όταν οι λέξεις στο χορό
μια ηδονή ο χορός τους
που αν δεν τελειώσει δεν μπορώ
να λείψω από μπρος τους.

Λεξούλες που αβρότατες
θυμίζουνε νυφούλες
λεξούλες ιλαρότατες-
χαρούμενες λεξούλες'

λέξεις που μαγνητίζουνε
όποιονε τις κοιτάζει,
λέξεις που σε ζαλίζουνε
με το γλυκό τους νάζι.

Λέξεις γεννήτρες ηδονών
λέξεις γεννήτρες πόθων
λέξεις αμίλητων φωνών
λέξεις ερώτων νόθων.

Κι είναι κάτι λέξεις
με βαθιά νοήματα
που μ' αυτές να παίξεις
θέλεις βοηθήματα.

Κι είναι κάτι λέξεις
γαλιφιές γεμάτες-
για να τις προσέξεις
τρίβονται σαν γάτες.
*
Να 'χα την τύχη να μαχόνταν

Να 'χα την τύχη να μαχόνταν
για με μια μέρα δυο καρδιές
και η νικήτρα να ερχόνταν
και να με γέμιζε αγκαλιές...

Να 'χα την τύχη των ωραίων
και λαλιστάτων νεαρών-
να 'χα την τύχη να 'μαι ο λέων
εν μέσω τόσων λεαινών...

Να 'χα την τύχη να διαλέγω
με ποιαν θα μ' έβρισκε η νυχτιά
κι άλλων τα κλέη να μη ζηλεύω
στου έρωτα το στίβο πια...
*
Αν δεν την βρίσκεις πουθενά την ευτυχία

Αν δεν την βρίσκεις πουθενά την ευτυχία
δεν είναι που καλά δεν έχεις ψάξει
ή δεν την είχες όταν πέρασε αρπάξει
ή σ' έχει τάχα αλώσει η δυστυχία.

Δεν είναι που δεν έχεις ησυχία
καλά να ψάξεις-ή δεν έχεις τάξη-
η που τη ζήση σου έχεις ρημάξει
ή τ' απαιτούμενα σου λείπουν εργαλεία.

Μάθε το-δεν υπάρχει η ευτυχία.
Χάνεις το χρόνο σου γι αυτήν να ψάχνεις.
Και νοσηρή διαπράττεις μια μοιχεία
όταν ζητάς στη δυστυχία σου ν' απιστήσεις
και άλλην-ερωμένη ν' αποκτήσεις,
γιατί έτσι σύντομα καμιά δε θα 'χεις.
*
Τόσο ήρθε απροσδόκητα

Τόσο ήρθε απροσδόκητα
ετούτη η καταιγίδα
όπου καμιά φροντίδα
δεν πήραμε-ανόητα
μέσα της θα χαθούμε.

Σε ποιων αιώνων τ' άδυτα,
σε ποιες πτυχές του Χρόνου
οι ρίζες της απλώνουν
κι οι κλάδοι της ανάλγητα
τη ζήση μας χτυπούνε;
*
Φυλακισμενον μ' έχουν στου λίκνου μου τη στρώση

Φυλακισμενον μ' έχουν στου λίκνου μου τη στρώση
και δεν μπορώ πιο πέρα εγώ να μπουσουλήσω.
Του Χάους τ' άγρια βύθη γυρνώ και βλέπω πίσω.
Ψάρια και φύκια γύρω μ' έχουνε περιζώσει.

Φυλακισμένον μ' έχουν στης πόλης μου τους δρόμους
και δεν μπορώ πιο έξω το βήμα μου να σύρω.
Ονείρων σαπισμένα κορμιά βρωμούν τριγύρω.
Βλέπω κοιτώντας γύρω χίλιες χιλιάδες τρόμους.

Φυλακισμένον μ' έχουν στης γης την καμπυλότη
κι αδύνατο ν' ανοίξω φτερά για παραπέρα.
Μπροστά μου καταισχύνη. Άρπυιες στον αέρα.  
Πίσω μου μια χαμένη- καρβουνιασμένη νιότη.

Φυλακισμένον μ' έχουν στου Σύμπαντος τα χάη.
Στου Άπειρου λιμνάζω τα σκότη. Εμπροστά μου
ξέρω-καλά μυριάδες και όλα εδικά μου.
Κινώ, αλλά ο Κύκλος-Φρουρός με σταματάει.
*
Πρωί ώρα πέντε. Κοιμάται η γάτα.

Πρωί ώρα πέντε. Κοιμάται η γάτα
κι εγώ συλλογιεμαι τα χρόνια φευγάτα.
Η μέρα να τρέχει δεν έχει αρχίσει
και ξύπνιονε μ' έχει ο φόβος κρατήσει.

Σχεδόν έχουν φύγει οι σκιες-απομένει
μια μόνο-κυνήγι την έχω παρμένη'
μ' αυτή με γελάει. Μου κρύβεται, παίζει,
στον τοίχο ακουμπάει, πηδάει στο τραπέζι.

Φωνή βγάζω: "μαύρο πουλί, φύγε τώρα
ξεκούραση να 'βρω στou ύπνου τα δώρα..."
Μα όσο αν πασκίσω ξυπνόν θα μ' αφήσει'
και μάτι θα κλείσω μονάχα ως φωτίσει.

ΠΑΛΙΑ ΠΟΛΙΤΙΚΑ

 

 

ΒΡΕ!

Βρε τ’ ήτανε ο πόλεμος
ετούτος που μας βρήκε!
Και τι ζημιές μας έκανε
Κι ακόμα θα μας κάνει…

Ογδόντα χρόνια ύστερα
που είχαμε ξεχάσει
Τ’ είναι ντουφέκι, τ΄ είναι τανκς
Τ’ είναι πολιορκίες,
Ξάφνου αρχίσαν γύρω μας
να πέφτουνε οβίδες.

Βρε τι κακό που γίνεται
Πέρα στην Ουκρανία!
Τι «πέρα» λέω-στη γειτονιά,
Δίπλα μας-στην Ευρώπη.

Πάει η παγκοσμιοποίηση,
Πάει και η Ενέργεια,
Τα σιτηρά κιωθήκανε,
Το ηλιέλαιο εχάθη,
Κι οι ρώσοι και οι ουκρανοί
Αλληλοντουφεκιώνται.

Πώς ξαφνικά μας πρόκυψε
Αυτό το νταβαντούρι;
Πώς απ΄ τη μια στην άλληνε
αυτό μας έχει γίνει;

Η λογική εχάθηκε,
Πάει και το εμπόριο,
Λιγνίτες πάλι καίγονται,
το όζον πανηγυρίζει,
και όλοι χάνουν και κανείς
δε μοιάζει να κερδίζει.

Να πεις ότι δεν ήξερε
Το ΝΑΤΟ τι θα γίνει
Κι ότι ο θείος δεν είχε Σαμ
Τάχα πληροφορία
Για το κακό που ερχότανε…

Οι μυστικοί οι πράκτορες
Δεν ξέραν πως ο Πούτιν
Για πόλεμο ετοιμάζονταν;`-
Αυτοί που ξέρουν τώρα δα
Ένα κουμπί αν πατήσουνε,
Ότι εγώ σκυμμένος
Απάνου στον κομπιούτερ μου
Στις δυο η ώρα νύχτα
Τους στίχους γράφω ετούτους δω-
Δεν ξέραν πως ο Πούτιν
Για πόλεμο ετοιμάζονταν;

Και τάχα δε σκεφτήκανε
Πως έτσι που κλεισμένον
Από παντού τον είχανε
Εκείνος θ’ αντιδρούσε;
Ή μη δεν είχαν τάχα δει
Τι έκανε στην Κριμαία,
Και στη Γεωργία λίγο πριν;

Θαρρούσαν πως θα κλείσουνε
Όλες του τις διεξόδους
Και θα τον αποκόβανε
Τελείως απ’ την Ευρώπη
Χωρίς αντίδραση απ’ αυτόν;

Κι έναν εβάλαν ηθοποιό
Να παίξει στο έργο «ΝΑΤΟ»,
Ενώ υπόσχεση είχανε
Δοσμένη στη Ρωσία
Ότι ποτέ δε θα ’μπαινε
Στο ΝΑΤΟ η Ουκρανία.

Κι ο ηθοποιός δε σκέφτηκε
Το δόλωμα πως ήταν
Ώστε να μην υποδυθεί
Του θύματος το ρόλο;

Και τώρα πάει και ζητάει
Και περκαλεί γα όπλα.
Και ήρωα τώρα τον λεν.
Δε λέω. Μπορεί και να ’ναι.
Μα όλα αυτά θα μπόρειγε
Να τα ’χε αποφύγει
Πρόεδρος αν δεν δέχοντταν
Να γίνει, ή, πρόεδρος όντας
Σε ΝΑΤΟ κι ΗΠΑ αν έλεγε
«Συγνώμη φιλαράκια,
Αλλά τη χώρα μου εγώ
Δε βάζω σε μπελάδες.
Αν θέλετε ΝΑΤΟϊκή
να γίνει η Ουκρανία,
βάλτε άλλονε στη θέση μου-
Εγώ δεν θα το κάνω».

Αλλά εδέχτηκε κι αυτός
να παίξει στο παιχνίδι.

Και θα μου πείτε: όλα αυτά
Πάει, είναι γινωμένα.
Αλλά κι ο Πούτιν θα ’πρεπε
Τον πόλεμο ν’ αρχίσει;

Μα στην ερώτηση αυτή
Απάντηση να δώσω
Δεν το  μπορώ. Όποιος μπορεί,
Σ’ αυτό ας απαντήσει.

Το θέμα είναι όμως πια
Πως υποφέρουμε όλοι.
Η Ουκρανία πρώτη μαθές
Που ρημαδιό έχει γίνει,
Η Ευρώπη που επιάστηκε
Σε ύπνο Σουλπικίου,
Αλλά κι οι ΗΠΑ. Εκτός και αν
Σχέδιο δικό τους ήταν
Όσα ως τώρα έγιναν.
Γιατί απ’ τον πόλεμο, αυτή
Μόνο είναι που κερδίζει
Απ’’ όσα ως τώρα έγιναν.

Το θέμα είναι με όλα αυτά
Ότι αλλάζει ο Κόσμος.
Κάτι καινούργιο έρχεται.
Κι ας ευχηθούμε μόνον
Να μην είναι χειρότερο
Απ’ ό.τι τώρα είναι.







ΣΑΜΑΡΙΚΉ ΔΗΜΟΚΡΑΤΊΑ

δημοκρατία
σαμαρική:
από αθλία
έως κακή.

αβέρτα φόροι
μιστοί κομμένοι
θλιμμένο αγόρι
κόρη κλαμένη.

φαί απ’ τους κάδους
των σκουπιδιών
μαζί με γάτους
κεραμιδιών.

στου ηλιού το γέρμα
τα σπίτια κλείνουν
συντάξεις τέρμα
οι γέροι σβήνουν.

η εργασία
εύρημα σπάνιο
χάλια υγεία
κρασί βιδάνιο.

Το μαγαζάκι
βάζει λουκέτο
το καφεδάκι
λαφρύ και σκέτο.

Δημοκρατία
σαμαρική:
παιδιού ευτυχία
αναιμική.

Κανένα πιόμα
μόνο νερό-
κι αυτό κομμένο
με τον καιρό.

Και δίχως χρήμα
χειροπιαστό
κι ο έρως-κρίμα!
έχει ρεπό.

Η Ελλάς πωλείται!
ξένοι κοπιάστε!
μη μας αργείτε!
ιδού! αγοράστε!
δρόμοι ορίστε!
να αεροδρόμια!
για μας αφήστε
τα πεζοδρόμια

δημοκρατία
σαμαρική-
κι η δυστυχία
λες δανεική…


«Ο Βενιζέλος πήρε στο σπίτι του το στικάκι με τη τη λίστα Λαγκάρντ.»

Εγώ πήρα στο σπίτι μου τα έγγραφα του κράτους
Ώστε κανείς να μη τα βρει από τους επαράτους
Τους κλέπτας και τους άρπαγας απόρρητων εγγράφων
Που για να τα ’χουν θα ’φταναν να μπούν ως και στον τάφον.
Πόσαι κλοπαί την σήμερον ημέραν δεν διαπράττονται
Από αυτούς που, οι άθλιοι, κάθε ευκαιρίας δράττονται
Βιαίως δια να εισέλθωσιν εις όσα καταστήματα
Πωλούν χρυσά και αργυρά πανάκριβα κοσμήματα…
Πόσοι εμβαίνουν εις Σχολάς και πόσοι εις υπουργεία
Κι αφού τα καταλάβωσιν, πλέον με ευκολίαν
Κλέπτουν απόρρητα έγγραφα, και μυστικούς φακέλους…
Και δια το κράτος μας, αυτό, δεν ειν’ η αρχή του τέλους;
Θ’ αφήσω στο γραφείον μου τα έγγραφα τ’ απόρρητα
Τα τόσον εμπιστευτικά-κι άκρως ακριβοθώρητα
Δια να μη πει ο Σύριζα ότι δεν δρω υπευθύνως;
Τα ίδια αν ήταν υπουργός θα έκαμνε κι εκείνος!
Και «εύγε» θα του έλεγον και δε θα τον εμάλωνα
Ούτε αυτόν ούτε υπουργόν όποιον θα το ’καμνε άλλονα.
Εξάλλου εις την οικίαν μου έχω ένα κύνα άγριον
Προσφάτως που ηγόρασα δίνοντας ένα Λαύριον
Κι εις άγνωστον ουδένα αυτός είσοδον επιτρέπει
Καθώς ως δίκης οφθαλμός τα πανθ’ ορά και βλέπει.
(Και αν αυτήν την τακτικήν συνέχιζεν ο Σύριζα
Θα ηγόρευον εις την Βουλήν κι ευθέως θα υπεστήριζα
Εις την Βουλήν τον κύνα μου να φέρωμεν ως Κέρβερον
Και, πλην Δεξιών, εκ της Βουλής να διώκει πάντα έτερον).
Κι αν γίνει ο μη γένοιτο καμία επανάστασις
Εξ όσων ονειρεύεται η Αριστερά κατάστασις,
Τις έτερος θα εφύλαττε καλλίτερον εμού
Την κρατικήν ασφάλειαν και την τιμήν ομού,
Αφού στην πόρτα του σπιτιού το σώμα μου θα εσφήνωνα
Κι από εγγράφων της κλοπήν την χώραν μου θα εγλίτωνα;
Και ας μη τις ισχυριστεί–ως έγινεν εσχάτως
Ότι-οποία ασέβεια!-δεν είμαι εγώ το κράτος:
Τι; Ο Λουδοβίκος δέκατος τέταρτος της Γαλλίας
(χώρας που την πατρίδα μας τιμά μετά φιλίας)
Ήτο παχύτερος εμού όταν ρητώς εδήλωνεν
Ότι το κράτος ήτο αυτός-κι ανέτως το εδήωνεν;
Και έτη περισσότερα μετρώ εγώ αισίως
Που θώκους κυβερνητικούς κατέχω επαξίως-
Κράτος λοιπόν δεν είμαι εγώ; κι αν όχι τις θα ήτο;
Ο Τσίπρας το αμούστακο; Ο Παπανδρέου το βλήτο;
Κι αφού το κράτος είμαι εγώ, δεν δύναμαι κοντά μου
Έγγραφα να ’χω κρατικά, τουτέστιν ιδικά μου;
Και χρήμα τις θα ηδύνατο να ισχυριζόταν ίσως
Ότι κατέχει, ως εγώ, όσον κατείχε ο Κροίσος;
 (Κι ότι το χρήμα σήμερον τον κόσμον κυβερνά
Το ξεύρουν άπαντες–ας μη κι εγώ το πω ξανά).
Δι αυτό σας λέγω πως μπορώ να έχω επιτέλους
Όχι έγγραφα στο σπίτι μου, μα ολόκληρους φακέλους.
Κι ακόμα, ας είπω και αυτό: να ’στε προετοιμασμένοι,
Διότι η Ελλάς δεν δύναται άλλο να περιμένει.
Δυο δισεκατομμύρια έχω περιουσία.
Δεν αγοράζει λέτε αυτό μια πρωθυπουργία;
Άνθρωπος όστις ως εγώ κατέχει τόσο χρήμα
Πρωθυπουργός δεν δύναται να γίνει παραχρήμα;
Λοιπόν μη πάλιν σας ιδώ να λέτε κουταμάρες
Γιατί αν ντόρτια έχετε σεις, εγώ έχω εξάρες…



ΚΆΛΑΝΤΑ ΧΡΙΣΤ. 2012

Καλήν ημέραν άρχοντες
Κι αν είναι ορισμός σας
Λίγα απ’ τα μαύρα χάλια σας
Να πω στο φτωχικό σας.

Καλή σου μέρα Σαμαρά
Που ενώ σαμάρια φκιάνεις
Εσύ καλάμι καβαλάς
Και τρέχεις και δε φτάνεις.

Που τα συντρίμμια που άφησαν
Όσοι λουφάζουν τώρα
Τ’ αποσυντρίβεις λέγοντας:
«θα σώσω εγώ τη χώρα!»

Μα να ‘σαι πρώτος υπουργός
Είναι δουλειά ευθύνης-
Δεν είναι κόψιμο μιστών
Και γλείψιμο όπου φτύνεις.

Τότε κι εξάχρονο παιδί
Να ’κοβε θα μπορούσε
Και για ευρωπαίος πρωθυπουργός
Κατόπι θα περνούσε…

Γεια σου και Βενιζέλαρε
Με τη χοντρή κοιλιά σου,
Τα δισεκατομμύρια σου
Και την ξετσιπωσιά σου.

Που ενώ τη χώρα έφερες
Στο που έχει τώρα χάλι
Με γαϊδουριά απροσμέτρητη
Εσύ παρλάρεις πάλι.

Γεια σου και Κουβελάκο μου-
Όσο πιο αίμα πίνεις
Πιο γρήγορα και Πρόεδρος-
Τρομάρα σου- θα γίνεις.

Και συ λαέ κοιμήσου μου.
Μην κάνεις κανα αστείο
Και σηκωθείς… Καλά είσ’ εκεί-
Και κάνει κι ένα κρύο…

Γεια σου κι Ελλάδα που ποτέ
Βεβαίως δε θα πεθάνεις:
Αφού είσαι χώμα και βουνό
Τι θάνατο να κάνεις;..

Άσε. Πεθαίνουμε εμείς.
Με την που έχεις λόξα
Εσύ λίγο ξαπόστασε
Και τράβα για (ποια;) δόξα.

Γεια σου και Πείνα που εσύ
Κάνεις κουμάντο τώρα
Και πέρα ως πέρα κυβερνάς
Την άθλια ετούτη χώρα.



Μάρτης 2013
            ΣΑΜΑΡΆΣ ΕΝ ΤΟΥΡΚΊΑ

Εγώ που λέτε φίλτατε συνάδελφε Ερντογκάν
από μια χώρα έρχομαι που οι κάτοικοι βογγάν.
Και θεωρούν υπαίτιον του βόγγου τους εμένα.
Γι αυτό τους δρόμους πήρα εγώ και τρέχω εις τα ξένα
μήπως και λίγα χρήματα μαζί μου φέρω πίσω
και με αυτά κατόρθωνα να τους παρηγορήσω.

Θα έσκυβα να φίλαγα το δεξιό σας χέρι
αν τα Μου Μου Ε δεν μου ’στηναν όπου βρεθώ καρτέρι
και αν δεν καταγράφανε όποια κι αν κάνω κίνηση.
Μα θέλω να πιστέψετε μεγάλη έχω συγκίνηση
να βρίσκομαι στη χώρα σας την τόσο ισχυρή
που οχτώ φορές περσότερους πολίτες αριθμεί.
Και για να μην μακρηγορώ και λέω και δε φτάνω-
στη θάλασσα του Μαρμαρά τ’ ορκίζομαι επάνω-
με συντομία όση μπορώ θα σας απασχολήσω
ζητώντας σας ό,τι έχω ερθεί εδώ να σας ζητήσω.

Φίλτατε κύριε Ερντογκάν γνωρίζετε καλώς
ότι η μόνη που έχουμε βαριά βιομηχανία
είναι για μας ο τουρισμός. Και ιδού με λέξη μία
τι να ζητήσω από σας ποθώ διακαώς.
Στείλτε τουρίστες φίλτατε εις την πτωχήν Ελλάδα,
την χώρα που ολοχρονίς ανθεί η περικοκλάδα.
Στείλτε τους και σας βεβαιώ ότι καλώς γνωρίζουμε
παπούτσια και ενδύματα εμείς να καθαρίζουμε,
ότι μαγείρους έχουμε όπως κι εσείς καλούς
αρίστους έχουμε οδηγούς και ωραίας ξεναγούς,
λαδάκι άγουρο έχουμε και στουμπιστάς ελαίας.
Ως για υποκλίσεις ξεύρετε πως κάνουμε εδαφιαίας.
Στείλτε λοιπόν πολίτας σας εις την μικρή Ελλαδίτσα
κι ας μη μαζί κρατούν πολλά. Μία αρκεί βαλίτσα-
θα βρουν σε μας ό,τι απαιτεί η όποια των διαμονή-
ρωτήστε όσους ήρθανε, καθένας συμφωνεί.

Βέβαια έχουμε πολλά κι άλλα να συζητήσουμε,
μα σ’ όλα είμαι βέβαιος ότι θα συμφωνήσουμε.
Κι αυτά ταχέως θα τα πω μη κι ίσως σας κουράσω
ώσπου στο τέλος του μακρού κατάλογου να φτάσω.

Αίφνης για το πετρέλαιο που εβρέθη στο Αιγαίο-
αυτό δεν είναι πια κρυφό και ούτε είναι και νέο-,
το θέμα είναι πώς αυτό μαζί θα το μοιράσωμεν
ίνα μη εις πόλεμον τινά οι δύο μας να φθάσωμεν
γιατί ογδόντα είσαστε σεις,
δέκα μονάχα είμαστ’ εμείς
καταλαβαίνει ο καθείς η νίκη πού θα κλίνει
και ποιος στο τέλος άπατρις κι ανέστιος θ’ απομείνει.

Όχι που τώρα έχουμε πατρίδα δηλαδή-
κι αυτό το ξέρει σίγουρα κι ένα μικρό παιδί-
όμως εμείς τον ευρωπαίο φέραμε που την άρπαξε
και μέσα της σαν τον πασά εμπήκε και την άραξε.
Και άντε τώρα διώχτονε. Γι αυτό κι αν πολεμήσετε,
όχι εμάς, μα τη φραγκιά θα πρέπει να νικήσετε.

Τέλος, να μην πολυλογώ κι από το θέμα βγαίνω,
για το πετρέλαιο έλεγα, που πήγε το σκασμένο
και στην Ελλάδα βρέθηκε-μέγας για μας μπελάς,
γιατί καλά γνωρίζετε πως η πτωχή Ελλάς
ν’ αγωνισθεί δεν δύναται για να το διεκδικήσει
και ή θα το πάρετε εσείς, ή θα το πάρει η Δύση.
Και όπως τότε, επί Μουράτ... στην Άλωση…  θυμόσαστε…
που απέξω από την Ισταμπούλ τρώγατε και κοιμόσαστε,
ώσπου αποφασίσαμε και κλίνη σας εδώσαμε
και τους αχρείους Δυτικούς απέξω τους κλειδώσαμε,
έτσι και τώρα μέγιστε της χώρας σας αυθέντα,
εσείς θα προτιμούσαμε να πετρελαιωθείτε
κι όχι αυτοί-Μη! Σιωπή! Δε θέλω ούτε κουβέντα!-
το ξαναλέω: θέλουμε εσείς να καρπωθείτε
τα οφέλη που ο μαύρος μας χρυσός μαζί του φέρνει:
προς σας, ναι! φίλτατε Ρετζέπ η ζυγαριά μας γέρνει.
Κι αν θέλετε αφήνετε λίγο όιλ σε μας κει πέρα
ώστε ν’ ανάβουμε κι εμείς καμιά παλιο-γκαζιέρα
ή λάμπα μία να ’χουμε απ’ αυτές του πετρελαίου
για μη ζούμε σε καιρούς περιόδου Αχελλαίου.

Βλέπετε πόσον είμαι εγώ καλός Ρετζέπ μαζί σας
αγνοών τας κρώζουσας  οικτρώς εις την πατρίδα κίσσας
που τίποτα δε θα ’πρεπε,  λένε, να σας χαρίσω
και πως μονάχα φέρνοντας πρέπει να πάω πίσω.
Γι αυτό σας λέω στείλετε τουρίστας στην Ελλάδα
κι ελάτε κάτω εκεί και σεις μια μέρα με λιακάδα.

Για τα νησιά μας μου είπανε κάτι να σας ειπώ
μα δεν θυμούμαι ακριβώς τι ήτανε αυτό.
Αλλ’ όσον αφορά εμέ πάρτε κανα νησάκι
για να δροσίζεστε κι εσείς μες στο καλοκαιράκι.
Τη Χίο πάρτε αν θέλετε, ή ίσως τη Μυτιλήνη
ή όποιο άλλο έχετε στο μάτι-τι να γίνει,
αφού μικροί είμαστ’ εμείς και σεις μεγάλοι είστε
μπορείτε σ’ όποιο θέλετε νησί να κατοικείστε.
Μόνο την Αίγινα να μη πάτε να καταλάβετε
γιατί φωτιές στη χώρα μου θα είναι σαν ν’ ανάβετε
μιας και φυστίκι φύεται  εκεί
που αρέσει σ’ όλους πανοικεί.

Ως για τ’ αεροπλάνα σας, πετάτε πάνωθέ μας!
αυτό δεν μας ενόχλησε λόγω τιμής ποτέ μας.
Μόνο να μη μας έρχεστε τις ώρες ησυχίας
γιατί τον ύπνο θέλουμε πολύ της μεσημβρίας.

Τώρα τη Χάλκη είτε ανοιχτή είτε κλειστή κρατείτε,
καρφάκι δεν μου καίγεται και να με συγχωρείτε,
αλλά ο έλλην προ πολλού έχει αλλαξοπιστήσει
κι ανταλλακτήρια αντί ναών, χρημάτων έχει στήσει
και δεν ευαγγελίζεται
μα μόνο χρηματίζεται.

Και επειδή για σίριαλς καλά κάνουμε αμάν,
αν κι άλλο κάτι βγάλετε σαν τον Σουλειμάν
παρακαλούμε στείλτε το για να το απολαύσουμε.
Κι αν από τη συγκίνηση που δίνει λίγο κλάψουμε,
καλλίτερα το κλάμα αυτό από το να κλαιγόμαστε
πως ένα σίριαλ καλό δικό μας δεν χαιρόμαστε.
Και κείνη η Κάλφα η Νιγκιάρ τι μούτρο είναι αλήθεια!
Σε χίλιων μιας μόνο νυκτών φυτρώνει παραμύθια.
Αμ κείνος ο Σουλειμάν μ’ αυτό το λάγνο βλέμμα
που μου παγώνει σαν τον δω το ελληνικό μου αίμα…
Κι αν τη Χουρέμ για μια νυχτιά μου στείλτε στην Αθήνα,
τότε κουβέντα δε θα πω κι ας μπείτε στη Ραφήνα.
Κι αν δείτε εκεί κάποιον χοντρό που συνεχώς θα τρώει-
δείγμα καλό από φαγανό ότι κρατάει σόι-
κι αν τον ακούστε «πρόκεται» αντί «πρόκειται» να πει
μαζί σας πάρτε τον. Πολύ στη μύτη μου έχει μπει
για όσα ένας μου υπουργός για κείνον έχει πει.

Ως για την Κύπρο-εννοώ τη Νότια-όσο να ’ναι,
την αγαπώ γιατί κι εκεί  ελληνικά μιλάνε,
μα για μια γλώσσα τώρα ας μη φίλτατε τα χαλάσουμε
γουίν-γουίν, καζάν-καζάν, νέο ένα ντιλ ας φκιάσουμε
γα να χουνε ειρήνη
όπως εμείς κι εκείνοι.

Και, δέστε, δεν το είπατε, όμως σας προλαμβάνω,
και κείνη την απόμερη τη Θράκη εκεί πάνω-
όλοι δικοί σας ειν’ εκεί. Γιατί δεν τηνε παίρνετε
και στο αφράτο χώμα της λαχανικά να σπέρνετε;
Μόνο κανένα σκόρδο εδώ  στους έλληνες να στέλνετε
γιατί μας στέλνει το Ζαίρ –αν τον Αλλάχ σας έχετε…

Άλλο δεν έχω να σας πω αγαπητέ Ερντογκάν μου
και θέλω για όσα είπαμε κι εσείς κι εγώ εδώ χάμου,
να δώσω μιαν εξήγηση, γιατί πολύ φοβούμαι
πως όλα σας τα έδωσα αζήτητα θα πούνε.
Να πώς το βλέπω ακριβώς φίλε Ταγίπ το πράγμα:
Τ’ ειν’ η Ελλάς; Ένα μικρό κάποιου ηφαιστείου μάγμα
που πέτρωσε κι απόγινε μία μικρή πατρίδα.
Όμως πατρίδα σαν αυτή πρώτη φορά μου είδα.
Όπλα δεν έχει ούτε στρατό, πολιτικούς το ίδιο,
Παιδεία Υγεία τίποτα-δεν είναι καν κρατίδιο.
Και με την κρίση που έπεσε πάνω της σαν θηρίο
χρόνια πια δεν της μένουνε να ζήσει ούτε δύο.
Γι αυτό ελάτε φίλε μου προτού τα κακαρώσει
και στο μηδέν την ταπεινή ύπαρξή της παραδώσει,
και πάρτε την και κάντε την νομό ένα της Τουρκίας,
αυτό που ήταν δηλαδή επί τουρκοκρατίας…
Βλέπετε, γνώριμοι είμαστε σε σας κι εσεις σε μας-
ορίστε: γιουναιντίν, καρτάλ, ατζέμ πιλάφ, ντολμάς…
Ελάτε. Ελαφρύτεροι οι φόροι που θα βάλετε
κι όχι σκληρά όπως εμάς τα μέτρα που θα πάρετε.

Γεια σας λοιπόν φίλε καλέ και πολυχρονεμένε
και πάντα να ’σαστε καλά οι έλληνες όπως λένε.



ΠΕΡΙ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ
(Καιρός Κρίσης)

Το σύνταγμα εφαρμόζοντας
μας γέμισαν ατομικές ελευθερίες
και δικαιώματα (γιατί όχι:
από την τσέπη τους τα βγάζουν;)

Αυτό το παλιοσύνταγμα...
να μη λέει τίποτα και για λεφτά...




 ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ
(ΚΑΙΡΟΣ ΚΡΙΣΗΣ)

Όλοι οι λαοί έχουν εναν εθνάρχη
Μια εθνική σταρ
Και διάφορα  ινδάλματα.
Κι εμείς για εθνάρχη έχουμε τον Καραμανλή
Για σταρ μας εθνική τη Βουγιουκλάκη
Για εθνικό κωμικό μας τον Σεφερλή
Λατρεύουμε Σαββόπουλους και Σάκηδες
Οι τηλεοράσεις μας γεμάτες είναι από ……….
κι από …… μορφονιούς.
Κι οι κινηματογράφοι μας από ταινίες-κακή μίμηση
κακών ξένων προτύπων.
Τέτοιοι που είμαστε τέτοιοι μας πρέπουν.

Και καλά που οι ευρωπαίοι
έχουν ανάγκη από σαλτιμπάγκους
και μας ανέχονται.  





ΤΟ ΡΈΜΑ
(στον Βενιζέλο)

Τον κόλο σου στο μάρμαρο
χοντρέ να τον χτυπάς
ένα είναι πλέον ή σίγουρο-
πως μέρες πια μετράς.

Κι ενώ τα κλεψιμέικα
βαθιά στην τσέπη χώνεις,
όμως συντάξεις και μιστούς
αλήταρε, παγώνεις.

Και με τις στάλες απ’ του λαού
τον ίδρωτα και το αίμα
ένα φρικώδες κι άθλιο
φτιάχνοντας άγριο ρέμα,

το στέλνεις μες στη θάλασσα
των φίλων σου κλεφτών
ώστε να γίνεις κάποτε
πρωθυπουργός δι αυτών.

Μα πρόσεξε το ρέμα μη
στη δίκαιη οργή του
πάρει και σε και τ’ άτιμα
τα πλούτη σου μαζί του.






ΓΡΑΪΔΙΑ…

Πάγκαλος, Παπουτσής και Βενιζέλος,
Κουβέλης, Καστανίδης και Μαγκριώτης,
και Βερελής και Ρέππας κι Ευθυμίου,
Πρωτόπαππας, Φλωρίδης, Κακλαμάνης,
Παπαντωνίου, Βάσω, Σηφουνάκης,
Μαρία, Τσοχαντζόπουλος, Χυτήρης-
και πάλι μία γεύση από τα ίδια-
μόνο που πια τα «ίδια» είναι γραϊδια.