Χιόνι στον Ισημερινό

Πρωτόειδωτες μέρες ξανοίγουν μπροστά μου.
Οι παλιές σε σκότος βαθύ βυθισμένες.
Ημέρες λαμπρές μου σμιλεύουνε τώρα οι αιθέρες-
ημέρες που σ’ άσβηστα φώτα λουσμένες
με μύρα χαράς κι ευτυχίας με πνίγουν.

Εγώ είμ’  εκείνος που ακόμα
ως χτες στο χαμό ήμουν δοσμένος;
που μες στο ζεστό καλοκαίρι
τον κρύο χειμώνα είχα ταίρι;

Εγώ ειμ’ αυτός που ως τα χτες ήμουν ξένος
σε κάθε ανθηρό και χαρούμενο γιόμα;
Ας λείψει λοιπόν από μπρος μου
ας φύγει για πάντα από μένα

η λύπη. Η κρήνη ας στερέψει
του Πόνου-η Χαρά ας με στέψει  
και όσα έχω δάκρυα ως τώρα χυμένα
ζωή τόσες μέρες ευφρόσυνες δος μου.