ΜΙΑ ΧΡΥΣΗ ΕΜΦΑΝΙΣΗ

Μια χρυσή εμφάνιση που ξάφνω
μέσα σε μια κόκκινη θάλασσα βυθίζεται.
Και η θάλασσα είναι στον ουρανό.

Ενα μαλακό μολυβί ύστερα,
μια αόριστη ανταύγεια φέγγους κατόπι.

Πόσες φορές καταφρονετικά δεν μας έχει
μοναχούς ο ήλιος αφήσει
έρμαια στο σκοτάδι της νύχτας,
που λες από τα πλευρά του-
από το βέλος του βραδιού τρυπημένα-ξεπηδάει…  

Και ο ήλιος κάθε βράδυ
ένας κουρασμένος πάνθηρας,
που τα θύματα του σέρνοντας πίσω του,
για τη φωλιά του τραβάει.