Ο ΦΑΝΤΑΡΑΚΟΣ

Σκέφτεται ο φανταράκος.
«Η κομμουνίστρια που χτες από το Τμήμα
ως το νοσοκομείο την συνόδεψα,
με περιφρόνηση μια μ’ έβλεπε,
σαν ο άθεος εγώ να ήμουνα και σαν εγώ
τόσους να είχα σφάξει αθώους,
κι όχι αυτή.

Εγώ,
γιατί λυπάμαι,
της φερόμουνα καλά
κάνοντας πως ξεχνάω (στις τέτιες της στιγμές)
ότι εγώ
είμαι ο νομοταγής και ο φιλήσυχος.

Όμως αυτή με κοίταζε με καταφρόνια  
και τις προθέσεις μου να τη βοηθήσω
δεν τις δέχονταν.»
Και καταλήγει:
«Σίγουρα όχι κακοί μόνον
αλλά και ανόητοι πολύ
αυτοί οι κομμουνιστές είναι.»